Het hutje bij de zee

Ik had het mijzelf voorgenomen en heb het gedaan! Ik ben gisteren niet thuisgebleven en gezwolgen in zelfmedelijden. Neen, ik had een druk dagje gepland met apotheose het bezoekje aan Wim en Jacob in Noordwijk. Maar eerst zou ik naar Nancy gaan, ze had nog wat DVD’s liggen die gerecenseerd moesten worden. Even lekker gebept en dit keer niet alleen over films en DVD’s. Daar vandaan ging de reis naar de Maxis. Even een pitstop bij de Burger King voor de lunch. Tja, dom natuurlijk want al dat fastfood is helemaal niet goed voor mij. Ik wou van die lekkere Twister-fries nemen, maar die waren er niet zei de mevrouw achter de balie met een eeuwige glimlach die er bij de werknemers van fastfoodketens altijd aanwezig is. Volgens mij is een van de voorwaarden als je daar wilt werken, de plastisch chirurg je mondhoeken ver omhoog trekt in een enge grijns. “Maar er zijn wel Spiderman-frietjes”. Ik was nieuwsgierig geworden en bestelde ze samen met een vette hamburger en een cola-light want ik moet toch op mijn gewicht letten. De Spiderman-frietjes bleken ordinaire aardappel-wafeltjes te zijn die te groot waren om in mijn bakje mayo te dopen. Eigenlijk is er niks aan om in je uppie ergens te gaan eten, ik heb dan echt het gevoel een tweedehands burger te zijn. Ik kijk om mij heen en ik zag alleen maar stelletjes en brave gezinnetjes. Tegenover mij zat een echtpaar op leeftijd. Vreemd want mensen boven de 65 verwacht je eigenlijk niet in een fastfood-tent. Die treft je toch alleen maar bij de Hema aan een kopje koffie met een appelpunt? Ik checkte hun dienblad en daar lagen nog de verpakkingen van hamburger en friet. Er viel mij trouwens iets anders op aan dit stel. Ze zaten niet tegenover elkaar maar hadden hun stoelen wat weggedraaid en beiden staarde wezenloos voor zich uit. Ze bewogen niet en spraken ook niet met elkaar. Al die tijd dat ik mijn eten naar binnen werkte hebben ze geen boeh of bah gezegd of maar een vinger bewogen. “Zouden ze nog wel leven”? Misschien zitten ze hier al dagen dood te wezen maar viel het niemand op? Ik zou kunnen proberen om een van hen even aan te raken, maar stel je voor dat ze zo dood op de vloer zouden flikkeren? Dan heb ik het weer gedaan. Ik maakte mij maar snel uit de voeten. De weg vervolgde zich naar de C-1000, het moet de grootste van Nederland zijn en dat klopt. Ik vind het heerlijk om in andere winkels te gaan neuzen en op zoek te gaan naar vreemde en nieuwe producten. Bovendien had ik Wim die morgen telefonisch gesproken. Het lunchpakket dat ze van de organisatie meekregen bleek niet voldoende om zo’n grote vent de dag door te helpen. Op twee boterhammen en een krentenbol kan mijn knul niet zulke grote afstanden afleggen dus ik heb wat extra dingen voor hen ingeslagen. Wat extra eten en drinken en de blaarpleisters die ik de vorige keer was vergeten. Ook nog even een bezoekje gebracht aan de Makro want ’s nachts kwam Wim erachter dat zijn luchtbed lek was. Om het uur mocht hij blazen en een echt lekkere nacht heeft hij niet gehad. Daarna Paula van haar werk gehaald om naar Noordwijk te vertrekken. Eerst onderweg nog even gestopt om wat te eten. Nu had ik de hele middag last van die spinnenfrietjes en hamburger gehad die mij wel heel zwaar op de maag lagen, dus aan een Mac moest ik niet denken. Het werd dus een La Place, altijd garant voor een redelijke maaltijd. Bloemkoolsoep, varkenshaas en een lekkere vruchtensap op mijn bordje. Paula stond in twijfel. Er stond kreeft op het menu en Paula bleef maar om het tentje heen draaien. Zal ze wel, zal ze niet… Stel voor dat ze het niet lust, maar het klonk wel heel interessant… Maar de garnalen zagen er ook wel heel lekker uit. Paula trok de stoute schoenen aan en koos voor de halve kreeft. Bij de kassa had ze contact met een leuke homo van een jaartje of 22 terwijl ik het moest doen met een echte Amsterdamse van meer dan middelbare leeftijd die schijnbaar met het verkeerde been uit bed was gestapt. Wat heeft Paula trouwens met homo’s? Het lijkt wel of ze die aantrekt als motten op een lamp. Paula is gewoon de nieuwe homo-moeder, een nieuwe Zangeres Zonder Naam of Anneke Gronloh is geboren! Wel prettig trouwens want ik geniet op een afstand van al dat jonge schone terwijl Paula de jonge caissière verleidt door een foto van hem te maken. Na de foto vervolgen wij onze toch naar Noordwijk. Terwijl we de auto parkeren komen Jacob en Wim al aangelopen. Het valt mij meteen op dat Wim wel moeilijk loopt. Ik krijg meteen medelijden met hem. Ik pak de tas met lekkers en het nieuwe luchtbed en wij volgen Wim en Jacob naar hun tent. Ik geloof mijn ogen niet als wij het kampeerterrein opkomen. Ze overnachten op het gemeentelijk sportveld dat nu bezaaid staat met tentjes die bijna tegen elkaar aan staan opgepakt. Manoeuvrerend om haringen en scheerlijnen bereiken we de tent van Jacob en Wim. Heerlijk om mijn ventje weer om mij heen te hebben. En ze vertellen hun belevenissen en Wim laat de schade aan zijn lichaam zien. Een dikke bloedblaar onder zijn voetzool, zijn tenen onder de pleisters, beten/uitslag van strandvlooien en bovendien was hij ook nog gebeten door een teek. Leuk he, zo’n strandwandeling. Ja, dat doe je echt voor je lol. En het ergste is dat het vandaag ook nog eens de zwaarste dag gaat worden. Stiekem hoop ik dat hij het vandaag niet redt want om 32 kilometer op een bloedblaar te lopen gaat voor mij veel te ver. Maar Wim en Jacob zijn reuze enthousiast en kijken door het gebrek aan privacy en de ontberingen heen. Voor hun geldt maar een ding, de finish halen. We drinken nog een kopje koffie/thee en dan keren Paula en ik weer huiswaarts. We worden uitgezwaaid. Dag Jacob. Dag Wim, ik hou van je. Doe voorzichtig… Ik bel je….