Als ik naar het gezondheidscentrum moet, kom ik er altijd langs. De plek waar mijn vorig huis heeft gestaan. Waar ik meer dan 10 jaar lief en leed heb meegemaakt. Waar mijn moeder is overleden, waar Wim en ik voor het eerst samen hebben geslapen. Een plek van 1001 herinneringen, het enige wat is overgebleven is een stuk brakke grond. De woningen zijn gesloopt vanwege asbest. Er is geen fysieke herinnering meer aan die periode. Het enige wat ik heb zijn herinneringen, de goede en de slechte.
Een paar jaar geleden ben ik naar mijn geboortehuis gegaan. Dat stond er wel. Nog wel, want de nieuwbouw rukte op. In de helft van de straat was al het oude vervangen voor kille nieuwbouwhuizen dat voor kapitalen verhuurd of verkocht wordt. Kan ik hier straks ook niet meer terugkeren om mijn herinneringen te koesteren. Op deze plek ben ik geboren, heb ik mijn eerste stapjes gezet, mijn eerste woordjes gezegd. Ik kijk om mij heen en zie de veranderingen. De oude scheepswerf is allang verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een kaal parkje. De oude voddenboer waar ik voor 10 cent een aantal oude Donald Duckjes kocht is in rook opgegaan. Dag bakkertje op de hoek, dag snackbar… Opeens komt er weer een herinnering bovendrijven als ik zo voor het huis sta. Mijn vroegste herinnering. Ik zal een jaartje of 3 zijn geweest en ik had zo’n klik-klak speeltje waarbij je een ping pong-balletje moest opvangen in een netje. Natuurlijk floepte het balletje het raam uit en ik klom erachter aan om de bal te vinden. Iets wat ik van mijn moeder niet mocht doen. Iets heel triviaals maar schijnbaar had het indruk gemaakt dat ik het na bijna 40 jaar nog steeds weet. Ik neem het huis goed in mij op, het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ik het zal zien. Dag huis, dag lieve oude woning….
P.S. Wat zijn trouwens jullie vroegste herinneringen?