Ik vertrouw al die nieuwe apparaten niet. Misschien een beetje vreemd voor iemand die in de ICT zit, maar toch is het zo. Als zo’n espresso-apparaat aan het ratelen is, ben ik altijd bang dat hij ontploft. Sta ik in een lift, ben ik altijd bang dat ik vast kom te zitten. Als ik de TV aanzet, twijfel ik altijd of er wel beeld verschijnt.
Dat mijn angst gegrond is, bleek gisteren wel weer. Ik had amper meer contact geld op zak, dus besloot ik gisterenmorgen vroeg nog even wat geld te pinnen. Nu ben ik niet zo dol op die machine’s. De manier waarop ze gulzig mijn bankpasje inslikken vind ik verdacht en zou die geld-tel-kabouter die in dat apparaat zit, zich nooit vertellen en mij te weinig geld geven? Nee, het zijn on-dingen maar heden ten tijden onmisbaar.
En ook gisterenmorgen slurpte de geldautomaat mijn pasje in. Ik sta al met mijn vinger gereed om mijn pincode in te voeren. Maar opeens. PATS!!! het scherm spring op zwart. Dat heb ik weer hoor. En het scherm blijft zwart. Hulpeloos sta ik erbij en kijk er naar… Hij heeft mijn pasje en is niet van plan om hem terug te geven. Maar dan komt er weer leven in dat geldmonster, er verschijnt een mooi opstartscherm van Windows NT. Ik had natuurlijk kunnen weten dat Bill Gates hier achter zit. Vol verwachting wacht ik totdat mijn pasje naar buiten wordt gespuugd. Verkeerd gedacht, er verschijnt een zwart scherm met tekentjes, daarna een blauw scherm met tekentjes en verder niks. Daar sta ik dan. Wat moet ik doen? Het is pas zeven uur en het GWK, waar de automaat van is opent pas om 10 uur. Moet ik hier nu in de kou staan wachten? Zachtjes vervloek ik het GWK, dat apparaat, Bill Gates en mijzelf dat ik zo stom was om zo’n apparaat met mijn pasje te vertrouwen.
Ondertussen komt er een vrouw aangelopen die ook wil pinnen. Ik waarschuw haar dat het rot ding kapot is en dat het mijn bankpasje niet terug wil geven. PPRRRTTTT, dat had ik eerder moeten zeggen want dat apparaat spuugt mijn pasje weer uit. Snel pak ik mijn pasje weer voordat dat ding van mening verandert en weer honger krijgt. Ondertussen werkt dat ding weer, maar ik vertrouw hem mijn pasje niet meer toe. Die vrouw ziet er ook maar van af om te pinnen. Zonder geld stap ik de trein maar in, ik bedel wel een paar euro’s van mijn collega. Dat is veiliger…