Gisteren vermeldde ik al dat een vriendin van ons een herseninfarct heeft gehad. Gisteren zijn we even naar het ziekenhuis geweest. Haar toestand is gelukkig stabiel, maar ze is aan de rechterkant verlamd, kan niet praten en was nog niet goed bij kennis. Alleen de toekomst kan uitwijzen hoever ze opknapt. Daar kunnen ze nu nog niks over zeggen.
Als zoiets ergs in je nabije omgeving gebeurt, ga je de betrekkelijk van het leven inzien. De domheid waar mensen zich druk over kunnen maken. Hele volksstammen maken zich druk over een doodgeschoten musje terwijl ze ‘s avonds wel hun biefstukje naar binnen werken of die rottige mug doodslaan. Gisteren op het werk heb ik een collega flink de les gelezen. Haar computer was vastgelopen en ze zou hooguit 10 minuten werk kwijt zijn. Nou…. Het leek alsof de wereld verging. Woedeuitbarstingen, schelden en een gezicht dat op onweer stond. Ik heb haar netjes geholpen en het bleek dat ze uiteindelijk niks kwijt was. Ze wou alweer kwaad weglopen zonder een bedankje of zo. Ik heb haar toen even flink de les gelezen dat men zo niet met collega’s dient om te gaan en dat ik hier niet van gediend was.
Ik moet zeggen… Dat lucht op. Dat moet ik meer doen.