Op een klein stationnetje
s’morgens in de vroegte
stonden 7 wagentjes netjes op een rij
en het machinistje
draaide aan het wieletje
hakke hakke puf puf
weg zijn zij
Iedereen kent dit kinderliedje wel en elke werkdag gaat dit ook voor mij op. Maar vanmorgen liet de NS zich weer eens van zijn beste kant zien. Zoals het hoort vertrokken we keurig vanaf station Lelystad maar bij het nieuwe en nog niet in gebruik zijnde station Almere Oostvaarders stonden we ineens stil. Verstoord keek ik op van achter mijn krantje. Wat was er nu aan de hand? Had de machinist zich een halte vergist? Na ruim een kwartier stilstaan, kregen we eindelijk te horen wat er aan de hand was. Op station Almere-Buiten stond een trein met pech. We moesten nog even geduld hebben. En geduld moesten we inderdaad hebben want in totaal stonden we meer dan een half uur stil. De kapotte trein voor ons zei geen boe of bah meer, laat staan hakke hakke puf puf. De trein reed heel langzaam tot voor station Almere-Buiten. Iedereen werd gesommeerd naar het voorste treinstel te lopen en de eerste deur te gebruiken om uit te stappen. Mopperen liep de menigte naar boven. Onder hen waren vele reizigers voor Schiphol die met zware koffers trappetje op en af moesten lopen in de dubbeldekkertrein. Nee, blij waren ze niet. Eenmaal op het perron aangekomen was het een beetje onduidelijk wat er nu ging gebeuren. We werden met z’n allen gedirigeerd naar het andere perron, dus trappetje af en trappetje op. De reizigers met de zware koffer waren ondertussen al ver achter ons gebleven maar in gedachte hoorde ik ze al vloeken als ze te horen zouden krijgen dat ze nog meer trappen voor de boeg hadden. Op het andere perron moesten we weer ruim 20 minuten in de kou wachten tot er weer een andere trein aankwam. Uiteindelijk belandde ik met een vertraging van ruim een uur mijn werk. Ik werd bijna besprongen door collega’s met computerproblemen want mijn collega is ziek en ze moesten de hele ochtend al wachten tot ze geholpen werden. Ja, mijn dagje begon al goed en wie weet wat het verder nog in petto heeft? Hopelijk gaat de terugreis naar huis vlekkeloos zodat ik met overtuiging kan zingen:
Hakke hakke puf puf
Weg zijn wij…