Aan het strand stil en verlaten

Zoals ik in mijn vorige log al schreef, gisterenavond hadden we de verjaardag van Jelly. Het was gisteren niet druk. Jelly had de meeste visite de dagen ervoor al gehad en op de zaterdagavond waren alleen Frank, Ronald, Jutta, Wim en ik er. Ronald en Jutta moesten werken dus die waren vrij laat. Jelly had voor Frank en ons gekookt. En ja hoor, zoals altijd komt het onderwerp van het gesprek op onze vakantie van 3 jaar geleden. Sinds een aantal jaren zijn Wim en ik echte Denemarken-gangers. Bijna elk jaar huren wij in Denemarken een huisje voor een spotprijsje. Wij nemen dan meestal een huisje voor 12 personen want dan heb je er een eigen zwembad, whirlpool en sauna erbij. Ik moest dus 12 personen bij elkaar sprokkelen. Dat was nog moeilijker dan ik dacht. Frank ging mee met een vriend, Paula en haar man Gerard, Jelly, Ronald, Wim en ik. Maar we moesten nog 4 personen bij elkaar sprokkelen. Mijn neef Ronald had nog een vriend A1. die mee wou met zijn man A2. en die twee wisten ook nog wel 2 meisjes die mee wilde. Okay, ploeg compleet. Denemarken here we come. Maar…. De vakantie verliep niet zo perfect als gedacht. Ondanks alle afspraken etc, bleken A1. en A2. er andere gedachten op na te houden. Het begon al met de reis. A1 &A2 en de twee vriendinnen besloten niet met de rest op te rijden. Okay, vrijheid blijheid. Onze ploeg kwam als eerste aan, de spullen werden uitgepakt, kamers verdeeld, onderweg hadden wij al de eerste boodschappen gedaan voor de diner in de avond. En daar kwamen dan ook A1 & A2 aangereden. Groot was onze verbazing dat ze een aantal manden met boodschappen bij zich hadden. Wij hadden tenslotte afgesproken dat wij een huishoudpot zouden maken en dat er gezamenlijk geontbijt zou worden en gedineerd tenzij iemand af zou bellen, voor de rest kon iedereen zijn eigen gang gaan. Nu had A2. zich al niet echt populair gemaakt op de besprekingen in Nederland. Op de opmerking dat er om de beurt gekookt zou worden, werd bits medegedeeld dat A2 niet wenste te koken. Maar goed, A2 kwam binnen met de boodschappen voor de hele week en zijn eerste woorden waren: De bovenste deel van de koelkast is van ons…. Pardon en welkom binnen. De toon van de vakantie was gezet. De sfeer was te snijden. Er volgde nog een heleboel incidentjes maar laat ik daar maar niet over uitweiden. Meesterlijk was de opmerking van Jelly ’s avonds aan tafel dat ze A2 asociaal vond in de zin van niet sociaal. Opmerkelijk is dat een gezamenlijke “vijand” een band schept met je medestanders. De groep werd verdeeld in twee kampen. A1 en 2 en de 2 meisjes die verplicht zich bij de twee jongens moesten aansluiten omdat ze anders terug vanuit Denemarken moesten lopen en het andere kamp waren de andere 8. Hoewel er tijdens de vakantie regelmatig spanningen waren is het toch een van de leukste en meest spraakmakende vakanties aller tijden geworden. De resterende 8 personen gingen gewoon zo innig en prettig met elkaar om. We hebben gelachen, gepraat en gehuild. En de vakantie had nog een zeer prettige verrassing voor mij in petto. Want een van de dagen gingen we naar Skagen. Dat is het Noordelijkste puntje van Denemarken. Hier komen twee zeeën bij elkaar en als het weer niet te ruig is kan men duidelijk een scheiding tussen de twee zeeën zien. De ene zeekant van de kaap is licht en de andere donker. Wij gingen met het groepje van 8 dus naar Skagen. Dat is best nog wel een eindje rijden maar dan ben je er nog niet want je moet ook een stuk door de duinen en over het strand lopen. Heerlijk als je eenmaal langs de branding loopt maar dat mulle zand hoeft van mij niet. Maar eindelijk waren we er. Het weer was wat ruig dus de spreiding van de zee was niet zo duidelijk te zien. Ik stond heerlijk van de zee te genieten, heerlijk hoe het ruizen van het water en de wind je energie geeft. Plotseling staat Wim tegenover mij en hij kijkt heel serieus en zenuwachtig. Hij neemt een hap adem: “Jef, zoals deze zeeën tegen elkaar botsen, zo zijn ook onze leven tegen elkaar gebotst en zoals het water samen in een stroomt, wil je dan ook met mij een worden……..” In zijn hand heeft hij een doosje die hij open maakt en daar zitten twee ringen in. Mijn God, ik word ten huwelijk gevraagd. Mijn hart klopt in mijn keel, tranen stromen uit mijn ogen en ook Wim houdt het niet droog. Ik zeg “ja” en huilend vallen wij elkaar in de armen. Plotseling herinner ik onze beste vrienden nog en kijk opzij en daar staan ze op een kluitje. Wat is het toch bijzonder om ten huwelijk te worden gevraagd in bijzijn van je beste vrienden. En ook zij houden het niet droog. En het water van de twee samengestroomde zeeën worden die dag ook nog eens vermengd met onze vreugdetranen. Je begrijpt natuurlijk dit later gevierd werd met champagne. Een vakantie om nooit te vergeten.