"Mag ik uw kaartje?" vroeg de conducteur vanmorgen beleefd in de trein. "Ferry… Jeffrey was het, he?" zei hij met een glimlach. Ik keek hem verbaasd aan: "Ja Jef is mijn naam" Ik nam de man eens goed op. Een vriendelijk man van iets meer dan middelbare leeftijd met bril. Ik kon hem echt niet thuisbrengen. Nu ben ik ook niet zo sterk in het onthouden van namen en gezichten. Nadat ik een beetje van de schrik bekomen was, vroeg ik voorzichtig waar hij mij van kon. "Ken je Egbert? Nou, ik ben zijn oude buurman. Jij zat toch bij Radio Lelystad?" en vrolijk stapte hij door. Ik bleef stil achter en keek wat wezenloos voor mij uit. Tegenover mij zat een Surinaamse jongen die ook net gecontroleerd was. Hij had het kaart dubbelgevouwen in zijn mond gestoken en bewoog zijn mond op en neer. Het leek zo net een reusachtige zwarte eend met een behoorlijke gele snavel. Mijn blik wendde zich af en ik staarde naar het grote niets van het met mist dichtgetrokken landschap. Het leek of ik in de twilight zone was beland.
Af en toe haalt je verleden je in. Tja, Radio Lelystad is zo’n negen jaar een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. In 1989 ben ik er binnengekomen als hulpje voor het verzoekplatenprogamma. Ik wou voor geen geld achter de microfoon kruipen en alleen maar helpen. Maar daar kwam al snel verandering in. Maggie, de presentatrice van het verzoekplaten programma dwong mij bijna en toen ik eenmaal de smaak te pakken had wou ik niks anders meer. Het begon dus met het verzoekplatenprogramma, later een kinderprogramma, informatiefprogramma, spelprogramma etc. Door de jaren heen heb ik behoorlijk wat programma’s en medewerkers zien gaan en komen. Jelle, Maggie, Roel en Wil, Klaas, Nico, Ome Ko en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ook Egbert en Stephanie ken ik nog van Radio Lelystad. De lokale omroep was eigenlijk een grote familie. We hebben gelachen (weet je ons filmprogramma nog Egbert) en gehuild toen onze voorzitter plots overleed. Ik kan wel 10 logjes volschrijven over de leuke dingen die ik daar heb meegemaakt. Maar aan alle leuke dingen komt een einde, zo ook aan mijn Radio Lelystad periode. In een periode van woelige waters heb ik besloten te stoppen, een hobby doe je tenslotte voor je plezier. In het begin had ik het er best moeilijk mee. Radio Lelystad was tenslotte ook een beetje mijn kindje geworden na jaren van hard werken in bestuursfuncties etc.
Ik ben ondertussen al heel wat jaren weg bij Radio Lelystad, maar volgde de omroep nog op een afstandje. Regelmatig word ik op straat nog steeds begroet door oude luisteraars die mij na al die jaren nog kennen. Mijn hart brak toen het enige tijd geleden niet goed met de omroep ging en het leek of ze moesten stoppen. Gelukkig bestaat Radio Lelystad nog steeds. Af en toe zou ik best wel weer willen beginnen, maar dat is een verlangen naar het verleden. Ondertussen zijn er nieuwe stemmen te beluisteren, klinken er nieuwe namen. Het nieuw vervangt het oud en zo hoort het ook. Maar af en toe verlang ik nog wel naar mijn "liedjes op verzoek". Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.