Oh oh oh, wat staat hij scheef. Vol goede moed begon onze reis op dinsdag naar Pisa. De afstand van Crespina naar Pisa is niet groot dus besloten we maar de toeristische route te nemen in plaats van de snelweg en zo kwamen we langs druivenranken en pittoreske dorpjes. Al snel kwam Pisa in zicht, maar welke kant op naar het scheve torentje van Pisa? In de stad was het behoorlijk rottig rijden, alles ging kris kras door elkaar en veel straten waren afgezet.
Wij zette de auto langs de kant en besloten op de kaart te kijken welke kant we op moesten. Een wat oudere man kwam op ons afgelopen om te vragen of hij ons kon helpen, door de vele wegopbrekingen kon hij ons de route niet zo makkelijk vertellen, dus stapte hij in zijn auto en gebaarde ons hem te volgen. De rit duurde zeker 15 minuten en ging kris kras door de stad heen tot we uiteindelijk voor de poorten naar de toren stonden. De man stapte even uit zijn auto en wees ons naar een parkeergarage en voor we het wisten stapte hij in zijn auto en scheurde weg. We waren verbaasd over de vriendelijkheid van de Italianen, dit was nu al de tweede keer dat iemand ons op weg hielp met de auto.
Dat het plein van het wonder een toeristische trekpleister was, bleek al snel. Rijen met souvenirstalletjes en bovendien horde met irritante Afrikanen die allemaal liepen te leuren met horloges en iedereen lastig vielen. Heel irritant. We besloten op te splitsen want iedereen wou wat anders doen. Wim en ik gingen de kathedraal bezichtigen, Jelly de toren beklimmen en Pasula waren we al bij het eerste souvenirstentje kwijt. De kathedraal was prachtig, zowel van binnen als van buiten. De toegangsdeuren waren prachtig gedecoreerd met bijbelse vertellingen en ook van binnen zag het er adembenemend uit. Wim en ik bezoeken graag kerken en deze was zeer de moeite waard. We hebben er zeker wel een uur vertoefd voordat we besloten het Plein van het Wonder verder te inspecteren. Natuurlijk ook de scheve toren van Pisa bekeken. Het was een koddig gezicht om al die mensen op het grasveld te zien staan met gestrekte handen terwijl ze werden gefotografeerd Het lijkt dan net of ze de toren omduwen of juist tegenhouden. Hoe origineel! We kwamen langs een leuk winkeltje gevuld met kristal, marmeren beelden en prachtige Venetiaanse maskers. We stonden in twijfel om een prachtig masker mee te nemen als cadeautje voor onze 3 huwelijksdag, die net die dag was. Maar het prijskaartje dat aan het masker ging was net iets te gortig. We besloten maar snel door te lopen naar een hofje van allerlei bisschoppen die met hun tronie aan de muur hingen. En ja, Jeffie had sjans. Van een politie-agent, type bromsnor. Met kale hoofd en grote snor, brrrrr…. Dat heb ik weer hoor.
Om kwart over vier kwamen we weer bij elkaar op een terrasje om de verhalen door te nemen. We werden echt lastig gevallen voor met horloge leurende Afrikanen die als vliegen om je hoofd zwermden. Ze werden zelfs nog kwaad als je NO zei. Deze agressiviteit werkte schijnbaar aanstekelijk. Jelly had namelijk een nieuw geheugenkaartje nodig voor haar foto-toestel. Nu is Jelly een beetje blond want ze wist niet wat voor een kaartje ze nodig had. Ze vroeg het aan de verkoper van het kraampje, liet het toestel zien en kreeg een kaartje in haar handen gedrukt. Een Memorystick Pro, die ze wist af te dingen van 60 naar 40 euro. Maar eenmaal uit de verpakking bleek dat ding niet te werken. De verkoper had de verkeerde kaart verkocht. Jelly en Frank dus terug, maar hoe ze het ook probeerde. Geen geld of ander kaartje. De eigenaar van de kraampjes kwam erbij en ook onze ploeg van 7 bemoeide zich er ook mee. Dit mondde uit in een enorme ruzie, waarbij ik kanten van mijn vrienden zag die ik nooit eerder zag. De eigenaar wou niet het geld teruggeven. “WE WANT MONEY BACK!!!” “NO MONEY BACK” “MONEY BACK”. Er ontstond een oproer waar de honden geen brood van lustten. Het ja-nee spelletje duurde zeker een half uur en werd steeds heftiger en dreigde op een gegeven moment zelfs uit te lopen op een vechtpartij. En binnen de korte keren waren wij een grotere attractie dan de hele toren van Pisa. Maar aanhouder wint en Jelly kreeg uiteindelijk 30 euro terug. Een verlies van 10 euro.
Daarna werd het tijd om boodschappen te doen. En ja hoor, eindelijk vonden we de wijn die we de vorige keer toen we in Italië waren dronken. EUREKA!! En natuurlijk sloegen we meteen een voorraadje in. Ook kochten wij een taartje om in het huisje onze trouwdag te vieren. Het kostte enige moeite om de stad weer uit te rijden door de vele wegopbrekingen en uiteindelijk belandde we op de weg naar Livorno. Het viel op dat er wel heel veel vrouwen langs de kant van de weg stonden. Het kwartje viel al snel, een oppikweg voor de dames van plezier. In elk land is het toch hetzelfde, he. Eenmaal in het huis was het mijn beurt om te koken. Het werd een heerlijke ratatouille met ovenfriet en een kipfiletje. Frank zorgde voor de salade. Daarna was het tijd voor koffie met gebak en we kregen een heel mooie windorgel voor onze trouwdag van onze vrienden. En al snel waren alle problemen van die dag vergeten. Morgen zou een rustdag worden. Even bijkomen.