BBBBZZZZTTTTT. Het was half zeven dat de wekker ging. Met een slaperig hoofd stond ik op. De deur van de logeerkamer was al open en Pasula was al beneden. Die nacht was Pasula blijven slapen want we zouden naar Nijmegen gaan. Om 11 uur hadden we daar met Rozebeer afgesproken. Dus om half negen vertrokken we fris en monter uit Lelystad. We moesten eerst even een pitstop maken bij de apotheek want ik kwam er weer eens veel te laat achter dat mijn medicijnen op waren.
Het weer werkte niet mee, het regende al de hele ochtend en we wisten niet goed hoe we ons voor de dag moesten kleden. We zaten een beetje suf in de auto te luisteren naar het swoezzz-swoezzz geluid van de ruitenwissers toen ineens de telefoon ging, het was Beer. In Nijmegen was het gelukkig droog. Dat mocht ook wel want de weerverwachting loog er niet om, 26 – 28 graden maar tot nu toe kwam de thermometer in de auto niet boven de 16 graden uit.
We kwamen weer langs Kootwijk, waar mijn favoriete ijskarretje staat. Of moet ik zeggen: stond. Want of het nu door het vroege tijdstip kwam of het slechte weer. Hij was in geen velden of wegen te bekennen. Dag ijsje!! Dan maar een pitstop bij het AC restaurant. Dat kwam mooi uit want Pasula moest weer eens nodig plassen (ik ook trouwens). Na een half uurtje reden we weer verder richting Nijmegen. Wij kwamen de verkeer kant van Nijmegen binnen maar werden telefonisch door Beer geleidt naar de parkeerplaats vlak bij zijn huis. Toen Pasula en ik de garage uitkwamen gelopen stond Beer al op ons te wachten. Spannend, het was mijn eerste ontmoeting met een andere weblogger, en dan meteen met zo’n beroemdheid als heer Beer. Maar het klikte goed en we liepen eerst naar een Grand Cafe voor drinken, natuurlijk met een heerlijke versnapering want wij zijn tenslotte levensgenieters. 2x appeltaart en 1x aarbeiengebak. Ondertussen werd het weer steeds beter en het zonnetje begon zelfs te schijnen. Ik had spijt dat ik mijn jas had aangetrokken, bovendien was ik mijn fototoestel in de auto vergeten. Beer was zeer galant en bracht mij terug naar de parkeergarage. Pasula bleeft achter om de nodige foto’s te schieten. Daarna kregen wij de toeristische route naar de zandsculpturen. Daar werd natuurlijk ook even gezeten voor koffie en een stuk Mariekebrood (mjam, mjam). Daarna bracht Beer ons naar de Donjon, hij zette het tempo er goed in en ik was meer dood dan levend toen we daar aankwamen. Door de benauwde lucht was mijn hele shirt kletsnat geworden. Beer had nergens last van. Opgewekt nam hij tijdelijk afscheid van ons want hij moest iemand wegbrengen en zou pas rond 5 uur komen.
Beer was de hoek nog niet om of ik plofte als een zoutzak op een van de bankjes. Pfffftttt, wat had ik het warm gekregen. Warm en dorstig. Wij namen dus eerst een lekker frietje en een koele versnapering. Daarna slenterde we richting Donjon, een heel hoge toren die alleen maar uit steigers bestond. Pasula zat mij te polsen of ik erop durfde. Nou… In geen honderd jaar… Brrrr, alleen maar losse buizen. Nee hoor, echt niet. Het uitzicht aan de voet van de Donjon was spectaculair. Je keek mooi over de Waal en de Waalburg uit. We zaten heerlijk op een bankje te genieten. GAAAAAAP…. We werden wel heel erg duf en een voor een dommelde we weg. We leken wel een stelletje bejaarden. Tijd voor actie. Lekker afkoelen in de auto met airco en dan lekker boodschappen doen in het nabijgelegen Duitse Kleve.
We hadden niet veel tijd meer toen we bij Kleve aankwamen, slechts een half uurtje om te winkelen. Toen we de winkel inkwamen kregen Pasula en ik ieder een coupon. Danke schön zei ik tegen de vriendelijke dame. Ineens kirde Pasula naast mij “Oh een coupon voor Jagenmeister, jij drinkt niet he?” en RATS… de coupon werd uit mijn handen gegrist. Terwijl ik lekker in de schappen aan het neuzen was, hield Pasula het niet meer en ging op zoek naar de Jagenmeister-stand. Even later kwam ze terug met 3 glazen alcohol. Kijk eens, zeg maar nee dan krijg je er twee, ging het lachend, terwijl ze driftig van haar eerste glas Jagenmeister-cola zal te nippen. Hop, daar ging het eerste glas, waarna overgeschakeld werd naar glas nummer twee. Oei, dat kon niet goed gaan en dat ging ook niet goed want voordat we bij de kassa aankwamen was Pasula al als een toetertje. Met zwaaiende handen werden haar boodschappen op de band gezet. Het afrekenen was een crime. Giebelend werd naar de portemonnee gezocht en toen moest het nog gezocht worden. De kassier keek geergerd naar dit tafereel. Het inladen van haar boodschappen in het karretje ging niet meer. “Ik ga buiten even een luchtje scheppen” en ze waggelde naar buiten met in elke hand een glaasje. De derde glas kreeg ze niet ineens op. Van de terugweg naar Nijmegen weet ze weinig meer. Ineens drong het tot haar door dat ze Beer en SuperSjoerd ook nog onder ogen moest komen. De airco werd op vriezen gezet en uiteindelijk was ze weer een beetje ontnuchterd voordat we Beer weer ontmoeten, maar de echte kenners hadden haar wilde ogen wel doorzien.
Die avond had ik mijn tweede beproeving in de week. We gingen met de boot. Met de pannenkoekenboot om precies te zijn. Een uur lang zouden we varen terwijl je onbeperkt pannenkoeken mocht eten. Dat was wel aan Beer en mij toebesteed. Terwijl Beer en ik in de rij stonden voor een lekker pannenkoek, had Pasula telefoon en was in geen velden of wegen te bekennen. Ik nam een heerlijke pannenkoek met kaas en ham. Beer en later Pasula maakte het wat bonter. Beer had pannenkoek met brie en stroop. Maar Paula spande de kroon. Een pannenkoek met kaas, salami, rozijnen, M&M’s en ei. Yuck. Het eten was goed, het gezelschap aangenaam en zo vloog het uur voorbij. Het toetje werd genuttigd bij de nabijgelegen ijssalon. Ijskoffie voor Pasula en Beer en voor mij een heerlijke coupe met vruchten en sorbetijs.
De avond werd afgesloten met koffie (en thee voor mij) in de Metz, waar we ook nog kennis mochten maken met Supersjoerd. Toen was het alweer tijd voor afscheid en de reis terug naar huis. Op naar de donderdag waar ik Wim weer zou ontmoeten in Egmond aan Zee. Beer, nog bedankt voor de plezierige dag. Je bent zeer aangenaam gezelschap en Nijmegen is zo’n relaxte stad, dit was zeker niet de laatste keer.