Drie oude ottertjes wilden gaan varen
Over de zimzam, over de zaan
Eigenlijk wilden ze dat al sinds jaren
Maar om het feit dat ze ottertjes waren
Hadden ze ‘t nooit gedaan
Want…
Daar hing een bordje op alle bottertjes:
Verboden voor ottertjes
(Annie M.G. Schmidt)
Zo heel af en toe worden Pasula, Wim en ik sportief en besluiten een tijdje te wandelen. Nu kan je in het gebied van Lelystad heel goed wandelen. Zo hebben wij de Oostvaardersplassen met zijn zeldzame flora en fauna, maar ook is er het natuurpark. Dat is een zeer uitgebreid park waar je heerlijk kan wandelen en kijken naar de dieren die daar in het wild leven. Maar ook is er een prehistorische nederzetting gebouw en een oud scheepswrak te zien. Enige weken terug zijn we ook wezen wandelen en hoewel ik naar ottertjes wou, telde de meerderheid en werd het de prehistorische nederzetting. Maar dit keer was ik aan de beurt. Op weg naar de ottertjes kwamen we langs de ooievaarspaal en we hadden geluk. Juffrouw Ooievaar was thuis en was haar kindje aan het voeden. Wat een prachtig gezicht en we stonden er met onze neus bovenop, slechts een metertje of 30 verwijderd. Maar we kwamen voor de ottertjes en daar gingen we ook voor. We hadden mazzel want bij het hek zat zowaar een otter. Pasula greep haar fototoestel, ging in de aanslag en sloop dichterbij. Nu hebben ottertjes heel goede ogen, hij kwam overeind en zag het “vreemde” figuur naderbij sluipen, schrok en nam de benen. Tja, ik had in zijn geval precies hetzelfde gedaan. We gingen uit de uitkijkplek staan waar je zicht hebt op een aantal afgeschermde gebieden waar de ottertjes zitten en ja hoor, daar kwam er een aangezwommen. Zijn ranke en lenige lichaam schoot door het wateroppervlakte, hij speelde nog wat en kwam daarna op het land. Uit de voederbak haalde hij een visje en ging ongegeneerd zitten eten tot groot vermaak van Pasula die bleef fotograferen Het beestje liet alles maar gelaten over zich komen en als een echte filmster poseerde hij terwijl hij smakkend het visje verorberde. Maar aan alles komt een einde, en als ottertjes genoeg van de aandacht hebben trekken ze zich gewoon terug in hun leefruimte, dag ottertje…
We liepen nog wat door en kwamen een groepje wilde zwanen tegen, netjes aan de kant van het water en in de schaduw van een grote boom die hen beschermde tegen de volle zon. En van de zwanen stond er echt bij als een ballerina in “De Stervende Zwaam”. Zijn ene poot strekt naar achteren, ook zijn vleugels had hij naar achteren gespreid. Een prachtig gezicht en weer een geliefd object voor Pasula’s camera. De rest van de wandeling was heerlijk. De vogeltjes kwetterde, in de verte klonk een koekoek, en kleurige vogels kruisde ons pad op de grond en in de lucht. Dat zijn van die momenten dat alle stress en spanningen uit je lichaam vloeien en plaats maken voor serene rust.
Toen we bij de auto kwamen, zag ik tot mijn schrik dat het al vrij laat was. Te laat om nog te gaan koken. Wat is het dan een straf dat er dichtbij een MacDonalds zit… We zijn heerlijk buiten gaan zitten tussen de pluizen van de bomen die het hele terras hadden veranderd in fluffy wonderland met een grote Ronald MacDonald in het midden. Pasula was een beetje verdrietig omdat ze geen garnalen met liksaus meer hadden, maar wel hadden ze nu iets nieuws: PitaMac. Rundvlees, kip of groenten in een heerlijk vierkant pitabroodje… Jeffie heeft zijn vingertjes er bijna bij opgegeten. En dat was weer het eindje van een heerlijk dagje uit en wie zegt dat je ver moet reizen om een leuk uitje te hebben?