Dinsdag was de eerste echte lentedag en dat moet gevierd worden. Dus stonden Wim en Pasula klokslag vier uur aan mijn bureau. Zo’n zonnige en warme dag kan je alleen maar eindigen aan het Noordzeestrand. Ik sloot dus snel mijn PC af en wij vertrokken richting de kust. Het werd uiteindelijk Zandvoort. De auto werd neergezet, de meter betaald en toen liepen we naar het strand waar de golven ons luid geruis begroette. Maar het begon al goed, want Pasula zette amper een stap op het mulle zand of haar knie sputterde tegen. Na een paar pijnlijke stappen en wat geschreeuw stond ze stil. Op dat moment lagen er twee leeggelopen ballonnen voor haar voeten met daarop “gefeliciteerd 40 jaar”. Was zit soms een teken van boven, zijn dit de eerste tekenen van Pasula’s aftakeling? Wij lagen in ieder geval krom, niet van de ouderdom maar van het lachen. En ook Pasula was al snel haar pijnlijke knie vergeten toen ze bij de kustlijn kwam en alle vogels begon te fotograferen. Was is het toch een klein foto-monstertje, niet alleen de vogels gingen op de foto maar ook enkele zeer prettig ogende voorbijgangers. Wat was het heerlijk om daar aan de kust te lopen. De kabbelende golven, het ruisen van het water, het krijsen van de meeuwen. Je komt helemaal tot rust. Terwijl Wim en ik in een rustig tempo liepen, moesten we toch regelmatig op Pasula wachten die de wereld alleen maar zag door de oog van haar camera. Terwijl je daar zo aan de kustlijn stond, voelde je gewoon je schoenen wegzakken in het natte zand, zo’n grappig gevoel. Echt waar, we genoten alle drie op onze eigen manier en zo hoort het ook. Bij Zandvoort-Centrum ging we weer van het strand af. Eerst was het tijd voor een kopje koffie bij een van de strandtenten. Het weer was nog steeds heerlijk dus gingen we op het buitenterras zitten. De mokken koffie werden geserveerd met een lekker koekje en binnen een mum van tijd werden we overvallen door een horde huismussen, die het op de koekjes had gemunt. Wat zijn dat brutale krengen zeg. Ze aten nog net niet de koekjes van het schoteltje, maar zaten gewoon met zijn allen op armlengte. Toen ze bemerkte dat bij ons niets te halen viel, vloog de hele horde naar een paar tafels verderop, waar andere mensen zaten.
Op de weg naar Zandvoort kwamen we langs een leuk pannenkoekenhuisje en Pasula en ik keken elkaar met een begrepen blik aan. Daar zouden we op de terugweg een stop maken. Pasula en ik zijn dol op pannenkoeken en dit huisje had maar liefst 30 verschillende smaken pannenkoeken, maar helaas is Wim daarin een spelbreker, die ze maar smerig vindt. Maar af en toe moet hij er toch aan geloven. Maar toen we van het strand afkwamen stonden we pal voor een ander pannenkoekenhuis, die maar liefst 60 verschillende soorten had. Deze trok toch wat meer. Maar helaas hadden we niet genoeg geld in de meter gegooid dus moesten we eerst wat geld bijgooien en bovendien moesten we ook nog wat ping-ping pinnen. Daarvoor moesten we eerst Zandvoort inlopen. Het centrum van Zandvoort was een verrassing voor ons. Wat een leuk stadje, we moesten in de winkelstraat naar beneden lopen. En die straat was gevuld met leuke winkeltjes en eettentjes. En wat denk je? Een pannenkoekenhuisje met maar liefst 100!!! Verschillende smaken. Dat is nog beter. Even verderop was een pin-apparaat waarmee de portemonnee bijgevuld werd en we terug moesten naar de auto. Maar helaas, de conditie van een van ons was zo slecht dat diegene amper de heuvel opkwam en daar moest er ook nog een eindje naar de auto gelopen worden. Dat is te veel voor een veertigjarige vrouw met een pijnlijke knie (Oeps, toch verraden…) Ik besloot dus maar vooruit te lopen om de auto te halen en hem in de binnenstad te parkeren. Eenmaal weer in het centrum verheugde ik mij al op de pannenkoek, een van de 100! Maar toen we langs een snackbar kwamen met eigengemaakte friet, was dat te veel voor Pasula die vroeg of dit een leuk tentje was om te gaan eten. Wim, die al lang blij was dat het geen pannenkoekenhuisje was, stemde direct toe. Zucht… Daaaag pannenkoek. Na een portie zelfgemaakte friet en een frikandel besloten we weer terug te rijden naar Flevoland. Maar eerst maakte we een tussenstop naar Weesp, waar het lekkerste ijs van Nederland bij Nelis wordt gemaakt. Met een overheerlijke coupe ijs en een gevuld buikje sloten we weer een heerlijk dagje af. Dit was het eerste en hopelijk niet het laatste zonnige dagje uit van dit jaar.