Afgelopen maandag was mijn oma jarig, maar liefst 84 jaar is ze geworden. Dus afgelopen zaterdag togen mijn zus, Wim en ik naar Amsterdam. Mijn oma zat al pontificaal klaar voor de visite. Nu is een bezoekje aan mijn oma nooit passief. Als een echte slavendrijver zet ze ons aan het werk. Laat niemand denken dat het wonen in een verzorghuis saai is. Want regelmatig komen er mensen te overlijden, en dan is het feest in het bejaardenhuis want regelmatig komen de schamele bezittingen van de bewoners op de gang te staan. Als echte aasgieren komen de oudje dan naar buiten en graaien was ze graaien kunnen want de ene zijn dood is de ander zijn brood. Zo komt het voor dat Wim met regelmaat weer een nieuw lampje moet ophangen, opgescharreld in de grote uitverkoop des doods. Voor mij heeft ze altijd een ander klusje, want hoe ze het ook voor elkaar krijgt. Altijd als wij er zijn, is net haar geld op en word ik met pinpas en al naar bank gestuurd en dan heeft ze ook net boodschappen nodig, maar ach.. behalve mijn broer en zus heeft ze niemand meer.
Maar dit keer liep anders want oma wou zomaar mee naar de winkels, ze had een nieuw koffiezetapparaat en ondergoed nodig. Oma werd dus dik ingepakt, Wim vroeg nog of ze in de rolstoel moest, maar beledigd zei ze dat ze geen oud wijf was. Ze zou wel tussen ons in lopen. Nou, dat heeft ze gedaan, 100 meter en toen kon ze niet meer en zijn we de Hema ingedoken om even wat te zitten. Mijn zus trakteerde op een saucijzenbroodje maar die vond ze te zout. Omdat het nog een eindje lopen was naar de bank en naar de Zeeman waar ze haar spullen wou halen, besloten mijn zus en ik maar te gaan. Nu moet je weten dat ik echt een afgrijselijke hekel heb aan winkels als Zeeman en Wibra. Je staat daar meestal tussen de dames met hoofddoekjes die wild kwetterend en fanatiek altijd het onderste kledingstuk uit de bak willen hebben en daardoor ligt de kleding als kris kras door de bakken heen. En nu stond ik er zelf te graaien tussen de witte tentzeilen. Drie grote witte onderbroeken en hemdjes, oh ja en drie paar panty’s. Ik kon wel door de grond zakken. Maar goed, het uitje met oma was snel voorbij want ze was moe. Wij hebben haar thuisgebracht en zijn maar meteen weggegaan. Oma was moe.
De volgende dag zou mijn broer en zijn gezin naar haar toe gaan, maar toen ze aan de deur stonden werd er niet opengedaan. Ongerust ging mijn broer naar een verpleegster die de deur van haar huisje openmaakte. Oma lag nog op bed. Toen ze de zuster zag, kreunde ze: “Ik doe het nooit meer, ik ben zo moe…. Ze hebben me laten lopen en wilde mij niet eens duwen…” Grrrrr, de volgende keer zal ik haar eens de vierdaagse laten lopen, hoppa de zweep erover!!! Dan heeft ze wat te mopperen. Maar goed, oma kwam haar bed dus niet uit en mijn broer en gezin konden weer onverrichte zaken terugkeren naar huis, even 120 kilometer voor de kat zijn viool gereden. Dit is een verjaardag die mijn oma maar ook wij zeker niet zullen vergeten.