Muziek is altijd een onderdeel van mijn leven geweest. Al sinds ik mij kan heugen ben ik met muziek bezig. Mijn oma’s, van wie ik beiden de eerste kleinzoon was, pochte al dat ik een wonderkind was. Nee, piano of fluitspelen kon ik nog niet. Maar als mijn oma mijn op 3 jarige leeftijd vroegen: Jef, zet die die of die plaat eens op? Kon ik uit een rek met meer dan 100 singletjes de juiste opzoeken zonder dat ik kon lezen. Knap he? Ik zal ongetwijfeld wel de verschillende label uit mijn kop gestampt hebben. Maar op 3 jarige leeftijd mocht ik dus bij mijn oma’s al plaatjes draaien. Thuis hadden we hooguit een radio, dus ging ik altijd met veel plezier naar mijn oma’s. Mijn ene oma was helemaal verslaafd aan de Zangeres Zonder Naam en dus jankte ik altijd tranen met tuiten voor de koffergrammofoon, want die liedjes waren altijd zo zielig. Een vader die zich te pletter reed en een jochie wiens moeder overleed. Oh, de ellende die ik als kleine peuter over mij heen kreeg was al genoeg om mij voor het leven te tekenen.
Mijn andere oma hield van de Nederlandse meezingers: Janus, pak me nog een keer en Mien, mag ik je poesje even zien. Wist ik veel wat het betekende. Als een zeer onschuldig Jefje zong ik de teksten uit volle borst mee. Door mijn oma’s kreeg ik het Nederlandse lied met de paplepel ingegoten. En het duurde dan ook tot 1974 voor ik mij ook op het Engelstalig genre ging richten. Ik verslond alle muziek, al mijn zakgeld ging naar singletjes en elke week toog ik trouw naar de platenwinkel op de Top-40 te halen die ik spaarde en helemaal uit mijn hoofd kon. Het was zelfs zo erg met mij gesteld dat ik het hele gezin terroriseerde. Iedereen moest 25 liedjes die ik had uitgekozen een cijfer geven en aan de hand van die gegevens maakte ik dus een eigen top-20 die ik dan op een cassettebandje kopieerde en aan elkaar praatte.
Soms kwam ik mensen tegen van 30 – 40, die vertelde dat ze vroeger ook alle muziek bijhielden maar dat niet meer deden door tijdgebrek of desinteresse. Ik kon mij dat niet voorstellen. Ik zou nooit de top-40 verwaarlozen en altijd op de hoogte blijven van de muziek.
Nu ben ik dan 40 en ik heb geen flauw idee wat zich in de top-40 afspeelt. Tijdgebrek? Misschien… Desinteresse? Gedeeltelijk… Wat is er dan aan de hand? Eigenlijk ben ik vanaf de jaren ’90 behoorlijk afgeknapt op de gemiddelde muziek die in de top-40 staat. Troep, dansritmes, goedkope cover en slechte rappers. Nee van mij hoeft het niet meer. Ik ben nog steeds dol op muziek, maar de top-40 kan van mij gestolen worden. Zo af en toe staat er wel een leuk plaatje in maar het gros is gewoon ongeïnspireerde troep. Slecht gezongen/gerapt en met regelmaat hoor ik weer een cover van een oud goed nummer. Even een vette beat eronder en een paar loze kreten tussendoor mengen. Flink pushen met een geile videoclip met schaars geklede dames en heren en de jeugd koopt het wel. Nee, ik hou het wel bij mijn eigen muziekcollectie die ik door de jaren heb opgebouwd. Dat is tenminste muziek.