Vandaag is de eerste dag dat de auto’s zich afsplitsen. Het was de eigenlijke bedoeling om naar Lucca te gaan, maar Jelly voelde meer voor Florence. Dat leek ons ook wel wat maar het is ons door meerdere Italianen afgeraden om de stad met de auto te bezoeken. Dat schrok ons nogal af. Bovendien hebben Wim en ik bepaalde herinneringen aan Lucca, de stad die we in 2000 hebben gezocht. Maar vrijheid, blijheid! Jelly, Frank en Ernst gaan de David in Florence bekijken en Paula, Gerard, Wim en ik gaan naar het pittoreske Lucca. Maar er is een probleem, Pasula heeft een megahuid probleem. Ik schreef gisteren al dat haar hele gezicht vurig en vlekkerig was, dat is nu behoorlijk verergerd. Haar neus loopt en ogen tranen. Haar gezicht ziet eruit als een overrijpe tomaat en trekt, jeukt en doet pijn. Nee, het zonnen heeft haar geen goed gedaan en de vellen hingen erbij. Gelukkig had Frank een smeerseltje voor de huid. Wij hadden een heel goede zonnegel (factor 30) en een verkwikkende after-sun. Een mengsel van deze smeerseltjes bracht wat verlichting.
Hoewel we redelijk bijtijds in de stad waren, stonden alle parkeerplaatsen al bommetje vol. Uiteindelijk vonden we een inpandige parkeergarage waar onze auto geparkeerd werd door het personeel, het afgeven van de sleuteltjes deed behoorlijk pijn. Maar goed, met een strak blauwe lucht, stralend zonnetje en een lekker briesje doken wij de stad in. Na een kop koffie op een terrasje hield Pasula het niet meer en dook meteen een internetcafé in. Het bloed kruipt het… De heren in het gezelschap doken maar voor een uurtje de stad in. Lekker slenteren door de stad en even de markt over, shoppen voor souveniertjes en andere zaken. Lucca is trouwens een geweldige stad en ook behoorlijk uit. De stad is gesticht door de Etrusken en werd in 180 voor Christus onderdeel van het Romeinse rijk. Het oude stadscentrum wordt omgeven door een hoge stadsmuur. De oude binnenstad bestaat uit allerlei kleine straatjes, pleinen, kerken, kathedralen en natuurlijk veel winkeltjes, gelateria’s en terrasjes. Waarlijk een paradijs voor Wim en mij. Na een uurtje gingen we weer terug om Pasula achter haar PC vandaan te slepen. Het ging met moeite maar het lukte. Daarna was het tijd voor een hapje op een terrasje in de schaduw. Dit is het leven… Ik zit midden in het vakantiegevoel. Na de heerlijke maaltijd slenteren we wat door de stad heen, bewonderen pleintjes, kerken en mooie straatjes. Met Pasula gaat het steeds slechter, haar ogen tranen zo erg dat ze weinig meer kan zien. Wij dringen aan dat ze een apotheek binnenstapt. Misschien dat zij weten wat er aan de hand is. Maar die sturen haar door naar het ziekenhuis, waar Pasula niks van wil weten. Ze zingt het wel uit tot ze in Nederland is, eigenwijze tut!!! We zoeken onze weg door de talloze straatjes naar de Guinigi toren. Zeer apart omdat boven op de hoge toren een aantal bomen staan. Ik ben te moe om de toren te beklimmen, Pasula ziet haast niks en Gerard heeft geen zin en zodoende beklimt Wim in zijn uppie de toren terwijl wij beneden op een richeltje uitrusten. Na een half uurtje komt Wim beneden. Het blijkt dat boven op de toren een Nederlandse filmploeg staat te film. Ernst Daniel Smid schijnt een verhaal te vertellen over de stad en waarschijnlijk iets over Puccini die in Lucca. Pasula die dol is op BN’ers vindt het stiekem jammer dat ze niet boven is geweest, maar door haar tranende ogen had ze Ernst Daniel toch niet zien staan. We willen ook nog even HET plein van Lucca bezichtigen, het Piazza Anfiteatro, gebouwd op de fundamenten van een Romeins amphitheater. Het is nu gevuld met allerlei winkeltjes en terrasjes. Toen we vlakbij waren, dook Wim ineens met Pasula een kunstwinkeltje in. Gerard en ik liepen door en gingen op een terrasje zitten. Op de tafel lag een folder met wel 50 verschillende soorten chocolademelk. Ik besloot voor Pasula en mij te bestellen. We zijn beiden namelijk choco-freaks. Pasula de chocolademelk met noga en ik nam de witte chocolademelk. Pas na een kwartier kwamen Pasula en Wim aanzetten en hadden hun eigen avontuur beleefd. In het winkeltje zagen ze een mooi tekening en de verkoopster merkte dat. Ze zag Wim en Pasula aan voor een Amerikaans echtpaar en nee… de verzendkosten naar Amerika waren gratis. De tekening kostte maar 1500 euro. Het tweetal kwam maar niet van de verkoopster af. Ze kregen zelfs het kaartje nog mee. Ondertussen zaten Gerard en Wim aan een Corona toen onze chocomelk kwam, die van mij was lekker vloeibaar maar Pasula had een soort van “pudding” en bovendien was het niet met noga maar met Amaretto. Ook lekker.
Daarna hebben we Pasula en Gerard laten zien waar wij 5 jaar geleden logeerde in Lucca en zijn meteen even doorgereden naar de Carrefour, een megasupermarkt. Daar hebben we de nodige inkopen voor de terugreis aangeschaft en tevens pesto, pasta en andere lekkernijen voor thuis. We zouden gaan eten in de Pizzaria waar we 5 jaar geleden ook zo heerlijk hadden getafeld. Helaas bleken ze net in de week dat wij in Italie waren, met vakantie dus het eten ging niet door. Maar ik wist een goed alternatief.. In Crespina… Gnocchi, here I come!!!!!!!