Mijn hemel… Gebroken werd ik wakker. Ik was dan wel als een blok in slaap gevallen maar het matras was flinterdun en het leek wel over een stalen plaat onder lag. Door mijn diabetes en medicijnen moet ik elke nacht om de 2 uur naar het toilet. Normaal is dat vervelend maar niet erg, maar de toiletten en douches bevonden zich hier op de gang. Dus zachtjes opende ik de deur en stak mijn hoofd buiten. Is het veilig? Ja! En op een drafje rende ik in onderbroek en shirt naar het toilet. En dat 4x in één nacht. Bij ontbijt zal de helft van de ploeg al beneden. Ik werd al gewaarschuwd en terecht. Oud brood, harde ciabatta en alleen jam, boter, koffie en melk was beschikbaar. Maar als je trek hebt eet je (bijna) alles. Omdat iedereen lekker vroeg zijn bedje uit was, begonnen we al om 8 uur met de tweede helft van de reis. Dit werd de reis der beproevingen. Pasula is niet dol op tunnels en ik niet op hoogte’s en we kwamen beiden aan onze trekken. Pasula moest het doen met de Gotthard-tunnel van meer dan 17 km lengte en ik kreeg mijn beproeving in Italie. We waren al express via de Po-vlakte gereden in plaats van de Apanijnen, maar helaas voor ons doemde de bergen al op. Alleen een railing scheidde ons van diepe afgronden. Ik begon dan altijd te malen he. Stel dat ik een klapband krijg, stel ik val flauw en we storten naar beneden. Ik hield mijn stuur maar extra goed vast. Het slechte weer speelde ons ook parten. De snelheid lag niet boven de 100 km/uur. Ondertussen was de tweede auto naar Parma gereden om boodschappen te doen en wij reden door naar Crespina om de sleutelbeheerder niet te lang te laten wachten.
Na een lange en vermoeiende rit kwamen we eindelijk aan in Crespina. Een dorp, een gehucht met een paar honderd inwoners, maar de oppervlakte was groot met vele weggetjes. Wij besloten maar te stoppen bij een rommelwinkeltje waar een echte Italiaanse dame op leeftijd in de deuropening stonden. In ons beste Engels/Italiaans vroegen wij de weg. Helaas sprak de dame in kwestie geen woord Engels, maar ze zag het licht. MARIO!!!! Haar zoon werd erbij geroepen en er volgde een echt Italiaans gesprek waar we geen woord van verstonden maar met handen en voeten werd uitgelegd dat we haar zoon met de auto moesten volgen en hij ons naar het huisje zou brengen. En dat was maar goed ook want dat hadden we anders never, nooit gevonden. Via smalle steile weggetje gingen we steeds hoger en hoger totdat wij een steile en onverharde weg vonden, ja hoor. De oprit naar ons huisje.
Eenmaal aangekomen werden we al opgewacht door Roberta die ons het huis liet zien. Wij waren er stil van. Grote woonkamer, eetkamer, keuken, twee badkamers en leeshoek beneden. Via een grote en ouderwetse trap liepen we naar boven waar zich naast de badkamer (met bubbelbad) zich 5 mooie ruime slaapkamers bevonden. Het was een prachtig landhuis, geheel in oude sfeer en het geheel ademde een mysterieuze sfeer uit. Heel apart. De tuin stond vol fruitbomen en een grote olijfgaarde liep stijl de heuvel af. Oh ja, ik heb het nog niet gehad over het zwembad in de tuin he.
Gelukkig hadden Jelly, Frank en Ernst het huis ook voordat het donker werd gevonden. Nadat iedereen gesetteld was, was het de beurt voor Pasula om te koken. De maaltijd werd, hoe kan het ook anders, pasta. En die avond ging iedereen moe, maar met een pastabuikje naar bed.