De afspraak was van de week al gemaakt. We zouden gisteren een biologisch dagje houden. Vlak bij Lelystad heb je een biologisch landbouwgebied, waar we al eerder geweest waren en het goed toeven was. Om klokslag 11 haalde we Pasula van het station en reden er naar toe. Het was al met al maar een dooie bedoeling. De vorige keer, met de open dag, was het er druk en gezellig en nu stonden we een beetje in the-middle-of-nowhere. Zelfs het leuke theehuis, Wind In De Wilgen, lag er stilletjes bij. Toch besloten we maar even in de tuin te genieten van de zon en wat nattigheid. Dat werd cappuccino voor Pasula en Wim en ik ging voor een heerlijk potje oranjebloesemthee. Na van de zon en de bijen van de nabijgelegen imker te hebben genoten, ging we op zoek naar het biologisch tuincentrum, die pas om 12 uur open bleek te zijn. Kortom, we hielden het voor gezien en besloten maar naar het winkelcentrum te gaan waar een biologisch winkeltje zat en volgens de verhalen tijdens de open dag allerlei soorten kaas te koop was. Nou, dat viel eventjes tegen. De winkel was inderdaad gevuld, niet met kaas maar vol alternatieve en geitenwollensokken-types. Dat viel een beetje tegen want Pasula en ik waren op zoek naar allerlei lekkere kaasjes.
Omdat ik die dag de chaffeur was, besloot ik maar richting Volendam te rijden waar ik tijdens ons laatste bezoek aan de stad een kaasboerderij tegen was gekomen. Het was heerlijk weer en dankzij de climate control in de auto, was het warme weer goed uit te houden. De kaasboerderij was makkelijk te vinden. Het bleek uiteindelijk niet alleen een kaasboerderij te zijn, maar ook een klompenmakerij en het geheel was ingericht op grote groepen toeristen. Die waren gelukkig in geen velden en wegen te bekennen en zaten dankzij het weer waarschijnlijk allemaal in de Keukenhof. We raakte aan de praat met een jongen die daar werkte, kregen een korte uitleg en terwijl ik met hem aan het praten was werden Pasula en Wim ondeugend en besloten allerlei hoedjes, petjes en klompen te passen. En maar elkaar fotograferen, de kindjes. De jongen vertelde ook dat de toeristen werkelijk die houten tulpjes en kitserig beschilderde klompjes kochten. Vanuit de klompenmakerij liepen we naar de kaasafdeling. Pasula en ik waren in de kaashemel. We kregen een hele uitleg van een lief meisje in klederdracht. Toen ze vertelde dat ze ook chocolade-kaas hadden gemaakt, spitste Pasula en ik onze oren. Kaas en Chocolade… Een niet allerdaagse combi maar wel twee enorme lekkernijen. Helaas, die kaas hadden ze alleen voor een collega gemaakt als grapje. Wel hadden ze dynamiet-kaas, een pittig kaasje met allerlei kruiden, knoflook etc. In de winkel stonden allerlei schaaltjes met kaas om te proeven. Herstel, in de winkel stonden allerlei schaaltjes met kaas want toen wij de winkel verlieten was daar weinig meer van over. Maar ze hadden goede zaken met ons gedaan dus met een kofferbak vol kaasjes reden we verder. Pas toen we Volendam weer uit waren, kwam Pasula erachter dat we in haar favoriete stad waren geweest. En ze heeft niet eens een paling gehapt. Schande. Maar heb maar niks van Volendam gezegd, want voor ik het weet sta ik weer in Volendam’s kostuum op de foto, net zoals de vorige keer toen we met Pasula door Volendam liepen.
Wim kwam op het idee om eens in Ilpendam te gaan kijken. Via een smal dijkweggetje, dwars door de groene weilanden kwamen we in het rustige Ilpendam terecht. Twee kerken, dorpshuis en een cafeetje; dat is ongeveer Ilpendam. En wat doe je dan, dan strijk je neer op het terrasje van het cafe. Lekker wat zonnestraaljes happen, drankje drinken en geniet van de zon en de vele langskomende fietsers. Ondertussen was de kaas alweer verteerd en was het tijd voor een hapje. Wim ging voor een tomatensoepje, ik nam twee kroketten op brood en Pasula ging voor het stokbrood met kruidenkaas. Wim en ik trokken onze wenkbrauwen, die dag ervoor was net een tand getrokken, en dan hard stokbrood? Inderdaad, de kruidenboter was geen probleem maar het stokbrood wel. Dus kreeg Pasula mijn sneetje brood en ik ging voor het stokbrood. Stokbrood met kroket, het is weer eens wat anders. Vanuit Ilpendam reden we naar Landsmeer, waar de roots van mijn voorouders liggen. Maar oh schrik, daarvoor moesten we wel met een eng pontje het water over. Vaste lezers weten ongetwijfeld dat ik watervrees van hier tot Tokyo heb. Pasula en Wim hadden de grootste schrik.
Via Landsmeer belanden we uiteindelijk in het Boven IJ Winkelcentrum in Amsterdam Noord. Tijd om de inwendige mens te voeden, want een Vlaams Frietje kan Pasula niet weerstaan en wie ben ik dan om dan niet gezellig met haar mee te doen. Terwijl ik in de rij stond om de patat te halen, hadden Pasula en Wim een aantal vrije stoelen op het terrasje gevonden. Het zijn van die plastic slappe kuipstoeltjes waar ik al zo’n hekel aan heb. Ik besloot dus maar om niet in de stoel weg te zakken maar wat vooraan op de stoel te gaan zitten. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ineens voel ik mij wegzakken, de poten gleden langzaam naar opzij. 1ste verdieping frietjes, begane grond uitgang… Voor ik het wist zat ik met mijn zakje friet op de grond, midden in een drukke winkelstraat. Het schaamrood steeg naar mijn kaken, terwijl Pasula en Wim mij een beetje schaapachtig aankeken.
Ondertussen was het tijd geworden om weer op huis aan te gaan en eerst moesten we nog even wat boodschappen doen bij de C-1000. Wat een flutwinkel zeg. Onoverzichtelijk en bovendien was het assortiment beperkt. Maar toen Pasula en ik een reep Chocolade met Cranberries zag, waren we verkocht. Maar die reep zou ons nog behoorlijk opbreken. Na de rest van de boodschappen, begaven we ons richting kassa. Wat een drukte, niet normaal meer. Natuurlijk pakte we, tegen beter weten in, de kortste rij. Achter de kassa zat er meisje die het al helemaal gehad had. Met een chagrijnige blik scande ze langzaam de boodschappen langs de kassa. Uiteindelijk waren wij dan aan de beurt, helaas de kassa weigerde om de prijs van de cranberrie-chocolade op te hoesten. Geen van de andere caissières wist ook de prijs, dus met rollende ogen belde onze vrolijke tante naar het kantoortje. Ze vroeg de prijs en degene aan de andere kant werd door haar getracteerd op een scheldkanonnade waar wij bleek om de neus van werden. Haar werktijd zat er al een half uur op en ze was nog niet afgelost en ze moest nu naar huis. En de telefoon werd erop gesmeten. Haar vingers gleden boven de toetsen van de kassa, “wat voor een prijs zei ze nu”, prevelde ze. Ze besloot opnieuw te bellen, maar het kantoortje hield zich niet uit uit angst voor een nieuwe scheldpartij. Ondertussen werd onze rij steeds langer, net zoals ze gezichten van de klanten in onze rij. “Laat de chocolade anders maar zitten” siste Wim mij toe. Ben je gek, het werd nu pas leuk! Een collega werd erbij gehaald, die ging in de schappen kijken wat de prijs was. Na een tijdje kwam ze terug, ze had de chocolade niet gevonden. Ik legde uit waar het te vinden was, ze ging en kwam maar niet terug. Ondertussen werd er een andere winkeljongen erbij gehaald, ook hij ging zoeken en liep vervolgens de verkeerde kant op. Dit werd Wim te veel en hij besloot zelf maar te kijken. Het was uiteindelijke Wim die zelf de prijs maar ging kijken… € 1,69!!! Op dat moment kwamen de twee andere winkelbediendes terug en werd de caissière afgewisseld. Haar collega kreeg kreeg een vuile blik, ik het kassabonnetje, een glimlach en een verontschuldiging dat het zo lang duurde. Met een glimlach liepen we de winkel uit…