Er zijn van die dagen dat je beter in je bed kan blijven liggen. Afgelopen maandag was zo’n dag. Toen ik mijn bed uitkwam wist ik dat het al mis was, maar eigenwijs als ik was toch naar het station om de trein naar het werk te pakken. Ik voelde mij beroerd, hangerig, naar… Terwijl ik daar op het station stond, speelde zich diep in mij een soort van machtstrijd af. Aan de ene kant wou ik terug naar huis en mijn bed weer in, maar de andere kant riep dat ik mij niet aan moest stellen en naar mijn werk moest gaan. Het werd dus werk. Maar nog geen uur op kantoor had ik spijt van die beslissing. Het ging echt niet en op hangende pootjes stapte ik naar mijn chef. De tranen stonden in mijn ogen, zo beroerd voelde ik mij. Natuurlijk was het geen probleem dat ik naar huis ging en om half tien stond ik weer op het treinstation. Toen begon de ellende pas goed. Natuurlijk had mijn trein vertraging en er werd omgeroepen dat de passagiers naar Lelystad beter de stoptrein naar Utrecht konden nemen en overstappen in Weesp. Maar eenmaal in Weesp aangekomen stonden er op de borden dat de trein naar Lelystad een vertraging van 15 minuten had. Even later werd omgeroepen dat de trein helemaal niet zou rijden. Ik voelde mij al zo ellendig maar dat werd nu alleen maar erger. Ik moest dus de stoptrein naar Almere nemen en daar overstappen op de trein naar Lelystad. Maar.. je raadt het al.. Ook de trein naar Almere had vertraging en en kwam 15 minuten later het station binnen gereden. Maar ja, ik was weer wat dichter bij huis. Maar dat duurde niet lang meer. Want na zo’n 3 kilometer stond de trein stil. Voor ons stonden 2!!! defecte treinen. We moesten wachten op de trein uit tegenovergestelde richting voor we op het andere spoor erlangs konden, dit grapje duurde een dik kwartier voordat de trein zich in beweging zette. En inderdaad, wij passeerde de eerste defecte trein maar bij de tweede trein stonden we weer stil. Over de intercom klonk de stem van de conducteur die opgewekt vermelde dat we weer een vertraging zouden oplopen omdat we de gestrande passagiers moesten oppikken.
Ondertussen voelde ik mij behoorlijk beroerd en ook mijn darmen begonnen tegen te sputteren maar ik weiger om gebruik te maken van de smerige toiletten in de trein. Het duurde nog zo’n 20 minuten voordat we weer verder reden. Het gerommel in mijn buik werd erger, met tegensputterende darmen stapte ik uit op Almere Centraal. Lelystad zou ik in deze toestand niet redden. Op de borden stond niet vermeld wanneer de trein naar Lelystad zou vertrekken dus stoof ik naar de stationsrestauratie voor het toilet. Ik deed een 50 eurocentmuntje in de deur, de klink omlaag en… niks… Shit shit shit… Het koude zweet brak mij uit en met samengeknepen billen liep ik naar de balie om te vermelden dat de deur niet openwilde. Luchtend pakte de dame ook een muntstuk en liep met mij maar het toilet. Op haar gezicht viel af te lezen dat ik weer zo’n loser was die de deurklink niet goed naar beneden deed. Ze deed het munt in de automaat, de klink naar beneden en… niets… “Hij is nu echt kapot” schreeuwde ze door de zaak heen, naar haar collega. De overvolle stationsrestauratie keek nu allemaal mijn kant op. Ik voelde mij al beroerd maar kon nu werkelijk door de grond heen zakken. De luidruchtige dame liep naar de kassa voor nog een paar muntje. “Als we de deur niet open krijgen, kan je het altijd in een bekertje doen” schreeuwde ze door de zaak heen en barste in lachen uit. Als een boer met kiespijn en TE volle darmen lachte ik schaapachtig terug. Er ging weer een muntje in de deur… niets… De collega kwam er nu ook bij en het ene na het andere muntje viel door de gleuf totdat… jackpot!!! De deur ging open. Ik duwde ze nog net niet opzij, maar wat een opluchting toen ik eindelijk de toilet voor mij alleen had. Ik zat goed en wel voordat er een soort van onweer boven mijn hoofd hoorde. Er kwam een trein het station binnengereden. Ik ben nog nooit zo snel van een toilet afgekomen maar niet snel genoeg want ik kon nog net de trein naar Lelystad uitzwaaien en uiteindelijk heb ik een dikke half uur op de volgende trein naar Lelystad moeten wachten. Ik had beter ziek op mijn werk kunnen blijven, dan had ik mij beter gevoeld dan dat ik ontredderd veel te laat thuis aankwam.