Afgelopen dinsdag was ik alweer wat hersteld van de griep/verkoudheid die mij al meer dan 2 weken in zijn greep houdt en afgelopen weekend tot een hoogtepunt kwam. Ik had mij dinsdag al helemaal voorbereid op de Pasula-avond en gezien haar reactie op een horror-film van vorige week, weer een pittig spannende film uitgezocht. Maar de avond liep anders dan ik had verwacht. Telefoon! Pasula belde dat de treinen tussen Lelystad en Almere niet reden en ze dus niet kon komen. Heel jammer, maar als Pasula niet bij ons kan komen, komen wij gewoon bij Pasula. Aangezien ik zaterdag te ziek was om ons 10-jarig jubileum te vieren, besloten we Pasula en haar man mee te nemen om te gaan eten bij The Chuck Wagon. Een heerlijke grillroom in Almere-Haven, waar ze de sappigste steaks serveren die ik ooit heb geproefd.
Nu weet ik niet wat half Nederland bezield maar het schijnt dat overal verbouwd/gesloopt etc. wordt. Een groot modderveld scheidde onze auto met het restaurant, dat was dus even glibberen en glijden maar we kwamen heelhuids aan de overkant. Maar wat waren we teleur gesteld dat het restaurant dicht was op last van de gemeente. Niet vanwege kakkerlakken of instortingsgevaar. Nee, het gebouw dat er misschien 15 jaar staat gaat gesloopt worden. Balen, balen, balen… En ik had net zo’n zin in een steak. We liepen iets verder en kwamen bij een andere grill-room. Nieuwsgierig liepen wij binnen. Het was een gezellig tentje en het was er niet druk. We zochten dus een tafeltje in de hoek op. Naast ons zat een jong gezin smakelijk te eten. De kaart was redelijk uitgebreid en gelukkig niet te duur. Ondertussen was het dessert geserveerd op de tafel naast ons. Het kleine kind had een kinderijsje met surprise: een prachtige koe. Vanuit mijn ogen zag ik Pasula jaloerse blikken werpen. Maar toen verscheen de maaltijd en was het een kwestie van “AANVALLEN…” Het eten was wel goed maar niet echt geweldig. Aan de tafel kwam steeds een dame vragen of alles naar wens was, ze had een stem waar de Nanny jaloers op zou zijn. Bovendien kwam alles zo gemaakt over dat we bijna in de lach schoten. Nadat het eten op was, was het tijd voor een toetje en het verbaasde mij dan ook niet dat Pasula voor het koeientoetje ging. Ik keek vreemder op toen Wim ook een koeienbui had. Ik nam de warme appeltaart met kaneelijs en de man van Pasula wou een speciaal biertje bestellen maar werd overgeslagen. Toen ik zijn beteuterde gezicht zag, ben ik maar achter de serveerster aangelopen. Even later kwam het dessert. Helaas kon Pasula dit niet zien omdat ze met haar gezicht naar de muur zat. Daar kwam het kinderijsje aan en de koe was dit keer vervangen door sterretjes. Vanachter haar rug om kreeg Pasula, die even niet oplette, het ijsje met de sterretjes voor haar neus geserveerd en slaakte een ijzige gil van angst. “Denk je een koe te krijgen, dan krijg je vuurwerk” flapte ze uit. Wij lagen in een stuip van het lachen. Nee, Pasula vond de sterretjes maar eng, maar het ijsje ging er in als koek. Met een volle buik besloten we de avond met koffie/thee in Huize Pasula. Een onverwachts maar heerlijk avondje.