Omdat thuis zitten met dit hete weer niet echt een optie was besloten wij vandaag om er op uit te trekken. Ik vind het leuk om een uitje te plannen en Wim daarmee te verrassen. Dus had ik dit keer het Bijbels Openluchtmuseum voor ogen. Iets waar Wim al een hele tijd naar toe wil, maar dit is een van die uitjes die er eigenlijk nooit van komt. Tot vandaag dan. De afstand tussen Lelystad en Nijmegen is behoorlijk en al die tijd zit ik heerlijk koel in de auto met airco. En het Museum bevindt zich in bosrijk gebied dus voldoende schaduwplekjes om te schuilen.
Ik rij meestal op de bonnefooi en vindt snel de plek waar ik wezen moest. Ook dit keer reed ik er in een keer op af. Ik was wel de verkeerde kant van Nijmegen binnen gereden maar ach… wat langer in de koele auto was geen straf voor mij hoor!!! Het museum was behoorlijk rustig, want wie haalt het nu in zijn hoofd om met dit weer naar een museum te gaan? Het geheel is mooi opgezet. Men loopt langs een route en komt allerlei nederzettingen tegen. Een Jordaans dorp, gebedshuis, een Romeinse nederzetting en nog meer. Maar al snel kwam ik erachter dat dit soort tochtjes ondernemen met deze tropische temperaturen eigenlijk geen goed idee is. Reeds bij de eerste stop, Beth Juda voel ik dat het mis gaat. Mijn diabetes is de laatste tijd een flinke spelbreker, abnormale zweetaanvallen, droge mond, zware vermoeidheid zijn de symptomen waar ik veel last van heb, deze worden natuurlijk ook nog eens verergerd door de zon en hoge temperatuur. De hitte schijnt Wim niet te deren, hij vliegt van hot naar haar. Huisje in, huisje uit. IK heb geen puf en zoek een stukje schaduw die ik vind aan de rand van de nederzetting bij de ezelweide. Aan de andere kant van het hek staat een ezel die ook voor de hitte is gevlucht en uit staat te puffen. Ik aai het beest want tenslotte vindt ik ezels heel leuke dieren met die grote flaporen. Als hij wegloopt zie ik ineens dat hij niet aan het puffen was van de hitte, want het beest was in het bezit van een reusachtige erectie waar menig man penisnijd van zou krijgen… Ineens ben ik heel blij dat ik aan het andere kant van het hek stond… Helemaal veilig voel ik mij toch niet en zoek Wim op die ondertussen de geitjes heeft gevonden.
We lopen naar de volgende nederzetting, Karavanserai. Het fototoestel is in het bezit van Wim, en oh wat is mijnheer actief. Fotootje hier… fotootje daar…… Ik kan echt niet meer, het gaat helemaal mis. Het voelt of ik elk ogenblik mijn laatste adem kan uitblazen. “Wel lekker vroom”, denk ik nog, “wat is mooier dan te sterven in een Bijbels Museum”. Ik voel me hondsberoerd, mijn keel is gortdroog, mijn t-shirt is kletsnat en ik wil alleen maar zitten… zitten en drinken… veel drinken. Maar een kraampje langs de weg hier? Vergeet het maar! Blijkbaar hebben Bijbel-liefhebbers weinig dorst onderweg. Op een wegenkaart zie ik dat twee dorpen verder een restaurant zit, in de Romeinse Nederzetting. In de verte zie ik Wim druk in de weer om kamelen op de foto te zetten. De beesten staan rustig te poseren en Wim maakt daar dankbaar gebruik van. Ik heb niet eens meer de puf om naar hem toe te lopen en besluit in deze oude wereld gebruik te maken van de nieuwe techniek. Ik gebruik mijn GSM en vertel hem dat ik alvast doorloop naar het restaurant, hij gaat maar lekker door met foto’s maken. Ik zie hem daar wel.
Met mijn laatste krachten sjok ik naar het restaurant. Onderweg hoor ik een klein meisje tegen haar moeder zeggen: “Kijk mama, die mijnheer is in het water gevallen” Ik kijk naar beneden en ja, het had gekund. Mijn hele shirt is kletsnat. De verkoper in het restaurant zie ik ook met een scheef oog naar mijn shirt kijken. “Twee cola light…” Dat de twee glazen € 3,60 kosten kan mij niks schelen. Al waren ze € 100,= dan had ik het er nog voor over gehad. Binnen 10 seconden zijn de twee glazen leeg maar nog steeds is mijn dorst niet gestild. Ik bestel nog 1 glas cola light en een Spa rood. En ook deze koude versnaperingen glijden dankbaar door mijn keel. Als Wim later arriveert neem ik nog een glas cola light en een suikerarm sorbetijsje. Wim ziet de staat waarin ik mij bevindt en we besluiten dat het welletjes is geweest. Terug, heerlijk naar de auto met airco en zonder zwermen wespen om op de loop te gaan. Het museum is mooi maar niet met deze temperaturen, wij komen wel een andere keer terug, in december of zo!