Vandaag zijn Wim en ik 2 jaar getrouwd. Twee jaar geleden stond ik met trillende knietjes en kloppend hart in het stadhuis en de kerk. De afgelopen twee jaar zijn omgevlogen. Maar Wim en ik kennen elkaar al een stuk langer. De eerste keer dat ik Wim zag was 1 januari 1996. Ik woonde toen net een half jaar op mijzelf en in mijn uppie oud- en nieuw gaan vieren, daar had ik geen zin in. Natuurlijk kon ik ook wel bij mijn broer of zus terecht maar ik had geen zin om een derde wiel aan de wagen te zijn, dus toen een vriend van mij vroeg om Oudjaar met hem in hartje Amsterdam te vieren, zei ik geen nee. Het was weer eens wat anders om de viering van het nieuwe jaar door te brengen in de Reguliers Dwarsstraat in Amsterdam. Het grootste deel van de avond brachten we door in de April, een soort van homobar. In die tijd was het daar best nog wel gezellig. Natuurlijk had ik sjans, maar op een of andere manier trok ik steeds Indische jongens aan terwijl mijn smaak toch meer richting Nederlands poldermodel gaat. Deze jongen die in Parijs woonde zag mij helemaal zitten. En ik.. ach laat me zeggen dat hij meer dan ik zag. Ik was dan ook blij toen we na de klokslag van twaalf uur richting Exit (homodisco) gingen. Natuurlijk stampend druk en op de een of andere manier ga ik mij enorm eenzaam voelen in grote menigten en kruip ik in mijn schulp. Maar die avond zag ik DE jongen.. Mijn hart sloeg een paar keer over. Ik probeerde zo onopvallend mogelijk opvallend te zijn. Maar elke keer als ik even niet oplette was die jongen verdwenen. Verdorie verdorie. Op een gegeven moment zag ik hem helemaal niet meer. Ik kon mij wel voor mijn kop slaan dat ik mijn kans niet gepakt had. Die nacht ging ik onverrichte zaken weer naar huis. Het ergste was dat ik met het openbaar vervoer was gekomen, alles sloot om 5 uur en mijn eerste trein naar Lelystad ging pas om half acht. Daar zat ik dan in de kou voor het Centraal Station de uren af te tellen. En ik kan je wel vertellen, rond het Centraal Station lopen ‘s nachts heel vreemde figuren rond.
Een maand later op 3 februari gingen we weer met z’n allen stappen. Henny, Cees en ik. En weer belandde we midden in de nacht in de Exit. En daar was hij dan weer… De jongen… mijn jongen!!! Het was nu of nooit… Ik liet hem niet meer uit het oog en zorgde dat ik goed opviel (ik droeg een knalgeel shirt dus dat zal wel niet al te moeilijk zijn geweest). En ja hoor, hij toonde interesse. Sterker nog, het klikte. Wat heet… Het was vuurwerk, de vonken spatte er vanaf. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk bij elkaar gebleven. Het minpuntje was, hij woonde in Franeker en ik in Lelystad maar elk weekend was hij, Wim, bij mij. In mei kwam Wim bij mij inwonen en dat is ondertussen al acht en half jaar geleden. Nog steeds zijn we even gek op elkaar als die eerste nacht.
Twee jaar geleden hebben wij onze liefde bezegeld met een huwelijk, voor de Burgerlijke Stand en voor de kerk. Op de dag waren al onze vrienden en familie aanwezig en het is een heerlijke dag en avond geworden waar we nog steeds met een warm gevoel aan terugdenken. Vandaag hebben we het ook gevierd, ik heb voor Wim een heerlijke maaltijd gekookt en zo meteen gaan we heerlijk een romantisch filmpje kijken. Lekker klef he? Maar ik beken gewoon eerlijk dat ik na al die jaren nog steeds stapeldol op hem ben en mijn liefde alleen maar sterker is geworden. Waarschijnlijk zullen we geen 50 jarig jubileum halen, maar de 25 jaar hopen we zeker te vieren. We hebben nog maar 23 jaar te gaan.