Soms moet je gewoon een sprong in het diepe maken. Gewoon iets geks doen. Iets durven. Te gaan waar geen andere homo ooit gegaan is. Soms moet je gewoon naar de Huishoudbeurs. Afgelopen week zijn Pasula, Wim en ik naar de Huishoudbeurs geweest. Was dit vroeger een beurs waar de brave huisvrouw kon zien hoe het wassen niet meer met de tobbe ging maar geheel en al elektronisch, nu is het een commerciële walhalla waar grote en kleine bedrijven agressief hun producten aanprijzen. Het begon al goed. De trein was al goed gevuld met de doorsnee Libelle-vrouwtje. Het typje dat de provincie normaal niet uitkomt en nu eindelijk met een vriendin losgelaten wordt in het slechte Amsterdam. We waren net aangekomen op station RAI en liepen naar de RAI toe, toen Pasula en Wim al begonnen te zeuren: Ome Jef, ik moet plassen… Helaas voor hun stond er voor de kassa’s een rij van hier tot Tokyo. Een wachttijd van meer dan een kwartier en mijn reisgenoten waren te bedeesd om bij een van de oudjes in de rij een depend-slip te lenen. Eenmaal binnen schoten ze dan ook als een speer naar de toiletten om even later met een opgelucht blik in de ogen weer te verschijnen. Het echte werk kon beginnen, hoewel Pasula het liefste meteen naar de eetafdeling was gegaan, besloten we toch eerst maar de andere kant op te gaan. Het was druk, heel druk. Hele kuddes vrouwen krioelde door de hallen en gangen. Een mierenhoop was er niks bij, waar waren we aan begonnen. Onderweg kwamen we veel vrouwen tegen met een handig karretje op wieltjes. “U krijgt hem gratis bij de Ajax/Colgate-stand bij aanschaf van 5 euro aan producten” wisten een stelletje giebelende bejaarden ons te melden. En inderdaad, als snel liep ik ook met zo’n karretje door de gangpaden. Alleen waren die dingen niet berekend op iemand van bijna 2 meter lang, dat ding vloog alle kanten op behalve de juiste. Pasula had het slimmer bekeken en spande Wim voor haar karretje, letterlijk en figuurlijk.
Het is altijd leuk om te kijken waar voor absurde producten op zo’n beurs te vinden is. De meest uiteenlopende producten, van handig tot onzinnig. En natuurlijk mag je op veel standjes iets uitproberen of proeven. Ook wij maakte daar gebruik van. Maar iets weten te scoren is nog heel moeilijk want je moet het opnemen tegen de gehaaide Huishoudbeurs-vrouw, en vrouwen vechten gemeen. Een hoop ellebogenwerk en gegraai. Maar scoren hebben we gedaan. We hebben meegewerkt aan een test voor de Consumentenbond over Light-chips. In het ene bakje zat normale chips en in het andere bakje lag normale chips. Opvallend dat de magerste in ons gezelschap als enigste raadde wat goed was, de andere twee vonden toch echt de Light-chips het lekkerste. Na een korte lunch was het dan eindelijk tijd voor de eethal. Veel proeven, hapjes en zelfs een speciale hoek voor alcoholische dranken. Na 15 minuten liepen Pasula, Wim en ik een beetje teut over die beurs. Halverwege de eethal stortte Pasula in, even later ging ook ik onderuit. Tijd om naar huis te gaan. Overweg was het moppertijd. Over de drukte, de vervelende vrouwen, etc, etc. Dit doen we nooit meer, roepen we in koort. Wedden dat we er volgend jaar weer gaan? Wie gaat er mee?