Er zijn van die dingen die je eigenlijk nooit mee hoopt te maken. Dat zijn van die dingen die altijd een ander overkomen: een ernstige ziekte of een ongeluk. M aar afgelopen week hebben ook wij daar te maken mee gehad. Dinsdagavond ontkwamen wij er ook niet aan. Wim was naar zijn moeder geweest om te helpen bij de verhuizing. We moesten die avond nog stemmen en ook hadden we prinses Pasula die een koninklijke maaltijd verwachtte. Maar wie er ook kwam geen Wim. Een belletje naar zijn moeder leerde dat hij al om kwart voor vier was vertrokken en ondertussen waren we al dik twee en half uur later. Nu ben ik een typje dat zich altijd heel snel ongerust maakt. Dus ik maakte mij behoorlijk ongerust. En om kwart voor zeven kwam mijnheer doodleuk binnengewandeld alsof er niks aan de hand was. Ik moest en zou mijn ei kwijt en begin meteen van wal te steken over het feit dat ik doodsongerust was en waar mijnheer had uitgehangen.
Dat hij net een ernstig auto-ongeluk had gehad, had ik ook niet kunnen beseffen. Hij reed op de A-6 van Emmeloord naar Lelystad toen hij een black-out kreeg. Hij belande met zijn ene wiel in de berm, toen hij wou corrigeren raakte de auto in een spin, vloog over de kop en belandde in de middenberm tegen de vangrail. Gelukkig mankeerde hij weinig en is er slechts met de schrik en een lichte hersenschudding van af gekomen, maar de auto is total loss. Toen ik dat allemaal hoorde schrok ik mij wezeloos en schaamde mij diep dat ik zo tegen hem te keer ging. Okay, de auto is total loss en dat is heel jammer, maar het is veel belangrijker dat Wim er goed vanaf gekomen is. Hij heeft echt een beschermengeltje op zijn schouder zit. Ik ben dan ook dankbaar dat ik hem nog steeds heelhuids bij mij heb. Daar hoor je wel andere verhalen over.
Wim moet het voorlopig even rustig aandoen en binnenkort moeten we maar gaan omzien naar een andere auto. Vreemd, zo vier je feest… zo heb je een ongeluk achter de rug…