Jullie hebben het gisteren al moeten doen zonder een logje van mij en ook vandaag zal ik er niet zo veel van bakken. Zoals jullie misschien hebben gelezen ben ik vorige week naar de dokter geweest en heb een slijmoplosser en een anti-biotica kuur gekregen. Dat zal misschien wel helpen maar ik ben er niet zo blij mee. Anti-biotica en ik gaan niet goed door een deur heen. Ja, helpen doet het wel alleen gaat het gepaard met vele bijwerkingen. Daarom ben ik zaterdag pas begonnen met de kuur. Gisteren voelde ik de ellende al opkomen: hangerig, koortsig, diaree en een gevoel alsof ik elk ogenblik in janken kan uitbarsten. Dus gisteren was ik niet in de stemming om te loggen. Vandaag was eigenlijk nog erger, met andere woorden vandaag was een k*t-dag! Op het werk zouden we vandaag een nieuw mail-systeem introduceren dus moest ik al om zeven uur op kantoor zijn, dat betekent om half zes mijn bedje uit en kwart over zes de deur uit. Ik had vanmorgen mijn zomerjack al aangetrokken, deed de buitendeur open, deed de buitendeur weer dicht en trok toch maar mijn winterjas aan. Op het werk was ook niet alles koek en ei. Oh, de overgang naar het nieuwe mailsysteem verliep prima hoor. Alles was goed voorbereidt en ik had een heel duidelijke handleiding geschreven. Maar even voor negen werd ik gebeld door een collega van de financiële afdeling: “Hebben jullie mijn PC weggehaald of is dit een stille hint?” Ik voelde de bui al aankomen… Het dievengilde had toegeslagen, 6 PC en een kluis verdwenen. Dat kon er ook nog wel bij. De PC’s vonden we later onder bij de nooduitgang terug. De dieven waren waarschijnlijk gestoord en hebben alleen maar de kluis meegenomen.
Omdat mijn collega vanuit Breda moest komen was hij pas om 10.00 op kantoor. Hij was zijn eerste werkdag na zijn vakantie dus hij viel met zijn neus in de boter. Omdat ik om 7 uur al was begonnen wou ik om 3 uur naar huis, maar mijn collega was zo leuk om een afspraak bij de dokter te maken en vertrok al om 2 uur dus kon ik tot 5 uur door. ‘s Middags deed het netwerk ineens ook niks meer en ons half bedrijf hing aan de bel… Dat zijn van die momenten dat je het wel uit kan gillen. Bekaf en beroerd door de medicijnen stond ik wat te verkleumen op het station waar de trein natuurlijk zonder opgave een vertraging van meer dan 10 minuten had. De trein die kwam was zo propvol dat niet iedereen mee kon. Ik wist gelukkig nog een plekkie te vinden zodat ik als een sardientje in blik op het volle balkon stond en buiten zag ik een aantal mensen in paniek voorbij rennen op zoek naar een deur die nog wel toegang verschafte tot de trein. Helaas, de meeste konden nog een half uur op de volgende trein wachten. Tot Almere Buiten kon ik staan maar gelukkig was de laatste 10 minuten een plekje voor mij op een krukje. Thuisgekomen eten gekookt en nu zit ik dus wat tegen jullie aan te zeuren en een heel saai logje te schrijven. IK duik vandaag heel vroeg mijn bed in en hoop deze dag snel te vergeten. Hopelijk hadden jullie een beter begin van de week.