En Gaston, wat hebben ze gewonnen?
Jaaaaaaaaaa, een gratis en geheel verzorgde voetreis naar Rome…
Het is een flauwe grap die te pas en onpas door mijn omgeving gebruikt wordt door de jaren heen. Hahaha, leuk hoor en meer dan een flauwe glimlach kunnen ze niet van mij krijgen. Maar er zijn sommige mensen die dat echt serieus nemen. Zo’n iemand is een collega van mij. In mei beginnen hij en zijn vrouw aan een 4 maanden lange voettocht naar Rome, een behoorlijke tippel van meer dan 1500 kilometer. Ze beginnen in hun woonplaats Amersfoort en wandelen zo naar Rome.
Ik stond laatst met hem in de trein en kreeg het hele verhaal in geuren en kleuren te horen. Hij had een financiële meevaller gekregen waardoor hij en zijn vrouw een aantal maanden onbetaald verlof konden opnemen. Nu was wandelen altijd al een grote hobby van beiden maar nu kon hij ook zijn grote wens in vervulling laten gaan. Vol aandacht luister ik maar gruwel aan de gedachte zo’n eind te moeten lopen. Man, ik word al moe van het stukje lopen van de trein naar kantoor. Laat staan dat ik dat hele eind loop. “De bepakking weegt zo’n 11 kilo” zegt hij stoer. Ik kijk hem van top tot teen aan. Als je dit verhaal zo hoort en je stelt mijn collega zo voor, zou je misschien een sportieve jonge God zien met spieren als stalen kabels. Een topsporter, een geweldenaar… Niets van dit alles. Het is een doorsnee man van dik in de veertig, niet gespierd, niets bijzonders. Ik heb respect voor hem. Als hij het over de Alpen heeft, fonkelen zijn ogen van enthousiasme. In gedachte kan ik maar een ding denken: hij liever dan ik. Als ik in mei of juni met een glas cola en een bak met chips lui op de bank hang, zal ik nog wel even aan hem denken en de heer op mijn blote knietjes dank dat ik geen winnaar ben van een voetreis.