Het zou vandaag flutweer worden, regen regen en nog eens regen. Dat kan je niet hebben als je een dag gaat winkelen in Amsterdam. En zo veranderlijk het weer is, zijn wij ook. Dus Amsterdam adios en Rotterdam here we come. Althans, Rotterdam Alexander. Want wij bleven vandaag in de drie winkelcentra Alexandrium. Lekker overdekt winkelen. Onderweg pikte we Paula ook nog even op die nog steeds in de overtuiging was dat het een dagje Amsterdam zou worden.
De autorit naar Rotterdam verliep voorspoedig, Paula en ik zijn ondertussen ervaren web-loggers geworden en bovenal: het werkt zeer verslavend. Het is elke keer weer lachen om paula’s webs**p te lezen en met z’n drieën alles te bespreken. Dus voor we het wisten kwamen we aan in Rotterdam. En dat was maar goed ook want bij elk hobbeltje hoorde wij Paula’s blaas klotsen. Parkeren doen we altijd op het dak van Alexanderium III, daar mag je dan in zo’n spiraal naar boven rijden. Voor iemand met hoogtevrees is dat geen pretje (ik zal geen namen noemen hoor Paula…), dus degene zat met dichtknepen oogjes zachtjes voor zich uit te prevelen: “ik ben niet bang, ik ben niet bang”. En nee hoor, ze was niet bang, ze had alleen een slaap tekort van het vele loggen. Na de nodige pitstop waar we alledrie toch maar een plasje deden, begon het etalage-shoppen. Je kent het wel, meubelzaakje in, meubelzaakje uit, lampenwinkel in, lampenwinkel uit. Maar met lege blazen merkte we toch wel dat het tijd werd voor lunch. En ja hoor, een Burger King in de buurt. Tja, ik kan dan als een kind zo blij worden. Dus papa Wim en mama Paula namen mij bij het handje mee de Burger King in, jottum!!!
Ik weet alleen niet wat ze daar allemaal in het eten doen, maar tijdens de lunch zakte het niveau van de gesprekken diep… zeer diep. Ineens klonk alles wat we zeiden zeer dubbelzinnig, De meest normale zinnen kregen ineens een totaal andere betekenis. Zelfs het “zuigen” aan een rietje wat Paula deed zorgde voor een lachstuip, zodat de cola uit Paula’s mond “spoot”. Nou ja, je begrijpt het verder wel. Als drie giebelende tieners vertrokken wij uit de Burger King en op de roltrap naar het overdekte winkelcentrum kreeg Paula gigantisch de slappe lach. De statige dame met vingerplant in haar hand die juist in tegengestelde richting de roltrap af kwam keek haar afkeurend aan en schudde haar hoofd. Wanneer je vervolgens als twee homo’s Paula volgt in een lingeriezaak is de chaos compleet. Lekker lachen om de beha’s die daar hangen. Nou eigenlijk was het meer lachen om de heren-afdeling. Overal beha’s in alle maten en vormen en maar een lullig rekje met heren-ondergoed. En het zag er ook zo niet-opwindend uit. Het spijt me hoor, maar ik raak echt niet opgewonden van een blauw gestreepte recht toe recht an pyama broek, een wijde boxer met ananasjes of een degelijke witte onderbroek. Niet onze winkel.
Verder hebben we heerlijk gewinkeld en iedereen kwam een winkel van zijn gading tegen. Paula de juweeltjes, Wim kledingzaken en Jef een heerlijk kaaswinkeltje. Zo liepen we wat te dwalen, kKwamen een winkel tegen die Harriet’s heette, twee straten: Grote Beer en Kleine Beer (geen Roze Beer). Ik kreeg een uitbrander omdat ik niet mocht fotograferen in de Bart Smit en ineens stonden we voor DE winkel: The Soap Story. Een prachtige winkel vol met kleurtjes en geurtjes. Een winkel die alleen maar zeep verkocht. Niet zomaar zeep, nee in de meest vreemde smaken, ehhh ik bedoel geuren: Aardbeien-room, jasmijn, mandarijn, chocolade-sinasappel en ga zo maar door. Ik ben dol op allerlei geurkaarsjes en zeepjes dus Wim en ik hadden al snel een aantal zeepjes en Paula werd ook enthousiast. De verkoper bleek een zeer leuke jongen te zijn (in alle opzichten) en van hem mochten wij een foto van hun logo maken. Het blijkt hun zeep allemaal in België gemaakt wordt. Een aantal zeepjes rijker en euro’s armer verlieten we met een goed gevoel de zeepwinkel.
Verderop was een tumult ontstaan. Het is een groot voordeel als je lang bent, je kan precies zien wat er aan de hand is. Een vechtpartij… tussen twee vrouwen. Een jonge vrouw in hoofddoek stond te vechten met een oudere Nederlandse vrouw. Er vielen rake klappen.. Gelukkig bemoeide veel mensen zich ermee en het hoofddoekje werd door een man weggeduwd en gezegd dat zij en haar twee vriendinnen moest oprotten… Discriminatie hoor ik je nu denken. Niet helemaal, wat was het geval: De drie hoofddoekjes waren flink aan het zieken door expres tegen het winkelend publiek aan te botsen. Zo ook tegen deze oudere vrouw, deze zei er wat van en de drie begonnen de vrouw helemaal verrot te schelden en van het een kwam het ander en dat alles liep uit op een flinke vechtpartij. De oudere vrouw stond nog na te trillen van de schrik. De drie hoofddoekjes liepen door, maar hadden blijkbaar niks geleerd, want achter ons ontstond opnieuw tumult toen een van de drie zich met haar volle gewicht expres tegen een Surinaamse vrouw worp. Opnieuw de vlam in de pan. Dit keer zijn we maar doorgelopen, dit soort gekken hou je altijd… Helaas proberen ze het altijd bij zwakkeren. Een vrouw die langs de kant stond zei dat vorige week een vrouw in een rolstoel door drie jongens op de fiets was aangereden. Toen ze er wat van zei, werd ze in het gezicht gespuugd en gingen ze er met haar tas vandoor. Tja, de jeugd heeft de toekomst he.
Ondertussen was het al vier uur geworden en tijd om naar huis te gaan. Toen we buitenkwamen, regende het flink en met al de zeep op zak waren we bang om een heel schuimspoor achter te laten naar de auto. De terugweg naar huis was een crime… File, file en nog eens file. Van Rotterdam tot aan Lelystad hebben we in de file geweest. Vier uur uit Rotterdam vertrokken en om half acht waren we in Lelystad. Zo gaar als boter maar zeer voldaan door weer een leuke dag. Met een nieuwe voorraad zeep kan Paula voorlopig weer even voort met de soap. En ik… Ik ruik morgen naar watermeloen…