Zondagmorgen, kwart voor zeven en langzaam worden we wakker. Tijd om te douchen en aan te kleden. Vandaag blijven we op het terrein van Disneyland. Een paar jaar geleden is er een nieuw park bijgebouwd: Walt Disney Studios. De vorige keer dat Wim en ik hier waren bestond het park nog niet dus voor ons is het ook een grote verrassing wat wij aantreffen. Nadat we aangekleed zijn, neem ik snel een kijkje naar buiten. Gelukkig, het is droog maar het is wel te zien dat het die nacht goed geregend heeft. Als we het vandaag maar droog houden, dan vind ik alles prima. De spullen worden gepakt want wij gaan dit keer direct na het ontbijt met de bus richting het park want de bus is een prima uitkomst maar ze zijn elke keer afgeladen en je moet dringen om mee te kunnen. Paula is nog steeds niet helemaal in orde. De doos met tampons wordt in Paula’s wondertas leeggegooid en ik sta verwonderd te kijken. Dat zijn geen tampons meer maar Scud-raketten. Ik ken de Nederlandse tampons wel, die zijn klein maar deze verpakkingen zijn heel lang. Paula ziet mijn verbazing en reageert meteen. Tante Pasula gaat ons les geven in tampon-o-logie. Als twee brave en onwetende homo’tjes gaan Wim en ik op het rand van het bed zitten terwijl Paula de tampon ten handen neemt, de verpakking losscheurt en het geheel laat zien. Dit zijn namelijk tampons met lanceerinrichting. De tampon bevindt zich namelijk in een plastic huls dus zonder vieze vingertjes te krijgen kan de vrouw zo het tamponnetje naar binnen schieten. We zitten erbij en kijken erna. En dat alles op onze nuchtere maag, gelukkig voor ons was het een theorieles en voordat de praktijkles kwam vluchtte we maar snel naar het restaurant voor het ontbijt. Ondertussen wisten we waar alles stond en waar er nog zitplekken vrij waren. De chocoladecroissants smaakte de vorige dag goed dus op mijn bordje lagen alleen croissants en chocoladecroissant en deze werden weggespoeld met een glaasje melk en jus d’orange.
De bus naar het pretpark was ondanks het vroege tijdstip behoorlijk druk. En die arme Paula voelde zich nog behoorlijk beroerd. Dit leek voor haar geen prettige vakantie te worden, als een soort van zombie hobbelde ze gewillig met ons mee maar het ging niet echt van harte. Misschien scheelde het, dat het weer niet echt meespeelde. Het was zwaar bewolkt en het leek of het ging regenen, gelukkig bleef het wel droog. Om het park in te komen moest je eerst door een grote overdekte ruimte met aan de ene kant een reusachtig restaurant en aan de andere kant de nodige winkeltjes. Het uiteindelijke park viel mij vies tegen qua oppervlakte. In 10 minuten heb je het park doorgelopen. Toch kan je de hele dag plezier beleven omdat er veel shows in dit park te zien zijn. Slechts een paar echte attracties zoals de heftige Aerosmith-achtbaan. Natuurlijk wou Wim deze uitproberen, alleen kreeg hij dit keer Gerard niet zo gek om mee te gaan. Ondertussen ging het echt niet lekker met Paula en ze dacht erover om alleen terug te gaan naar het hotel om ons niet tot last te zijn. Maar de doorbrekende zon en onze smeekbedes en beloftes dat we het heel kalm aan zouden doen hadden succes en Paula bleef en daar kreeg ze geen spijt van. We hebben een aantal shows gezien en zijn ook in de studiotram geweest waar we een “echte” aardbeving meemaakten bij een olieraffinaderij. Het vuur en duizenden liters water kwamen aan alle kanten op je af. Een zeer etterig ventje van een jaartje of 5 – 6 die in de wachtrij de grootste mond had, had hier weer de grootste mond, qua janken dan. Als een rietje zat hij te bibberen en hij werd half hysterisch. Tja, een dagje Eurodisney kan een trauma voor het leven opleveren. Ondertussen was Paula al goed opgeknapt, dat kwam zeker door de cappuccino die ze in Frankrijk als water dronk omdat deze zo ontzettend lekker was. Bovendien zat ze regelmatig in het warme zonnetje te bakken en sloeg een show over waar Wim en ik naar toe gingen. Heel jammer dat ze dit gemist heeft want dit was een van de mooiste shows die ik daar gezien heb. Iemand uit het publiek werd door het doek opgeslokt en kwam terecht in de wereld van de stomme film en belandde in allerlei soorten films waaronder spaghetti-western en zelfs Star Wars. Heel, heel goed gedaan en Paula en Gerard hebben zeker wat gemist. Het werd tijd om een hapje te eten. In het veel te drukke restaurant probeerde Gerard en ik wat te bestellen, dit vergde enige tijd wat we ondertussen wel gewend waren. Dit keer had ik geen zin in een burger of zo en ging voor de lasagne. Ineens stond bijna al het eten me tegen en ik werd draaierig en misselijk. Het voelde of ik wagenziek was. Jakkes… Na het eten ging we nog kijken naar de film Parade in het park. Gerard vond al die attracties maar niks, hij had namelijk DE attractie gevonden die hem wel beviel, een goed spoelend toilet??? Ok, iedereen zijn eigen meug. We besloten om terug te gaan naar het hotel om daarna na Disney Village te gaan, een gebied vol met winkels en eettentjes. Ik voelde me steeds beroerder worden en was zeker niet van om mee te gaan naar de Disney Village, de gedachte aan eten deed mij kokhalzen en de halve kamer was aan het draaien. Na 2 paracetamolletjes viel ik even in slaap. Ik weet niet of het de slaap was of paracetamolletjes, maar ik voelde mij iets beter en besloot toch om mee te gaan.
Tegenwoordig wordt je gefouilleerd bij de ingang van Disney Village en je wordt besnuffeld met een metaaldetector. Natuurlijk ging dat ding bij mij af, de autosleutel was de boosdoener. De Village was een waar paradijs voor Wim en Paula (en ook wel een beetje voor mij). Veel leuke en mooie dingen gezien, met een bijbehorend mooi prijskaartje. Een leuke Disneymok, 9 euro. Een Disneypop, bijna 20 euro en ga zo maar door. Paula kocht een mooi setje met kristallen oorbelletjes en ook Gerard kocht wat moois voor de zoon van een vriend. Toen werd het tijd voor het avondeten. Het werd de MacDonalds. Ik had eigenlijk geen trek en besloot alleen 6 kipnuggets en een bronwater te nemen. Gerard had echt geen zin in de Mac en had zijn zinnen gezet op een broodje Kebab. Wim en Paula gingen een plekje zoeken in de Mac, Gerard en ik gingen bestellen. Voor Wim een burgermenu en ik dus de kipnuggets en het water. Nu weet ik wel dat mijn frans niet denderend is maar als ik nuggets en water bestel en ik krijg nuggets en een Happy Meal dan is er wel wat behoorlijk mis. Het was te druk en ik voelde me te beroerd om tegen te spartelen dus ging ik maar gedwee naar de plek waar Wim en Paula zitten en keek beteuterd naar hetgene wat op mijn bordje lag. Gerard had ik nergens meer in de rij gevonden. Het bleek dat hij naar de kebab-kraam was gegaan voor een broodje voor zichzelf en chips (patat) voor Paula. Helemaal gestressed kwam hij terug. Hij moest naast een harde luidspreker staan te wachten, het was druk en Paula d’r chips waren inderdaad chips en geen patat. Dus Paula had niks, noppes, nada… Maar gelukkig had Jeffie nog zijn Happy Meal, dat kwam mooi uit dus de patatjes en de halve tosti gingen naar Paula. Het heeft gewoon zo moeten zijn. Na het eten gingen we weer terug naar het hotel waar mijn kamergenoten de laatste fles wijn soldaat maakte terwijl ik nog een cup-a-soup naar binnen slobberde en met een zieke kop in slaap viel. Zelfs Paula’s nachtgeluiden konden mij die nacht niet wakker maken.