Sinds ik mij al kan heugen ben ik bang om onder narcose te gaan. Ik wist het zeker, als ik geopereerd zou worden zou ik in de narcose blijven. Ik was dus heel blij dat ik nooit onder het mes hoefde. Maar een aantal heftige keelontstekingen maakte daar een einde aan, op 32 jarige leeftijd was het dan zo ver. Mijn amandelen moesten eruit. Nou, ik scheet dus echt peentjes. De datum van de operatie kwam steeds dichterbij. Waarom duurt het altijd lang als je op leuke dingen wacht, maar staat je iets slechts te wachten dan vliegt de tijd voorbij. Omdat het verwijderen van de amandelen voor volwassenen een grotere ingreep is dan voor kinderen moest ik een tot twee nachtjes blijven. En eindelijk was de grote dag daar, met lood in de schoenen ging ik naar het ziekenhuis. ‘s Morgens de opname en ‘s middags de operatie. Even leek het of de operatie niet doorging omdat ik verhoging had, maar helaas ik was toch het haasje. Ik kreeg op de afdeling pilletjes om rustig te worden. Hahahaha, dachten ze nu werkelijk dat Jeffie zich tegen liet houden door 2 van zulke pilletjes? Echt niet!! Ik lag me daar een partij te shaken en was echt doodsbang. Mijn einde zou naderen, het einde was in zicht. En met dat idee werd ik naar beneden naar de wachtkamer gereden. Ik was helemaal overstuur en ze besloten maar om mij via een infuus al wat spul in te spuiten. En opeens, heeeyyyy Peace Man!!! Ik voelde mij relaaaaaaxxxxxí. Ik werd de operatiekamer ingereden en de klok die boven de deur hing kreeg alle vormen en het voelde of ik mij midden op zee bevond. Ik moest van het bed naar de operatietafel schuiven en halverwege de verhuizing ging voor mij het licht uit. “Mijnheer, mijnheer, wakker worden”, dat was het eerste wat ik hoorde. Voor mij stond een zuster met een spuugbakje. Het eerste wat ik dacht was “Hoera, ik leef nog”. Ik kreeg het spuugbakje in handen geduwd, voor als ik moest overgeven. Voor zover ik nog kon praten zei ik “nee hoor, ik moet nie… BLLLUUHHHGGGHH” en vol was het spuugbakje. Het bakje zat vol met het bloed dat ik tijdens de operatie en erna in mijn maag had gekregen. Ik vond alles best en nam de pijn op de koop toe, feit was dat ik het overleefd.
Waarom vertel ik dit verhaal? In feite is er namelijk weinig verschil tussen slapen en een narcose. De ene is natuurlijk kunstmatig en de ander natuurlijk, maar feit blijft dat je een periode van de wereld bent. Een vreemd fenomeen is dat eigenlijk: slapen. Je gaat in bed liggen, doet je ogen dicht en dan verlies je zonder dat je het zelf in de gaten hebt je bewustzijn. Best eng als je daar over na gaat denken. Ik zal eerlijk bekennen dat ik af en toe bang ben om in slaap te vallen, dan lig ik in bed en denk: Dit is mijn laatste gedachte voor ik slaap, zometeen ben ik helemaal van de wereld, stel je toch eens voor dat ik morgen niet meer wakker wordt dan zijn dit mijn laatste gedachten. Getverdemme, wat een rotgedachte. En dit soort denkbeelden zijn vaak het begin van een slapeloze nacht. Je zal maar echt een fobie hebben voor slapen, dan heb je een groot probleem want een mens kan niet zonder slaap. Gelukkig komen deze gedachten bij mij sporadisch voor want vaak ben ik te moe om zo te denken en verlang ik maar al te graag naar mijn bedje waar Klaas Vaak mij meteen knock out slaat en mij plezante dromen bezorgt.