De paden op, de lanen in

Het lijkt wel of alles in het teken van het wandelen staat. Vandaag is het de laatste dag van de Vierdaagse van Nijmegen, wat elk jaar weer een grote happening is. Als het goed is worden vandaag ruim 40.000 wandelaars feestelijk onthaald bij de finish met bloemen en andere traktaties. Ook zijn er in Nijmegen genoeg mensen die het lopen voor lief nemen en zich alleen storten in het feestgedruis of zich te goed doen aan het bier en hamburgers. Wat minder bekend is de Strand Zesdaagse die volgende week van start gaat. Zo’n 1000 mensen lopen langs het strand van Hoek van Holland naar Den Helder en zullen ’s nachts overnachten in tentjes. Een van die wandelaars is Wim, die samen met zijn oom aan dit sportief evenement gaat deelnemen. De voorbereidingen zijn al in volle gang. Een tijd terug heeft hij goede loopschoenen gekocht en uitgelopen, ook speciale wandelsokken zijn aangeschaft en ook is die gek enige weken geleden van Lelystad naar Almere gelopen (tussen de 20 en 30 km.). En dan is daar natuurlijk ook Paula, zoals ik in een eerder log al vermeldde is zij elke dinsdag de pineut om een eind met Wim te gaan lopen. Ze nemen dan de digitale camera mee en komen terug met de wildste verhalen en prachtige foto’s. Omdat Wim dinsdag moest werken is Paula gisteren langsgekomen om een stuk met Wim te gaan lopen. Dit keer gingen ze niet met de auto maar vertrokken ze vanaf ons huis. Nu is de combinatie Wim en Paula geen gelukkige. Wim loopt graag lange afstanden in een behoorlijk tempo en dat is niks voor Paula die met haar korte pootjes driftig de pas erin probeert te houden. Bovendien heeft Paula de onhebbelijke eigenschap om te verdwalen. Als ze dat nu nog in haar uppie doet, allee… Maar het probleem is dat ze anderen ook meesleurt in haar verderf. Voorbeeld, Met Wim’s vrijgezellenfeest moest ze hem naar Volendam loodsen, maar ze belandde midden op Schiphol, Ze zou met een collega naar een concert in Utrecht gaan, Paula wist de weg wel. Resultaat? Ze kwamen 3 kwartier te laat. Maar het hoogtepunt was wel Denemarken. We hadden met 12 man een huisje gehuurd nabij Silkeborg, een prachtig bosrijk gebied. We zaten aan de rand van het bos en de sleutelbeheerder had ons op het hart gedrukt om niet het bos in te gaan want het jachtseizoen was begonnen. En het klopte want regelmatig klonken er in de verte schoten. Op een avond besloten Wim en Paula samen nog een klein stukje te gaan wandelen. Maar ze zouden met een kwartiertje terug zijn, net op tijd voor de koffie. Het werd een half uur, een uur, twee uur, drie uur en nog steeds geen Wim en Paula. De achterblijvers in het huis begonnen behoorlijk ongerust te worden. Het duurde niet lang meer voor het donker zou worden en wij zaten in een zeer afgelegen gebied zonder enige verlichting. Bovendien was het de eerste keer dat wij er waren en wisten er heg noch steg. De sukkels hadden ook hun papieren en mobieltje niet bij hun. Dus werd er door ons een reddingsoperatie op touw gezet. De verschillende auto’s vlogen uit in alle richtingen om maar een glimp van Wim en Paula op te vangen. Maar wat we ook zagen, geen Wim en Paula. Op zulke momenten gaat mijn fantasie de vrije loop. Ik zag ze al door het bos rennen, achtervolgd door een schare jagers die in de schemering hen voor een stel herten aanzag. Ze zouden aangeschoten worden en op de grond zouden ze kermend mijn naam roepen. Mijn bezorgdheid ging over in woede. "Oh wacht maar, als ze thuis zijn. Ik zal ze…" En ja hoor, daar kwam duo Jut en Jul aangelopen vol met verhalen. Ze waren inderdaad het bos ingelopen, de verbodsborden hadden ze natuurlijk niet gezien. Na een tijdje gebeurde het. Paula wist de weg terug wel… (Ik hoor het je nu denken: Wim luister niet…) Wim dacht links af en Paula wist het zeker… Rechtsaf. En die sukkel ging dus met Paula mee. Fout, helemaal fout. Ze liepen steeds dieper het bos in en kwamen uiteindelijk aan een andere kant van het bos uit, ver van het huis. Gelukkig kregen ze een lift, van een jager nog wel… Dit verhaal zullen ze tot hun dood aan moeten horen… Gisteren was het trouwens weer zo ver. Wim had al een route uitgestippeld, maar dat was te lang voor Paula en ze wist wel een kortere route. Je voelt het natuurlijk al aankomen. Het tweetal belande in een wildernis tussen de brandnetels en hoge distels. Ondertussen begon ik thuis alweer ongerust te worden. Het tweetal was al twee uur onderweg dus ik besloot te bellen. Ik kreeg Paula aan de telefoon die er amper een woord uit kreeg. Wat zielig gekreun en een paar onsamenhangende lettergrepen was het enige wat ik hoorde. Wim nam de telefoon over en vertelde wat er gebeurd was en of ik ze kon halen. Ze stonden op dat moment op een heuvel van zo’n 8 meter en moesten naar beneden. Helaas heeft Paula hoogtevrees en durfde geen stap meer te zetten. Het kon dus nog wel even duren. Ik reed alvast die kant op en na 10 minuten zag ik ze in de verte aankomen. Het leek of elke stap van Paula haar laatste zou zijn. Haar tasje bungelde slap in haar hand, d’r haar leek ontploft, mascara doorgelopen van de tranen en haar gezicht sprak boekdelen. Ik kon niks anders doen dan lachen, hard lachen. Paula lachte mee, als een boer met kiespijn. Van dichtbij was de schade goed te zien want ze zaten onder de bulten en uitslag van de brandnetels. Echt een wandeling om nooit te vergeten, de versie van Paula vindt je hier. Toch zit er een moraal aan dit verhaal: Als Paula ooit je de weg wijst, luister niet, ren hard de andere kant op. Dan komt alles wel goed.