Ik mag mij gezegend noemen dat ik op mijn veertigste levensjaar nog steeds twee oma’s heb. De ene wordt over een maand 85 en de ander is 83. Sinds ik mijn oma’s ken, zijn ze ziek. Mijn oudste oma heeft zwaar reuma en zit al zeker 30 jaar in een rolstoel maar je zal haar nooit horen klagen. Ze weet haar pijn goed te verbergen en is altijd goedlachs. Het is nu te merken dat ze ouder wordt, ze wordt doof, haar ogen gaan achteruit en bovendien heeft ze vorig jaar haar eerste lichte hartaanval gehad. Tja, ouderdom komt met gebreken.
Maar ik wil het vandaag over mijn andere oma gaan hebben. De moeder van mijn moeder. Mijn moeder is overleden en met haar twee zoons heeft ze geen contact meer. Omdat haar man stukken ouder was dan zij was ze al vrij vroeg weduwe. Kortom, ze heeft eigenlijk alleen mijn broer, zus en mij als familie. Dat houdt in, 1x per week even bellen en ongeveer 1x per maand op bezoek. Waag het niet om het bellen over te slaan want dan hangt ze verontwaardigd aan de telefoon. Of ik soms boos ben op d’r en waarom we nooit wat van ons laten horen. Voor haar misschien heel vanzelfsprekend maar met een grote familie, schoonfamilie, vrienden en ook nog wat tijd voor ons zelf blijft er soms weinig tijd over.
De bezoekjes aan mijn oma zijn niet altijd even prettig. Je zit dan in een veel te kleine kamer die tropisch warm is gestookt met alle ramen dicht weg te zweten terwijl je alle verhalen aanhoort over vroeger die je al 100x eerder hebt gehoord. Maar ja, je wil haar niet kwetsen dus met enthousiasme en op zijn tijd een verbaasd gezicht alsof je alles voor de eerste keer hoort. Je kent alle verhalen al, je weet wat er gaat komen: Het eten was weer niet te eten en dat heeft ze de kok duidelijk gemaakt, ze heeft ruzie met iemand aan de eettafel gemaakt. Bovendien moet alles tegenwoordig in haar kluisje want er wordt steeds gestolen en iemand had zelfs een van haar 9 koelkastmagneetjes in de vorm van een margriet gestolen (Die wil dat ding nu jatten) en zelf haar buis met steradent was niet meer veilig. Ik kan er niets aan doen, maar er klinkt niets positiefs tussen. Nooit van: Het eten was vandaag heerlijk. Kijk, ik heb een vingerplant met bingo gewonnen. Nee, mijn oma moppert graag.
Ook de gezondheid speelt veel op. Ik hou het allemaal niet meer bij. Blaas, hart, suiker, bloeddruk, gewrichten noem maar op. Noem een ziekte en mijn oma heeft het gehad. Ze slikt zo’n 35 pillen en poedertjes per dag. Dat gaat nu al door zolang ik haar ken. Het vervelende is dat ze haar ziektes (die ze echt wel heeft) vaak gebruikt om aandacht te krijgen. Dat was vroeger al zo. Als mijn moeder uit wou kreeg mijn oma spontaan een toeval zodat ze bij haar kon blijven, dat was vaste prik. Dat is nu nog zo, toen mijn zus enige tijd naar huis wou omdat ze een verjaardag had en mijn oma haar niet kon overhalen om te blijven, kreeg ze spontaan een “suikeraanval” Het probleem is dat je net zoals bij Peter en De Wolf je haar op het laatst niet meer geloofd. Is het echt of vraagt ze weer om aandacht. Tegenwoordig gaan we maar mee naar het ziekenhuis zodat we zeker weten wat er met haar aan de hand is. Feit is dat ze al haar familieleden ondanks al haar ziektes heeft overleefd inclusief mijn moeder. En ik durf er zeker van te zijn dat op onze begrafenissen mijn oma als enige als 130 jarige in de aula zit. Die is zo sterk, die overleeft iedereen.
Vandaag zou Oma langskomen, ze roept al tijden dat ze niet meer buitenkomt. Dus hebben mijn zus en ik afgesproken dat zij mijn oma uit Amsterdam zou halen en ik haar weer naar huis zou brengen. Zo zou ze een lekker dagje uit zijn, eerst bij mijn zus, even langs mijn broer en dan bij ons wat eten en terug naar huis. Leuk toch? Mis!!! Voor de zoveelste keer belde ze op het allerlaatste ogenblik af, dat ze toch te veel pijn had. Daar zakt mijn broek spontaan van af!!! Ik had het natuurlijk kunnen weten, dit is niet de eerste keer dat dit gebeurd. Je haalt allemaal lekkere zout en suikervrije dingen voor haar in huis en dan komt ze niet. Maar ze verwacht dan wel dat we vandaag bij haar komen. Mijn zus is wel gegaan, maar ik kon vanwege Wim’s rugklachten (gelukkig) niet weg. Ik hoop maar dat ik niet op die manier oud wordt. Mochten jullie wat aan mij merken, waarschuw me dan! Afgesproken?