erwijl ik hier een beetje dromerig voor mij uit zit te staren op het werk, dwalen mijn gedachten af naar mijn collega. A. heeft namelijk een half jaar onbetaald verlof opgenomen. Hij en zijn vrouw hebben een lekkere erfenis gekregen en aangezien ze fanatieke wandelaars zijn, hebben ze besloten om een wandeltocht naar Rome te maken. Twee weken geleden sprak ik hem erover in de trein. Hij was er helemaal vol van, alles was geregeld. Het huis was in goede handen, de juiste kleding gekocht etc. Hij sprak er heel enthousiast over maar er zat een zenuwachtige ondertoon in zijn hele verhaal. Als ik hem daarmee confronteer geeft hij toe. Hij is best wel zenuwachtig en ook wel een tikkeltje bang. Niet zo vreemd natuurlijk, stel je voor… Je trekt de deur achter je dicht en weet dat je nog zo’n 2200 kilometer moet lopen en je huis, familie en vrienden een half jaar niet meer zal zien.
Vorige week woensdag is hij dan vertrokken. Waar zal hij nu zijn? Loopt hij nog ergens in Nederland? Hij liever dan ik, denk ik stiekem. Ik moet er niet aan denken… 6 maanden achter elkaar lopen, door weer en wind. Bovendien zou ik na 2 weken al heimwee krijgen. Zou dit iets voor jullie zijn?