Zo’n twee weken geleden heb ik samen met mijn zus een kijkje genomen in het verpleeghuis waar mijn oma naar toe moet. Ze is de afgelopen weken van top tot teen onderzocht omdat ze er geestelijk opeens erg op achteruit was gegaan. Maar de doktoren vonden geen fysische afwijking, geen hersenbloeding of andere ziektes zodat het er nu naar uitziet dat ze “gewoon” dement aan het worden is. De situatie in het verzorghuis maakt het er niet beter op. Ze ligt de hele dag op bed en gaat alleen naar beneden om te eten. Dat versnelt het afstompen helemaal. Ze moet geestelijk geprikkeld blijven maar in verzorghuizen is daar geen personeel voor. Gisteren had oma een helder moment en wist ineens mijn telefoonnummer te vinden. “Hoi Jef, ik kom van de week bij je wonen…” Ehmmm, ik stond even met mijn mond vol tanden. Was dit de dementie die sprak? Ik zou dit toch wel eerder moeten weten dan haar aangezien ik het geheel aangezwengeld had. Voorzichtig poeierde ik oma af en belde met het contactpersoon. En ja hoor, ze hadden mij niet te pakken kunnen krijgen (Dat krijg ik nu als ik lekker met de koptelefoon naar muziek zit te luisteren). Er was een plek vrijgekomen in het verpleeghuis en aankomende vrijdag mag ze verhuizen. Om 11 uur wordt ze verwacht op haar nieuwe adres. Oma vindt het allemaal wel mooi, dan woont ze eindelijk dicht bij haar klein- en achterkleinkinderen. Dat ze haar privacy en eigendommen kwijt raakt vindt ze niet erg. Ze weet dat ze niet meer alleen kan wonen, ze is alleen maar moe en heeft zichzelf er helemaal aan overgegeven. En voor het eerst in 85 jaar zal ze voor het eerst buiten Amsterdam wonen, deze echt Jordanese vrouw.
Voor ons betekent dit veel geregel met dit warme weer. Kleren, foto’s en wat kleine dingetjes uitzoeken die ze mee mag nemen, de rest van haar spulletjes nakijken en de rest naar de kringloopwinkel brengen. Verhuisberichten opstellen, kennissen en vrienden inlichten, het huis leeghalen, financiele zaken regelen en natuurlijk vrijdag oma begeleiden tijdens haar laatste verhuizing. Het is allemaal op zeer kort termijn en dat allemaal tijdens deze drukkende en verzengende hitte. Ik had mijn vrije dagen toch iets anders voorgesteld, lekker in de schaduw genieten van een ijsthee in plaats van de regelnicht spelen.