Vandaag is het dan zo ver. Halloween!!! Een feest dat vooral in Amerika zeer populair is en waarbij verklede kinderen langs de deuren gaan om snoep te collecteren, het Trick-Or-Treat-en. Hier in Nederland speelt het een stuk minder. Sommige mensen versieren hun huis wat met pompoenen of andere prullaria maar dan heb je het wel gehad. Voor mij houdt Halloween in dat ik eindelijk mag spoken. Rond Halloween wordt vanuit een buurthuis in Amsterdam dan een spokentocht in een nabij gelegen bos gehouden. Zo’n 6 groepen van 6 man lopen dan mee. Er staan dan een stuk of 6 opdrachten en door het bos lopen de “spoken” rond om de mensen eens goed de schrik op het lijf te jagen. Afgelopen zaterdag mocht ik weer spoken, na 2 jaar een “loopspook” te hebben gespeeld, mochten Wim en ik dit jaar bij een spel gaan staan. Maar eerst moesten we verkleden en ons schminken. Ik koos voor een zwart gewaad met kap en liet mijn gezicht knaloranje schilderen met zwarte bliksemflitsen. Het leuke was dat Frank ook dit jaar weer schminkte, het was de eerste keer na de vakantie dat ik hem weer zag en het was meteen weer ouderwets gezellig. Wim trok een soort van panterpak aan met heel lieve oortjes en bovendien kreeg hij ook een soort van kattenkop. Dat was niet eng!!! Dat was lief!!!
Wij spoken werden eerder met een kluitje het bos in gestuurd, met uitzondering van wij met een aantal andere spoken. Wij werden met een kluitje het riet in gestuurd, letterlijk. Er moest namelijk een vlot aan een touw geïnstalleerd worden. De lopers moesten namelijk als laatste test met een vlot een zeer brede sloot oversteken. Het leuke was dat de spoken die hier mee hielpen OOK met het vlot naar het bos moesten. Het was dat ik al knaloranje was, want ik zweer je… Daaronder was ik behoorlijk pips. Met mijn behoorlijke watervrees moest ik naar de overkant en stel voor dat het vlot mijn gewicht niet zou houden. Nee, ik was niet blij. Het zal trouwens wel een leuk gezicht zijn geweest. Zo’n grote reus (1.95m) in zwart gewaad en oranje kop, die in het donker over het water zweefde.
Eenmaal in het bos beland gingen Wim en ik naar onze plek. Wij hadden “De Poel der Verderfs”. Normale stervelingen konden daar niet lopen maar zouden wegzinken en een duizend doden sterven. Alleen met de magische latten konden de stervelingen oversteken. Mijn trouwe Beëlzebub (Wim) kwam dan met twee latten met 6 lussen erop aangesjokt. Hier mochten de mensen dan op plaatsnemen en zo snel mogelijk naar de andere kant lopen. Dat gaat gegarandeerd mis. Veel valpartijen, lachen en dikke lol. En ik zat helemaal in mijn rol, ik zette mijn valse demonische stem op, lachte de mensen uit en mocht heerlijke valse opmerkingen maken. Allemaal ter verhoging van de feestvreugde.
Maar het was niet altijd dikke lol, Er lopen tenslotte ook spoken rond in het bos en af en toe hoorde je de ijselijke kreten van iemand die zich weer een hoedje was geschrokken. Er liep o.a. een maniak met een echte kettingzaag rond (zonder ketting dan maar wel met het echte geluid), daar gingen vele voor op de loop. Verder sprongen er allerlei monsters uit de bosjes, stonden er grafstenen en ga zo maar door. Ook wij hadden ons eigen spook. Aan het begin van onze opdracht hadden wij nonchalant een zeil langs de kant van het pad neergelegd met een spook eronder. Als de mensen dan aankwamen lopen en ons zagen, hadden ze alle aandacht voor de opdracht en als spook dan onder het zeil vandaan kwam… Ik heb echt in een duik gelegen. Er kwam een groepje aan met een stelletje jongeren tussen de 16 en 18. Natuurlijk waren de jongens stoer en zouden de meisjes wel beschermen. Een zo’n stoer gozertje liep voorop met een lantaarn. Ons spook kwam te voorschijn en dat lefgozertje schrok me daar toch. Hij maakte een sprongetje de lucht in en slaakte een doodskreet uit. Nou…. Je kon mij wegdragen. Ik heb hem recht in zijn gezicht uitgelachen…. Slecht van mij he, maar ik lag echt helemaal dubbel. Ja, volgend jaar doe ik weer mee.