Ondertussen ga ik al mijn tweede week van de ziektewet in. Vorige week dinsdag heb ik mij ziek gemeld omdat ik mij niet lekker voelde. Hangerig, beroerd, onbestendig, duizelig en spierpijn. Nu voel ik mij de laatste tijd al niet zo lekker dus maar ziek gemeld. Vrijdag aan het werk gegaan maar wat was veel te vroeg dus weer ziek gemeldt. Zaterdag ben ik wel naar het halloweenfeest geweest (tegen de adviezen van vrienden en familie in) en dat heb ik dan ook moeten bekopen met twee spontane bloedneuzen in het bos. Dat past wel mooi bij de sfeer van Halloween maar is niet echt prettig. Zondag kwam daar ook nog eens heftige pijn in mijn borst en rug bij dus maandag een afspraak gemaakt voor de huisarts. Ik kon vandaag pas terecht. Niet eens bij mijn eigen arts want die zal de hele week vol maar bij de vervanger (de dokter van het logje over de twee neusgaten). Tja, het bleek een moeilijk geval en hij houdt het op een ontsteking in de richting slokdarm, maag, hart, longen of galstenen. Eerst maar even bloedprikken en vrijdag pas de uitslag. Ik zit dus nog wel even thuis met behoorlijke pijn bij eten en ademen. ‘s Nachts slaap ik recht overeind omdat ik anders last krijg. Wat heeft dit met tere zieltjes te maken denk je? Nou dat komt nu!!
Omdat ik mij niet lekker voel heb ik ook een humeur om te schieten. Op zulke momenten belt mijn oma. Of ze het ruikt dat ik thuis ben want normaal ben ik om 4 uur nog op mijn werk.
– Met Jef
– Ja, je moet de kinderen waarschuwen want ik heb deze week al 3 hypo’s gehad en ik ga binnenkort dood.
– (zucht) Dag oma…
– Er wordt hier nog steeds gestolen. De kluisjes zijn niet meer veilig en nu hebben ze ook al mijn koffie en koffiezakjes gestolen. Het is een complot. Ik heb mijn spullen goed verstopt. Ik kan het niet zeggen door de telefoon want ik weet niet wie er op de gang rondsluipt.
– Goh, wat erg oma
Op dat moment hoor ik dat een zuster binnenkomt.
– Ik moet ophangen. Ik bel je zo wel terug… (klik tuut tuut tuut)
Verbaasd staar ik naar de hoorn en hang op. Heel vervelend want vooral lopen en staan doet bij mij pijn. Ik loop weer terug naar de bank. 5 minuten later gaat weer de telefoon.
– Met Jef
– Waarom bel je nooit? Ben je soms kwaad?
– Oma, we hebben elkaar anderhalve week geleden nog gesproken.
– Nietwaar
– Welwaar
– Niettus (klinkt het boos)
– Oma, u belde zelf…
– Oh ja, maar waarom bel jij dan niet.
– Oma, ik ben ziek.
– Nou ik ben ook ziek en ik bel toch ook…
– (zucht)
– Ik snap het niet dat mijn kinderen niet meer komen, ik was toch altijd een goede moeder voor ze…
Op dat moment knapt er iets in mij.. Mijn oma was namelijk helemaal geen goede moeder, ze was een bitch eerste klas. Ze heeft letterlijk en figuurlijk haar op haar borst en als ze geen kunstgebit had, zeker ook op haar tanden. Er zijn in het verleden dingen gebeurd die niet door de beugel kunnen en waar ik verder niet over kan uitwijden, maar ik begrijp haar kinderen wel dat ze geen contact meer met haar willen.
Ik heb zin om dit haar alles voor de voeten te gooien. Dat eeuwige gezeur en geklaag, terwijl ze werkelijk alles aan zichzelf heeft te danken. Natuurlijk zeg ik weer niks meer dan Ja oma, Nee Oma en Ik weet het ook niet, oma maar ondertussen moet ik denken aan het onderstaande liedje van Robert Long.
Alleen in Amstelveen – Robert Long
Ze is al oud, ze woont alleen
En er is niemand die in het weekend op bezoek komt
Haar zoon niet meer, haar dochter niet
Het lijkt of de eenzaamheid uit elke hoek komt
Nooit eens een kaart, nooit meer een brief
Nooit eens een stem die zegt: wat vind ik je toch lief
Ze heeft een flat in Amstelveen
De stilte fluistert om haar heen
Arm is ze niet, maar ze is moederziel alleen
De telefoon rinkelt niet meer
Ze zou niet weten wie ze nog zou moeten bellen
Haar man is dood al achttien jaar
Er is geen mensen die haar nog iets heeft te vertellen
Nooit een gesprek, nooit meer een lach
Ze kijkt tv een groot deel van de dag
Ze is niet meer zo goed ter been
De dagen rijgen zich aan een
Arm is ze niet, maar zo verschrikkelijk alleen
Haar haar is grijs, haar blik is dof
Ze strompelt langzaam van de keuken naar de suite
Ze drinkt haar thee voor de tv
Geen kleinkind kwam er ooit bij oma op visite
Eens in de maand de pedicure
Maar die is ook al weer vertrokken naar een uur
Die oude vrouw in Amstelveen
Wat kan ze doen, waar moet ze heen
Arm is ze niet, maar wel alleen, verdomd alleen
En dat is logisch want het was altijd een takkewijf
Zo hard en koud en ongevoelig als beton
Zo’n kijk maar uit want anders zet ze je te kakken wijf
Die haar echtgenoot kleineerde
En haar kinderen frustreerde
En de boel tiranniseerde waar ze kon
Zo’n wijf dat elke week wel vier keer bij de kapper zat
En die haar kinderen naar kostschool had gestuurd
Die voor een ander nooit de allerminste aandacht had
Die iedereen manipuleerde
Personeel bespioneerde
Oh die teef tiranniseerde heel de buurt
En nu is ze aan het einde van haar leven
Opgebrand en uitgeluld
Eigen schuld, dikke bult
Want het is altijd een takkewijf gebleven