Wat is dat toch lekker om onverwachts gewoon een vrije dag te nemen. Gisteren was zo’n dag. Ik moest om 10.40 uur bij de dokter zijn. Een rot tijd want daarna is het eigenlijk niet meer de moeite waard om naar mijn werk te gaan. Dat vond mijn chef ook, dus een vrije dag was geen probleem. Ik moest bij de dokter zijn vanwege mijn diabetes en overgewicht en ook hij vond het Achmea Health Center een heel goede stap. Veel bewegen was zijn advies. Wim en ik besloten maar meteen te beginnen en in de middag togen wij naar Hilversum voor een wandeling op de heide. Pasula had ook wel zin om mee te gaan dus.. De paden op, de lanen in…
Maar naar mate we dichterbij de Hilversumse heide kwam begon het steeds harder te plenzen. De plannen werden al snel gewijzigd in het wandelen in het overdekte winkelcentrum “Het Hilvertshof”. Het begon al goed. Wij rijden de parkeergarage in, ik druk op het knoppie en zowaar de hefboom gaat omhoog… zonder kaartje. Zijn wij zo welkom? Of is het parkeren vandaag gratis? We hebben geen idee en rijden maar naar binnen. Eenmaal binnen zien we op de parkeerplaats waar iedereen met een parkeerkaart loopt. Om ellende te verkomen loop ik maar naar de informatiebalie waar er alsnog een parkeerkaartje voor ons wordt aangemaakt.
En toen begon het grote winkelen… Wat opvalt is de enorme hoeveelheid kledingszaken die je in elk winkelcentrum weer ziet. 80% van de winkels lijkt te bestaan uit kleding- en telefoonwinkels. Terwijl Wim en Pasula een winkel inlopen met stenen etc. word ik gelokt door een luxe groenteman. Nu ik meer op mijn gewicht ga letten, moet ik ook meer groente en fruit eten. 10 minuten laten sta ik buiten met een kilo cherrytomaatjes verpakt in een doorzichtig plastic tasje voor maar 1,50. Maar van winkelen wordt je hongerig, tijd voor koffie met wat lekkers. Het valt op dat Wim vrij stil is, dan komt het hoge woord eruit. Mijnheer voelt zich opgesloten in het winkelcentrum en wil naar buiten. Verschrikt kijken Pasula en ik elkaar aan. Maar Wim is niet te vermurwen en dus lopen we naar buiten, waar de regen met bakken uit de lucht komt vallen. “Nee he” flitst het door mij heen, “Als ik dit wil stoppen moet je snel iets bedenken” klinkt het in mijn hoofd. “Zullen we teruggaan, mijn cherry-tomaatjes worden helemaal nat.” “Wat een rot smoes” bromt Wim en Pasula schiet in de lach. Ik moet met wat beters komen en roep dat Pasula nu ook helemaal nat wordt. Dat vind Pasula wel een goed excuus maar Wim niet en wij lopen de straat op. Het duurt niet lang of we zien er uit als 3 verzopen katten. Ik duik nu alle winkeltjes in die ik tegen kom, als ik maar droog sta. Plotseling sta in een juwelier, de vitrines staan vol met dure ring en kettingen, bezaaid met diamanten. Ik kijk in de spiegel en zie daar een verzopen kerel staan met een lullig tasje vol met kletsnatte cherrytomaatjes… Wat voelde ik mij daar misplaatst. Gelukkig gingen we snel terug naar de auto.
Maar toen kwam het grootste probleem, in de wir war van rijpaden in de garage kon ik nergens de uitgang vinden. Ik heb zeker wel twee rondjes gereden, uiteindelijk besloot ik maar naar het dak te rijden, misschien dat je eerst daar naartoe moest rijden. Het dak was bijna uitgestorven, het enige wat bewoog was de regen die in rap tempo tegen het dak sloeg. Opeens zagen we in de verte een auto rijden. Het einde van mijn dwaalrit leek in zicht. Als een echte coureur zette ik de achtervolging in en inderdaad. De uitgang van het labyrint was gevonden en iets later dan gepland stonden in de file richting Lelystad. Uitjes zijn leuk maar regen wat minder. Voor de regenachtige foto’s kan je terecht op het log van Pasula.