Wat doe je op een vrijdag als de treinen staken? Simpel, dan neem je een vrije dag en gaat met een aantal vrienden op stap. Het idee om naar de Efteling te gaan was geboren op Frank’s verjaardag. Uiteindelijk bestond het team uit Frank, Pasula, Ernst, Wim en ik. Jelly wou heel graag mee maar kon jammer genoeg geen vrij krijgen van haar werk (ze hoeft dan ook niet met de trein te reizen.) We pikte Pasula om half achter op en vertrokken richting Kaatsheuvel. Frank zou met Ernst meerijden en we zouden elkaar onderweg treffen. Spannend want we hadden Ernst nog nooit gezien. Gelukkig kwamen wij minder file tegen dan Frank, zodoende stonden wij eerder op een parkeerplaats langs de A27 te wachten. Het is heel spannend om te wachten op een onbekende auto met onbekende rijder, want bij elke aanstormende auto hadden we zoiets van “is dat hem?”. Op een gegeven moment lagen wij helemaal in een deuk, want de meest vreemde auto’s kwamen voorbij. Vrachtwagen, lelijke eend, sportauto. Wat voor een type was Ernst? Uiteindelijk bleek Ernst een grijze Peugeot 206-rijder. Geen excessen dus.
Na de koffie (en peuken voor Frank en Pasula) reden we richting Kaatsheuvel. We stopte nog even voor een ontbijtje en reden vervolgens in de rij richting Efteling. Want wij waren niet de enige die op het idee kwamen. Mensen, mensen wat een drukte op een doordeweekse dag. En dan al die kinderen… Die horen op school te zitten, sputterde we nog beledigd tegen. Later hoorde we van mijn broer dat de kinderen al een week vakantie hadden omdat de zomervakanties laat zijn. En inderdaad, het park was gevuld met pappies en mammies die nu niet met het treintje konden en met koter en al naar de Efteling waren vertrokken. Het gonsde dan ook gezellig in het park en wij togen eerst naar de Fata Morgana. “Slechts” een wachttijd van een kwartier. Maar het was het wachten meer dan waard. Ze hadden het geheel mooi opgeknapt. Het rook er weer heerlijk naar kanaal en andere oriëntaalse luchten. Bovendien, stonden we een hele tijd stil. Pasula werd een beetje angstig want ze zat vlak naast een houten staak die telkens haar dreigde te spietsen. Een heerlijk sateetje Pasula! Toen de dreiging haar iets te veel werd probeerde ze om hulp te SMS’en maar helaas… Geen bereik. Ach, uiteindelijk duurde de dreiging slechts een dikke 15 minuten.
Wim had zijn dagje niet, want het was dit keer geen waaghalsen-gezelschap. De snelle attracties werden dit keer overgeslagen. Wel het spookslot en de PandaDroom was dit keer aan de beurt. Wat is het toch een prachtige attractie en ik heb helemaal in een deuk gelegen toen Pasula vergeten was dat aan het einde van de rit, je door het bankje zakt. Ze kon nog net een ijselijke gil onderdrukken maar van angst vloog ze met beiden armen omhoog. Na een versterking voor de inwendige mens was het tijd voor de droomvlucht en toen het Sprookjesbos. Ik weet niet wat het is maar de Efteling brengt altijd het kind in ons boven en ik hoef je niet te vertellen wat een leuk we hebben gehad toen Wim een paddestoel beklom, Pasula de aars van de ezel fotografeerde Ernst een gelukzalige blik in den ooghen kreeg op de trilplaat van de kabouterkoning en Frank de sprookjes hernoemde naar gay-sprookjes. En Jeffie alles maar fotograferen.
Het vreemde was dat de tijd voorbij vloog en op het laatste moment konden we nog even in de Piranha. Een wildwaterbaan, waar je op eigen risico nat kan worden. Ach, we hadden die al vaker gedaan en meer dan een paar spettertjes werd je niet nat. Ernst voelde de bui al aankomen en bleef achter maar Frank, Pasula, Wim en ik namen in de luchtband plaats. Lalalalala, macarena, woy… macarena klinkt het nog vrolijk op de achtergrond. En een lol dat we hebben. En daar gaan we de woeste tunnel door. “Nou, echt wild water is het niet” Dat had hij nou niet moeten zeggen want even verderop raken wij in een stroomversnelling en het water spat aan alle kanten omhoog. Maar echt nat worden wij niet, ja hooguit een paar spettertjes. Maar dan… ons bootje stevent af op een watervalletje en af de duvel er mee speelt. Onze bootje beland er onder. Klok klok klok….. Een paar liter water giet in het bootje.. Of laat ik duidelijker zijn: klok, klok, klok, een paar liter water giet over Frank en Jef. Het gevolg: mijn hele linkerkant zeik- en zeiknnat en zelfs mijn sokken sopte in mijn schoenen. En ook Frank zag eruit alsof zijn incontinentieluier was doorgelekt. Daarna moesten we meteen het park uit want het was al tijd geweest. Onderweg heb ik de airco gericht op mijn “natte” delen want we zouden onderweg een hapje eten. Maar het was te vergeefs en met natte kleding werkte ik mijn biefstukje naar binnen. Wat ze ook zeggen, de volgende keer ga ik als eerste in de Piranha. Dan weet ik tenminste zeker dat mijn kleren aan het einde van de dag weer droog zijn, zit ik ook niet voor schut in een restaurant. Wat zullen de mensen wel niet gedacht hebben?