Sinds ik een klein Jefje was ben ik al bezig met muziek. Althans met muziek luisteren. Al na 15 lessen op een elektronisch orgel besefte ik dat ik nooit een ster muzikant zal worden en nadat je mij eenmaal hebt horen zingen, wil je dat nooit meer. Maar muziek kan mij wel in extase brengen. Dus stort ik me op het muziek luisteren. Al sinds mijn jeugd ging al mijn zakgeld op aan singletjes. Elke vrijdag als ik mijn zakgeld had gehad, haastte ik mij naar de platenwinkel. Nadat de nieuwe top-40 bekend werd, werden de oude singles in de uitverkoopbak geplaatst en dan waren ze maar 4 voor 5 gulden. En zo werd mijn geduld toch nog beloond. Maar je moest er natuurlijk snel bij zijn want de leukste single’s waren natuurlijk snel weg. Op bepaalde single’s wilde ik niet wachten. Ik was dol op de meidengroepen en stond vooraan als er weer een nieuwe single van Luv’ uit kwam.
Het gekke is dat ik bij bepaalde liedjes nog steeds weet waar ik hem gekocht heb of wat er gebeurde toen ik het nummer voor het eerst hoorde. “Zoek jezelf” van Van Kooten en De Bie was mijn eerste single. Met “Het Smurfenlied” van Vader Abraham lag ik 6 weken met jeugdreuma in het ziekenhuis. En zo kan ik wel even doorgaan met de muzikale herinneringen van mijn leven. Sommige zijn leuk, sommige zijn verdrietig. Ik hoor een bepaald nummer en ik zie de oude beelden als een film in mijn hoofd voorbij gaan, hoor de stemmen, ruik de geur. Natuurlijk is de ene herinnering sterker dan de ander. Er zijn dan ook liedjes die ik (nog) niet kan horen, omdat de herinneringen te sterk zijn. Deze herinneringen zou ik eigenlijk met anderen willen delen, het zou zo zonde zijn als ze verloren gaan. Maar sommige herinneringen zijn te intens om te delen, zelfs niet met mijn geliefden. Die herinneringen zitten diep verborgen in een kamertje van mijn hart, maar soms ontsnapt er eentje bij de tonen van dat ene liedje. En een beetje melancholisch zing ik mee, ik sluit mijn ogen en kijk naar de film die zich aan het binnenkant van mijn ogen speelt…