Van de week was ik de verzamel DVD’s van Back To The 80’s een beetje aan het doorkijken en luisteren. En al snel bevond ik mij in gedachte weer helemaal terug aan het begin van de jaren ’80. De overgang van de Disco naar Punk, Rap, Ska. Bands als Wham!, Level 42, Doe Maar, Spargo. Ze komen allemaal voorbij. Hun muziek brengt mij terug naar mijn tienertijd. Elke vrijdag mijn zakgeld spenderen aan de platen die uit de Top-40 waren verdwenen en in de uitverkoopbak belandde. De klassenavonden, die ik natuurlijk deels ook organiseerde, de brede rib-broeken en leren stropdasjes. Het stappen in de disco… Ja, die goeie ouwe tijd.
Midden in mijn mijmeringen stapt mijn zus binnen. Ook zij herinnert die tijd nog. Hoe tureluurs ze werd, dat ik nooit de muziek uit kon draaien, maar altijd maar kleine stukjes beluisterde. Dat ik elke week iedereen de kop gek zeurde om mijn platen een cijfer te geven zodat ik zelf een top-40 kon samenstellen. Dat klonk toch heel anders dan ik mij herinnerde. Vreemd dat men zo selectief is in onthouden. Om eerlijk te zijn… mijn herinneringen klonken beter.