Nog een dikke maand en dan is het alweer lente en als ik zo terugkijk dan heeft mijnheertje winter niet goed zijn best gedaan. Geen dikke pak sneeuw, geen bijtende kou, geen ijzel of schaatsen uit het vet. Jammer, heel jammer want ik ben een echte wintermens.
De laatste strenge winter die ik mij kan herinneren is die van 1977-1978. Ik was toen 13 jaar en vond het heerlijk om buiten te ravotten in de sneeuw, sleeen, sneeuwballengevecht. Mijn broertje had dat jaar met een stel vrienden een heel grote sneeuwhut gebouwd waarmee hij nog in de krant heeft gedaan. Maar lang kon ik niet van de sneeuw genieten. Ik werd ziek, behoorlijk ziek. Ik kon niet meer lopen en kreeg zware koorts zodat ik heftig ijlde. Mijn familie kon hartelijk lachen om de onzin die ik uit uitkraamde. Ik was het niet die de troep in mijn kamertje had gemaakt. Nee, dat waren Van Kooten en De Bie geweest. Bovendien was ik er heilig van overtuigd dat de wc-pot tegen mij gepraat had. Vlak daarna werd ik afgevoerd. Nee, niet naar een psychiatrische inrichting maar na het ziekenhuis. In Lelystad was er toen nog geen ziekenhuis, dus werd ik 35 km. verderop gebruikt naar Emmeloord. Elke dag kwamen mijn ouders trouw op visite, ondanks het noodweer. Mijn moeder kwam ‘s middags met de bus en mijn vader met mijn broertje kwamen me in de avond treiteren (mijn chocolade opeten en bekogelen met die medicijnenbekertjes_. Uiteindelijk bleek dat ik een vorm van jeugdreuma had en na medicijnen ging het langzamerhand beter met mij. Ik heb maar liefst 6 weken daar in het ziekenhuis gelegen. Van de erge winter die had gewoed waar hele dorpen in Friesland waren afgesloten van de wereld had ik bitter weinig meegekregen.
Helaas zit zo’n strenge winter er dit jaar ook weer niet in, volgend jaar hopelijk meer succes.