WHIEJOE WHIEJOE. Met een schok zat ik rechtop in bed. Wim volgde een seconde later. Waar was ik. Langzaam drong het tot mij door dat we in ons vakantiehuisje zaten en dat ik de wekker op 6 uur had gezet omdat ik nu eenmaal op gezette tijden mijn medicijnen moet innemen. Snel drukte ik de wekker uit, waarna Wim terug in bed zakte en zich knorrend omdraaide. Met een zwaai opende ik de deuren en de luiken en stapte het terras op. Het was stil en een klein briesje beroerde voorzichtig mijn gezicht. De zon deed zijn best om achter de bergen vandaan te komen. Ik ademde diep de zuivere berglucht in. Heerlijk, het vakantiegevoel maakte zich van mij meester. Tot mijn verbazing druppelde een voor een de rest van de huisgenoten op dit onchristelijke tijdstip ook de huiskamer in. De een wat meer uitgeslapen dan de ander. Vooral mijn broer had het moeilijk. Ze hadden een springveren matras en dat scheen hij goed te voelen. Terwijl ik uiterlijk met hem meeleefde, dankte ik de hemel dat wij een heerlijk bed hadden bemachtigd. Na het gezamenlijk ontbijt bestaande uit vers stokbrood en pain au chocolat was het voor mij tijd om het zwembad uit te testen. Je zou toch denken: zwembad + hele dag in de zon + 30 graden = lekker warm… Nou, niet dus!!! IJsberenbibbertjes koud… Ik vond mij wel stoer, een bikkel dat ik dit ff deed (dat Wim en de kinderen er in één keer insprongen laat ik even achterwege). Na mijn zondagochtendduik kwam de landkaart op tafel. Wat werden de plannen voor vandaag?
We besloten om richting Middellandse Zee te reizen, om precies te zijn naar Port Miramar in La Londe-Les Maures. Een leuk klein plaatsje en slechts een dikke 20 km verderop. Dus de nav. ingesteld en wij op weg. Het werd een leuk ritje door het glooiend boerenlandschap terwijl in de verte de hoge bergen opdoemde. Slik…. Het zou toch niet??? Ja hoor, natuurlijk zou het wel. Met een keurige precisie stuurde het apparaat ons de berg over. Bovendien werd de weg waarop wij reden steeds smaller tot de breedte waarop net één auto kon rijden. Ik kon wel janken maar hield mij groot. Tenslotte had ik mijn zus en haar man ook in de auto. Dus een klein schietgebedje dat ik vooral maar geen tegenliggers zou ontmoeten en de motor van de auto het zou redden. En daar begonnen wij aan onze klim, terwijl de temperatuur van de motor flink aan het stijgen was, steeg ook mijn temperatuur. De weg was smal en kronkelig zonder railing. Op sommige plekken was de weg wat breder zodat auto’s elkaar konden passeren maar dan moest een van de twee achteruit. Gelukkig had ik de mazzel dat ik een tegenligger telkens op deze plekken tegenkwam. Zonder kleerscheuren kwamen we de berg weer af en konden de zee al ruiken. Mijn familie zijn echte zonaanbidders en kunnen de hele dag bakken aan het strand. Ik heb dat wat minder. Allereerst verbrand ik heel snel en bovendien; dan lig ik daar 5 minuten en dan heb ik zoiets van: Ja, en nu? Ook Wim hield het niet lang uit en begon de omgeving te verkennen. Hierbij beklom hij ook een pier opgebouwd en kwam daarbij wel heel dicht bij de waterkant. Dat moet je bij mij niet doen. Dan raak ik helemaal in paniek. Kortom, Jef boos, Wim boos maar dat duurt bij ons nooit lang en terwijl iedereen de zee indook of op het strand lag te bakken, doken Wim en ik de stad in om wat mooie plaatjes te schieten.
De avond werd afgesloten met lekkere hapjes en wijn op ons terras. De lucht was helder zodat de sterrenhemel goed zichtbaar was. Duizenden kleine sterrenlichtjes schenen die avond alleen voor ons, terwijl de vleermuizen over het huis vlogen en laag over het zwembad scheerden. Wat kan het leven toch mooi zijn.