Vanmorgen vloog ze weer

Ik wil toch nog even verder gaan op mijn log van gisteren. Want blijkbaar ben ik niet de enige die over (bijna) aangereden dieren nadenkt, getuigende de reacties. Sarjenka heeft bijna een duif geschept en Stephanie was getuige van een platgereden eend. Ook was de vraag waarom wij een vogel wel erg vinden maar een mug bijvoorbeeld niet. Nu heb ik absoluut geen medelijden met muggen. Regelmatig sla ik er een dood na een woeste nachtelijke achtervolging door onze slaapkamer. Eigen schuld, muggenbult!!! Bovendien zit onze auto vaak onder de muggenlijkjes als Wim weer eens na een avonddienst van Emmeloord naar Lelystad rijdt. De eerste aanrijding met dier weet ik nog goed. Ik was 11 jaar en wij gingen verhuizen van Amsterdam naar Lelystad. En ik mocht mee rijden in die grote stoere verhuiswagen. In die tijd bestond de A6 nog niet en de enige verbindingsweg tussen Amsterdam en Lelystad was de oude Oostvaardersdijk. Ik zat daar hoog en droog en had prachtig uitzicht over het Markermeer en de Oostvaardersplassen. Helaas ook op die eend die aan kwam vliegen en de naderende vrachtwagen niet gezien had. KWAK.. Dag eendje, hij kwam hardhandig in aanraking met de grill van de auto. Een paar jaar later was het weer raak. Het gezinnetje ging gezellie een dagje naar familie in Amsterdam. Wij reden op de A1 ten hoogte van de Maxis. Dit keer was het een musje. Hij vloog met een vaart tegen de voorruit aan en bleef met zijn koppie tussen de ruitenwisser steken, heel knap gedaan. Mijn moeder begon hysterisch te gillen: "Haal hem weg, haal hem weg…" Tja, wat moest mijn vader doen? Juist, hij zette de ruitenwissers aan. Maar het musje zat goed vast. Het slappe lijfje bungelde in hetzelfde tempo de ruitenwissers achterna. Heen en weer… Heen en weer. Heel grappig als het niet zo morbide was. Wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt, gebeurde tijdens een autorijles. Wij reden in Harderwijk, aan het stuur zat een meisje die net haar laatste les had voordat ze rij-examen moest doen. Wij reden rustig door een woonwijk met struiken aan beide kanten. Ineens een bonk, ik dacht dat we over een steen waren gereden. Toen ik door de achterruit heen keek zag ik een kat op de weg leggen. Wij stopte en stapte uit. Het meisje dat reed zag lijkbleek. Ze was recht over de kat gereden, maar het arme beestje was niet dood. Het beest krijste verschrikkelijk en plukken haren vlogen wild alle kanten op terwijl het beest lag te kronkelen en spartelen terwijl het af en toe wel een meter hoog van de grond kwam. De eigenaar van de kat kwam aangerend, die had alles gezien. Deze kon alleen maar huilend toezien hoe de spasmen van het beestje steeds minder werd totdat het uiteindelijk uit zijn lijden was verlost en overleed. U kunt wel begrijpen dat zoiets een behoorlijke traumatische ervaring is voor een automobilist in spe. Later hoorde ik dan ook dat ze was gezakt voor haar examen. Zelf heb ik gelukkig maar een keer een dier aangereden. Wij kwamen terug uit Friesland, familiebezoek. Het was behoorlijk laat geworden, het was gezellig en Wim had een paar biertjes op en lag heerlijk naast mij te ronken. Het was behoorlijk mistig en men zag amper een hand voor ogen. Op de A6 werd de mist gelukkig was minder zodat ik de snelheid wat op kon voeren. Maar ineens dook een jong konijntje de weg op. Het was te laat, ik kon hem niet meer ontwijken. Ik vond het zo zielig. Huilend heb ik Wim toen wakker gemaakt, dat ik een moordenaar was en een lief jong konijntje had vermoord. De blik in Wim’s ogen was voldoende. Ik moest me niet zo aanstellen. Gelukkig zijn wij bespaard gebleven van verdere aanrijdingen (afkloppen…). Dus als je zo de weg opgaat, rij voorzichtig.