Afgelopen zaterdag waren we even in de Mediamarkt in Almere. Pasula moest en zou de Mama Mia-cd gaan kopen en voor mij is het geen straf om ook een tripje te maken naar de Mediamarkt en mij daar te verlekkeren aan al die dure plasmaschermen. Maar ach, deze zullen er niet eerder komen dan wij een flinke prijs in de staatsloterij hebben gewonnen. Nooit dus. Maar een mens kan blijven dromen. Wel hadden wij iets anders leuks gezien. Een nieuwe DVD-speler. Niet dat onze oude kapot was, nee die functioneert nog steeds goed. Nee, wij deden decadent en kochten een DVD-speler voor op de slaapkamer. Zodat wij ‘s avonds ook nog een leuk filmpje in bed konden kijken. En stonden twee grote stapels met DVD-spelers opgestapeld. Een van het merk Medion en de andere was een Daytek. Beiden voor de luttele prijs van 33 euro.
Ik weet nog goed toen ik mijn eerste DVD-speler kocht. Die kon je nergens goedkoper krijgen dan 1000 gulden. Dan is 33 euro zo gek nog niet. Okay, het is geen top-merk maar eerder een joekie joekie spelertje, maar op de slaapkamer maakt dat niet uit. Wim en ik stonden voor de twee enorme stapels spelers en konden geen keuze maken. Wordt het de Medion of de Daytek? Nou, Pasula zou de doorslag wel geven. De D(aytek) staat voor dag en de M(edion) voor midnight. De Medion dus. En de Medion werd het. De kassa-bediende zei pas na het afrekenen dat de Dayton veel beter verkocht werd en haar keuze daar naar uit zou gaan…. “dank je wel voor je overbodige opmerking, dat had je wat eerder moeten zeggen” dacht ik nog. Maar eenmaal thuisgekomen, sloot ik het spulletje meteen aan. Er zat zelfs een scart-kabel bij en dat voor die prijs… Maar goedkoop was in ons geval een miskoop. Het ding gaf hortend en stotend beeld en hij leek er geen zin in te hebben.
Vandaag dus terug naar de Mediamarkt om te ruilen. Nooit geweten dat je kon lachen aan de servicebalie bij de Mediamarkt. Meestal is de service om te huilen bij een servicebalie, maar hier liep alles wat anders. We waren net aan de beurt en een wat oudere vrouw stond ons ten woord. Ik vertelde mijn verhaaltje en gaf een uitleg over wat er volgens mij aan de speler scheelde. Ze stond mij aan te kijken of ze het in Keulen hoorde donderen. Maar er kwam afleiding voor haar binnen. Een leuke jongen van begin jaren twintig stapte de servicedesk binnen en ging zitten.
“Chantal, komt zo hoor.”, sprak de servicemedewerkster tegen hem. De jongen keek haar onbegrijpend aan.
“Chantal is eten, die komt zo..” De jongen in kwestie wist even niet hoe hij moest reageren. “ik-Ik weet niet wat u bedoeld”, stamelde hij. Oei, de baliedame werd wat onzekerder.
“Jij bent toch Marcel, de vriend van Chantal” Het bleek Marcel dus niet te zijn.
“Oh, oh sorry maar je lijkt ook zo op hem” stamelde ze vanachter haar balie en het schaamrood stond op haar kaken. Ook haar collega kwam er nu bij en keek de jongen aan. “Hij lijkt helemaal niet op Marcel…” zei die verbaasd. De medewerkerster kon op dat ogenblik wel door de grond heen zakken. Eerst zitten klooien met de verpakking van onze teruggebrachte DVD-speler en nu dit weer. Nee zij had haar dag niet. Maar “Marcel”en wij konden er hartelijk om lachen.