Lelystad??? Dat gehucht is dichtgeplakt met kranten!!! Dat kregen mijn ouders bijna 30 jaar geleden te horen toen ze besloten om van Amsterdam naar Lelystad te verhuizen. Onze familie verklaarde mijn ouders voor gek om uit Amsterdam te vertrekken. Maar mijn ouders wisten wel beter. Wij woonden in een etagewoning op de derde verdieping ergens in Nieuw-Zuid. Nu misschien een normale wijk in Amsterdam, maar in de jaren ’60 – begin ’70 toen wij er woonden was het DE koude kak buurt. De buurt werd voornamelijk bevolkt door oude besjes die hun gezichten dik plamuurde met rouge, lippenstift en oogschaduw. Van die bejaarde nufjes met bontjas die met hun neus hoog in de lucht over straat paradeerde. Die typjes die bij de groenteman om 3 worteltjes voor hun konijn vroegen (ja-ja...) of bij de slager even gemakkelijk 4 plakjes rookvlees wilde hebben. En daar woonde wij dus tussen, een doorsnee gezin met drie kinderen. Mijn moeder voelde zich diep ongelukkig tussen dit soort buren, bovendien kwam onze onderbuurvrouw rechtstreeks uit de hel. Als wij of onze visite iets te veel lawaai maakte, rende ze naar de zolderkamer recht boven ons en ging met een bezemsteel keihard op de grond lopen stampen. Dit treiter gedrag pikte mijn ouders weer niet, het gevolg: ruzie. Het ging zelfs zo ver dat “de buurvrouw uit de hel” al op tilt sloeg als de visite met de stoel over de grond schoof. Ook kwam ze vaak scheldend en tierend naar buiten gestormd als wij (misschien iets luidruchtig als kleine kinderen betaamt) de trap af kwamen. Dat haar man al ruim 3 jaar achter elkaar bezig was om tot ’s avonds laat de woning te verbouwen telde zeker niet. Mijn moeder werd er dol van en vervloekte de man en zijn eeuwig gezaag, geboor en getimmer. En zie, haar wens werd verhoord toen een paar dagen later de buurman 6 van zijn vingers afzaagde met een cirkelzaag. Tjop tjop tjop, van het verbouwen hebben we nooit meer wat gehoord.
Mijn ouders besloten dat ze hun kinderen niet ergens driehoog achter en met de opkomende drukte en criminaliteit wilde laten opgroeien en besloten Amsterdam te ontvluchten. Hoofddorp en Uithoorn vielen af en het werd dus uiteindelijk Lelystad. We kregen een prachtige woning met 3 verdiepingen!!! Het eerste wat wij deden was constant de trap op en af rennen. Heerlijk, geen schreeuwende buurvrouw in de buurt. Lekker buiten spelen zonder bang te zijn om onder een auto te komen…. Ik ben mijn ouders nog altijd zeer dankbaar dat ze destijds deze keuze hebben gemaakt. Ondertussen woon ik dus al bijna 30 jaar in Lelystad. En ik moet bekennen, de stad verdient geen schoonheidsprijs: Alleen nieuwbouw, geen gezellig stadshart, zeer beperkte uitgaansgelegenheid, matig aanbod van winkels… Maar daarin tegen weer: mooi ruim opgezet, veel groen, zeer betaalbare mooie woningen, lekker centraal, veel natuur.
Ondertussen is Lelystad mijn stad geworden en ik voel me er thuis. Ik ken veel van de mensen, ik ken de wijken en elke keer als ik op de A6 Lelystad weer zie naderen, voel ik mij thuis. Als ik mijn straat in rij en ons huisje zie staan voel ik mij trots. Trots dat ik hier kan en mag wonen. Dichtplakt met kranten is Lelystad voor de familie schijnbaar nog steeds want de afstand van Amsterdam naar Lelystad is blijkbaar veel verder dan vice versa want visite uit Amsterdam krijgen we zelden, maar er wordt wel steeds verwacht dat wij op komen draven. En ach, Amsterdam is een leuke en gezellige stad. Ik kom er graag maar zou er voor geen geld meer willen wonen!!! Dan maar liever een leven achter de kranten.