Bella Italia

Ik heb de zomer in mijn bol. Al een paar dagen verlang ik naar een lekkere vakantie in de Italiaanse Toscane. In de stille uurtjes op het werk en thuis doe ik niks anders dan naar de vakantiehuisjes staren en zuchten. Helaas zit een vakantie er dit jaar niet meer in. Maar volgend jaar… Normaal gaan we altijd een weekje met familie of vrienden naar Denemarken en huren daar een huisje. Maar we kunnen volgend jaar ook eens naar de Toscane gaan. Ik kijk naar de foto’s op het internet en zucht. In gedachten zie ik mij al aan dat prive zwembad zitten, onder de parasol met een lekker wijntje en Italiaanse hapjes. Ik kijk dan gemoedelijk en rozig over mijn zonnebril en zie Wim in het zwembad drijven op een grote opblaaskrokodil. Mijn hoofd draait weg en ik kijk uit over het heuvelgebied vol met olijfbomen. Zucht… Ik weet het zeker, ik ga voor volgend jaar een huisje in de buurt van Lucca huren en de rest krijg ik ook wel zo enthousiast. Wij zijn al eerder in de Toscane geweest. Zo’n drie/vier jaar geleden konden wij met vrienden en hun gezin mee. Zijn zus woont in Lucca en ze konden gebruik van hun huisje maken terwijl zijn zus en gezin in Nederland zaten, of wij mee wilde? Nou daar hoefde wij geen twee keer over na te denken. Hoe kom je anders aan zo’n goedkope vakantie? Dus met twee auto’s vertrokken wij richting Lucca. De reis was lang maar prachtig. Moet je je voorstellen. Je stopt op een rustplaats in Zwitserland. Achter de parkeerplaats stroomt een beekje met het helderste water dat je ooit hebt gezien met vlak daarachter een heel hoge rotswand. Na een dikke 14 uur rijden kwam we moe maar voldaan aan in het prachtige Lucca. Pisa en een dagje aan het strand mochten natuurlijk niet ontbreken. Het was warm, heel warm toen wij er waren met temperaturen tussen de 35 en 40° Celcius. Godzij dank hadden wij airco in de auto. De derde dag reden wij achter onze vrienden aan. Ze wisten een mooi koel beekje, hoog in de bergen. En dat klopt! Het was hoog in de bergen, via smalle slingerweggetjes waar op sommige plekken maar 1 auto kon rijden en je vlak naast je in de afgrond kon kijken. Aangezien ik hoogtevrees heb, kan je wel begrijpen dat ik met trillende handjes achter het stuur heb gezeten. Maar het kreekje was het waard. Doodstil en prachtig om door de kreek te lopen. Een heerlijke verkoeling aan je benen. Maar je moest wel uitkijken want door de keien was het spekglad en iedereen was wel een keer onderuit gegaan. Lachen natuurlijk. Toen werd het tijd om naar huis te gaan. Maar het lachen verstomde al snel toen bleek dat wij onze autosleutel kwijt waren. Wij hebben met zo’n allen meer dan een uur gezocht, maar niks kunnen vinden. En daar sta je dan. Hartje Italië boven op een grote berg… Het zou zo idyllisch kunnen klinken, ware het niet dat ik stond te hyperventileren. De autosleutel was vast en zeker tijdens een van de glijpartijen van Wim of mij in het water gevallen en dreef nu vrolijk kilometers verderop in het water. Gelukkig waren we met twee auto’s dus ik moest afscheid van onze auto nemen terwijl we met 4 volwassenen en 3 kinderen in een auto opgepropt zaten. Ik heb wel wat traantjes geplengd, in gedachte zag ik de auto al gestript worden van de wielen en alle andere onderdelen. Wij dus naar een Renault garage en leg maar eens uit dat je sleutels nodig hebt. Bovendien zijn het van die sleutels met ingebouwde zendertjes die speciaal in Frankrijk gemaakt moesten worden. Het is te lang om hier neer te pennen wat voor een moeite wij moesten doen om alles voor elkaar te krijgen. Maar een dag voor vertrek hadden wij de sleutel. De auto was ondertussen al door de garage van de berg afgesleept en wij hadden hem weer op tijd terug voor de terugreis. Ondanks deze ontberingen hebben wij een fantastische tijd gehad in Italie. Heerlijk gegeten, mooie dingen gezien en het weer was warm maar heerlijk. Ik staar weer naar het beeldscherm. De Toscane, een prachtig landhuis met privé zwembad en uitzicht over de heuvels met fruit- en olijfbomen. Ahhhh Bella Italia… Ciao, tot volgend jaar.