Meewerken aan een DVD-site heeft zo zijn voordelen. Zo krijgt DVD-home regelmatig uitnodigingen om weer een DVD-release te vieren of om een presentatie bij te wonen. Vandaag was het ook weer raak. Binnenkort verschijnen de eerste DVD’s van de populaire komedie Seinfeld en we hadden een uitnodiging gekregen. Dus togen Ferry, Nancy, Wim en ik vanmiddag naar Amsterdam. Volgens de uitnodiging moesten we om 3 uur in het Comedy Cafe zijn aan het Leidseplein. Nu zit er een comedycafe aan het Leidseplein maar “het” Comedy Cafe zit aan het Max Euweplein, even verderop. Natuurlijk liepen wij eerst op de verkeerde af. Het bleek dus degene aan het Max Euweplein te zijn, foutje…
Een paar minuten voor drie kwamen wij het cafe binnengestapt en wij werden hartelijk verwelkomt met een gratis drankje en een heerlijk stuk appeltaart. Toen was het tijd voor de presentatie. De inleiding werd gegeven door een Amerikaanse standup-comedian. Het was reuze grappig maar wij waren eigenlijk de enige die moesten lachen. Zeer sneu voor die comedian. Maar goed, dat heeft mij wel aan het denken gezet en ik ben tot de volgende keuzes gekomen.
a. Wij hebben zeer afwijkende humor.
b. Full-time recensisten hebben geen humor
c. De rest van de zaal verstond geen Engels
d. De comedian was geen zak aan en wij lachen om een scheet
Als jullie het niet erg vinden hou ik het persoonlijk op antwoord B
Na de leuke act van de comedian was het tijd voor de extra’s van Seinfeld die op een groot doek werden geprojecteerd. Dat was een lange zit, vooral op een oncomfortabele barkurk. Bijna een uur lang werden wij getrakteerd op bloopers, documentaires etc. Toen de lichten weer aanfloepte en de presentatie klaar was, mocht ik eindelijk van de kruk af. Het voelde of mijn kont los had gelaten en nog op de kruk lag, zo ongevoelig waren ze. Jawel, mijn billen waren halfwege de documentaires diep in slaap gevallen. Bij de uitgang kregen we nog een mooie Seinfeld-mok (helaas niet de DVD’s).
Toen we buiten stonden besloten we naar de Pizza-hut te gaan, die onder het Matriott-hotel aan de Stadhouderskade ligt. Ferry en Nancy komen heel graag in de Pizza-hut en hadden zich er al helemaal op verheugd. Wij dus naar de Pizza-hut. Je moest dus via het Marriott-hotel naar binnen en kan kom je in een totaal andere wereld. Het land van de drie-delige pakken. Jakkes, wat voelde ik mij niet op mijn gemak!! Daar liep ik dan in mijn aubergine-kleurig t-shirt. Bovendien was de Pizza-hut niet meer de Pizza-hut maar een onderdeel van een poepie-chic restaurant. Ook het assortiment van de Pizza-hut was uiterst beperkt en men wist van heftige prijzen. Toch maar pizza’s besteld. Voor een chic restaurant viel de bediening vies tegen. De ober die de bestelling kwam opnemen sprak amper Nederlands. Het eten was wel goed (mag ook wel voor die prijzen), maar terwijl Ferry en ik met onze laatste slice bezig waren kwam er een ober aan. Die haalde zonder blikken en blozen de lege borden van Nancy en Wim weg, onze glazen werden weggehaald en terwijl ik het laatste stukje pizza aan mijn vork reeg en naar mijn mond bracht werd mijn bord onder mij vandaan gegrist. Hij keek nog met een half oog naar Ferry maar omdat deze nog een stuk pizza op zijn bord had liggen besloot hij maar weg te gaan. Ons achterlatens met een bijna lege tafel en zeer verbaasde gezichten. Is dit misschien de nieuwe mode?
Ferry en Nancy trakteerde ons op het eten, waarvoor nog hartelijke dank. En wij vertrokken en besloten ons weer te mengen onder het normale volkse gepeupel. Ferry en Nancy ging nog naar de bioscoop en Wim en ik besloten af te taaien. Nog even een pitstop gemaakt bij Paula en Gerard waar ik verrast werd door een heerlijke pannenkoek met honing. Paula nam er ook nog eentje, Gerard had net zijn buikje vol en Wim is niet zo dol op pannenkoeken. En ook vandaag was weer een heerlijk dagje.