Een beetje verdrietig

Ja, je leest het goed. Ik ben een beetje verdrietig. En dat al sinds gisteren. Bij het gezondheidscentrum kreeg ik te horen dat mijn bloedsuiker echt levensgevaarlijk hoog was. Niet alleen tijdens de laatste keer nuchter prikken, toen hij bijna 18 was. Maar ze kunnen ook het gemiddelde bekijken dat de afgelopen zes weken. Suiker gaat namelijk “vastzitten”aan je rode bloedlichaampjes en omdat deze 6 weken leven kunnen ze zo het verloop van de suiker kijken. Die was dus zo hoog dat ze behoorlijk zijn geschrokken. Superzwaar dieet en verhoging tot het maximum van de medicijnen. Ik kan je wel vertellen, ik ben mij rot geschrokken. Ik heb geen zin om binnenkort te sterven aan een hartstilstand of hersenbloeding. De arts vond het ook helemaal niet vreemd dat ik me de laatste tijd zo beroerd voelde, hoewel de koorts en opgezette en pijnlijke spieren waarschijnlijk niet door de suiker komt. We hebben meteen een plan van aanpak gemaakt. Het is nu het belangrijkste dat ik zo snel mogelijk mijn overgewicht kwijt raak en zo vlak voor de feestdagen is dat niet prettig. Maar goed, het is zeer noodzakelijk. Wat voel je je dan ellendig als je weer buiten de spreekkamer staat, helemaal alleen en het janken nader dan het lachen. Toch zijn we gisteren maar op verjaardagsvisite geweest en meteen mijn vuurdoop gehad. Alle lekkers afgewoven. Mijn maag knort nu als een gek maar ik blijf doorzetten… Ik MOET doorzetten.