Vanmorgen leek een dag te worden als elk andere. De wekker ging om zeven uur, met een duffe kop drukte ik hem uit en draaide me nog even om. Natuurlijk versliep ik mij weer en had net tijd genoeg voor het dagelijks ochtendritueel. Maar toen klonk er een hulpkreet van Wim. Hij had ineens heel erge last van zijn rug en kwam amper zijn bed uit. Oei, dat klonk niet zo goed. Van de week had hij al wat last van zijn rug maar vanmorgen kwam hij was het wel heel erg. Ik moest naar mijn werk, daar kon ik niet onder uit dus met een bloedend hart gaf ik hem een zoen en ging op weg. Wim zou zich ziek melden en een afspraak met de dokter maken. Nu is het niet zo makkelijk om een afspraak met onze huisarts te maken. Je mag alleen tussen 2 en 4 bellen voor een afspraak en dan mag je blij zijn als je 3 dagen later aan de beurt bent. Inderdaad, er was geen plaats meer voor Wim maar hij moest wel even zijn urine brengen en kreeg pijnstillers. Zijn urine is goed, dus zijn het waarschijnlijk zijn spieren aldus de assistente.
Tja, nu begin ik mij schuldig te voelen want ik denk zijn rugklachten mijn schuld zijn. Van de week had ik het ’s nachts bloedheet en alleen een open raam hielp niet. Dus had ik een ventilator naast het bed gezet die de lucht lekker net over mij heen blies, maar waarschijnlijk kwam de koele wind wel heel de nacht tegen de blote rug aan van Wim. Gevolg, zeer pijnlijke spieren. Je kan dus begrijpen dat ik mij vandaag zeer rot voelde, rot en schuldig. Ik had hem een paar keer gebeld en dan klonk hij zo zielig. Gelukkig heeft Paula hem vandaag wat gezelschap gehouden.
Het is trouwens niet de eerste keer dat ik Wim gepijnigd heb. Een paar jaar geleden waren we wat aan het stoeien. Ik was in een melige bui en wou Wim het een snoeiduik bespringen. Maar midden in de vrije val bedacht ik mij dat iemand met mijn lengte en postuur dat soort dingen beter niet kan doen. Ik brulde nog wel “Van onderen…..” maar in de sprong zette ik mijn handen naar voren om mijn val enigszins te breken en een van mijn handen belandde dus op de borst van Wim. Gevolg: een gekneusde rib die weken langs pijnlijk was. Een speels cadeautje van mij zodat hij aan mij kon denken. Ik denk dat hij liever een bos bloemen had gehad.