Soms kan het raar lopen. Ik was vandaag echt van plan om een logje te schrijven over de Paasdagen. Helaas door tijdgebrek was het er niet van gekomen en bovendien kwam er iets tussen waar ik gewoon een log over MOET schrijven.
Zoals jullie weten is dinsdag bij ons “Pasuladag”. Ze komen dan eerst eten, we maken wat lol, kijken een filmpje etc. Dit keer ontmoette ik haar al in de trein. Ik kwam van mijn werk en zij van huis, Wim zou ons van de trein afhalen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik er enorm tegen op zag om eten te gaan koken. Bovendien was het al een hele tijd terug dat we bij de MacDonalds waren geweest. Ik vertelde dit zo tussen neus en lippen aan Pasula, er van uitgaande dat zij er geen zin in had. Het tegenovergestelde was waar. Pasula zag het wel zitten maar het grootste struikelblok moest nog komen: Wim. Ik krijg Wim zelden naar de Mac en ook nu had hij de nodige overredingskracht van Pasula en mij nodig. Ik moest al mijn charmes in de strijd gooien. Nu hoorde ik vanmiddag van iemand dat ik puppy-ogen had, dus zette ik met succes mijn trouwe hondenogen op. Op naar de Mac!
Het was lekker rustig want meestal zit het er vol met papa’s, mama’s en een stelletje ongeregeld grut dat door de gangpaden rent of het op een blèren zet als ze niet het juiste speeltje in hun kindermenu hebben gehad. Nee, het was opvallend rustig, toch besloten we, bikkels als we zijn, om lekker buiten te gaan zitten voor het geval dat. Wim ging alvast zitten en Pasula en ik gingen bestellen. Het ging lekker vlot. Toen Pasula zag dat ze nu ook gebakken garnalen hadden was ze niet te houden. Ze nam een Tomato Flatbread-menu en een portie garnalen. Ik bestelde voor Wim ook o.a. garnalen, die vindt ze zeer lekker. Kortom, met een volle dienbladen liepen we weer naar buiten. Daar kwam ik tot de ontdekking dat de garnalen het ruime sop hadden gekozen; ze lagen niet op het dienblad. Jeffie kon dus weer naar binnen. Ik weet niet waar al die mensen ineens vandaan kwamen maar het was ineens stampend druk aan de kassa. Verdorie, een dikke 15 minuten wachten op die rotgarnalen. Ondertussen waren mijn patatjes natuurlijk kleine ijslollies geworden. Mijn binnenmondse gevloek deed de vrouw naast mij gefronst kijken. Maar hee, het was niet haar eten die ijskoud stond te worden.
Triomfantelijk kwam ik met Wim’s garnalen naar buiten en zag tot mijn ontzetting dat mijn tafelgenoten niet eens het fatsoen hadden gehad om op mij te wachten. Ik zal nog eens zo galant zijn! En inderdaad, mijn frieten waren bijna bevroren. Pasula’s garnalen waren ondertussen al eerlijk tussen de twee verdeeld en nu moesten Wim’s garnalen er ook aan geloven. Mijn eetlust verging mij bijna bij de hemelse kreten van de twee dat die garnalen zo ongelofelijk goed waren en dat de bijgeleverde chilisaus zo goddelijk was. De garnalen waren dan ook in een poep en een scheet op. Maar daar bleef het niet bij. Pasula’s bakje chilisaus werd al snel omgedoopt in haar persoonlijk likdoosje, want af en toe verdween de vinger in haar likdoos. Een dikke klodder rode drap zat op haar vinger en met gerolde ogen stak ze die in haar mond, onder de historische woorden: “Dat het zo lekker heet was en het een brandspoor op haar tong achterliet”. De toon was gezet. Tijd om op te stappen want het niveau kon niet lager.
Dacht je dat dit het einde was? Fout. Want Jeffie werd gesommeerd om bij de MacDrive 2 porties garnalen te halen met de hete liksaus. 3 MacFlurry’s waren nodig om het hete gevoel weg te werken. Wim de crunch, Pasula de M&M-noten en Jeffie de Milka. Maar het ijs moest wachten tot huis. De garnalen moesten verorberd worden! Ken je die tv-reclamce van Herbal Essence waarbij die vrouw onder de douche ontzettend te keer gaat van genot? Ik zal er verder geen woorden over vuil maken maar wat die garnalen met Pasula doen is niet normaal meer. Kortom, na het verorberen van de garnalen rook de auto of ik een kudde wijdbeense oude wijven had vervoerd. Wedden dat Pasula volgende week weer naar de Mac wilt?