Ja, het is weer zondag en zoals jullie misschien van ons gewend zijn trekken wij er dan meestal op uit. Dit keer namen we Paula en Gerard mee. Voor hun was het nog een grote verrassing waar we naar toe zouden gaan maar wij wisten het al. De reis ging vandaag naar kasteel Rosendael en de Bedriegertjes in Roozendaal. Zoveel over gehoord en nooit geweest. Ik had de verhalen van mijn moeder wel eens gehoord hoe ze als kind met de klas daar vroeger is geweest en het is haar altijd bijgebleven. Het was iets met waterstralen en natspuiten. Dat wist ik nog. Ik had natuurlijk al de grootste voorpret om te zien hoe Paula volop zo’n waterstraal tegen zich aan zou krijgen. Met een fel zonnetje en behoorlijk wat wind arriveerde we bij kasteel Rosendael. Het begin al behoorlijk druk te worden en tja Paula en ik zijn de zeikerds van het stel dus moest er eerst een toilet gevonden worden. In de Orangerie waar de toiletten zich bevonden hoorde wij dat er niet gepind kon worden en dat we helemaal naar Velp (zo’n 2 – 3 km.) moesten rijden voor een pinapparaat. Blijkbaar was het kasteel en alles wat erbij hoorde niet met z’n tijd meegegaan dus moesten wij ons kostbaar parkeerplekje opgeven om met de auto naar Velp te rijden voor de nodige ping ping. Paula en ik waren de klos terwijl de heren de fotocamera’s opeisten. Onderweg naar de auto keken we nog eenmaal achterom en zagen de heren druk bezig met het fotograferen van de rozentuin etc. Het was dus zaak voor Paula en mij om snel terug te zijn voordat de geheugenkaartjes vol waren geschoten.
Het pinnen van het geld ging redelijk snel hoewel Paula even bang was dat haar pasje was ingeslikt door de bank, maar blijkbaar werken de pinapparaten in het oosten van het land gewoon iets trager dan bij ons. Toen we weer terugwaren bij het kasteel stonden Wim en Gerard al op ons te wachten. Gerard stond een beetje verveeld tegen de muur aan. Niet vreemd want Wim struinde natuurlijk weer als een gek door het informatiecentrum, en ja daar wil niet iedereen bij zijn. Ok, 4 kaartjes voor het kasteel en de tuinen gekocht en het avontuur kon beginnen. De volgende rondleiding door het kasteel zat vol maar wij konden mee met de rondleiding van half drie. Wij hadden tijd over om even de tuin door te lopen en op zoek te gaan naar “De Bedriegertjes” gna gna gna… Oh, oh wat had ik een dikke voorpret en leedvermaak. Maar hoe ik ook zocht in die tuin, geen stiekeme waterspuitende plekjes gevonden. Bah, wat een tegenvaller. Oh, het was wel mooi hoor, met een mooi theehuisje en een prachtige schelpenfontein. Maar ik wou en zou een natte Paula zien… Ondertussen was het bijna 2 uur en we besloten eerst nog even wat te drinken in de Orangerie.
Een paar minuten voor half drie stonden we voor de ingang van het kasteel. Maar daar kregen te horen dat de groep al naar binnen was en helemaal bomvol zat. Er kon niemand bij maar over tien minuten zou een nieuwe rondleiding starten. Dat pikte ik niet en haalde mijn verhaal bij de kassa. De juffrouw achter het loket liet ons met een andere vrijwilliger naar de ingang van het kasteel lopen om te vragen of we toch nog naar binnen konden. Hij klopte aan en een man deed open. Stel je voor, een mooi bewerkte deur van een mooi gebouw in een prachtige omgeving met geurige rozen. De deur zwaait sierlijk open en daar stapt werkelijk een gedrocht naar buiten. Een figuur die zo uit Lord Of The Rings weg had kunnen lopen. Ken je die dwerg uit de films, Gimli? Nou, daar een Duitse variant op. Een woest uitziende onbeschofte kerel met een ongekamde kop met haar en hij had een woeste grijze baard. Mijn ogen glijden naar beneden. Hij heeft een soort van Duits jagerpak aan met zo’n groene korte broek en gebreide groene sokken tot aan zijn knieen. Een klein reepje witte bovenbeen is nog te zien. Nee, wij konden echt niet meer naar binnen, het zit vol. Ons verweer dat wij op tijd waren en bij de groep van half drie hoorde kreeg geen gehoor. Star werd ons beloofd dat er over 10 minuten echt een nieuwe rondleiding van start zou gaan. En dicht ging de deur weer. Er zat voor ons dus niks anders op dan 10 minuten te wachten. Na tien minuten zwaaide de deur weer open en de Duitse jachttrol kwam weer tevoorschijn en nam ons minachtend op. “Hoe groot is de groep?” klonk het op barse toon. Ik keek om mij heen, er waren geen mensen bij gekomen dus “4 man” antwoordde ik nog vrolijk. Dit was niet het antwoord waarop hij zat te wachten en wij werden afgescheept met “De volgende rondleiding is weer om 16.00 uur” en dicht ging de deur weer. De deur viel dicht maar onze monden vielen open. Op hoge poten stapte ik terug naar de kassa en eiste ons geld terug. Dat kregen we gelukkig wel. Bij de kassa stond trouwens ook een oudere vrouw wat sip te kijken. Ook zij had niet gerekend op een defect pinapparaat en kwam 50 eurocent te kort. Maar keihard werd gezegd dat het kasteel niet gesubsidieerd werd en het oudje stelletje werd glashard geweigerd, waarop Paula haar goede daad voor de dag deed en het stel 50 eurocent gaf. Ondanks dat de weergoden ons die dag gunstig waren gezind, was ons uitje naar Rosendael toch in het water gevallen en we besloten onze heil elders te zoeken.
In het kader van de Open Monumenten Dag besloten we te kijken of Park De Hoge Veluwe was opengesteld. Maar nee hoor, 6 euro per persoon en met nog twee openingsuren voor de boeg besloten we dat het niet de moeite meer waard was en af te taaien. Onderweg aten we natuurlijk nog wel een heerlijk ijsje met een prachtige rozebeer-wafeltje. Rozebeer was niet te versmaden en werd met huid en haar door ons verslonden voor we aan het heerlijke ijs begonnen. Eenmaal terug in Lelystad trakteerde Paula en Gerard ons op het eten. We besloten naar Nieuw China te gaan. Daar kan je tegenwoordig onbeperkt wokken voor een redelijk bedrag. Je mag zelf het vlees en de groente opscheppen, naar de wokkok (raar woord) brengen die het vervolgens klaarmaakt met een saus naar keuze. Daarna kan je je bord volladen met allerlei spulletjes uit het warme buffet. Terwijl Gerard, Wim en ik ons tegoed deden aan allerlei soorten vlees heeft Paula in haar uppie alle garnalen verorberd. Ze kreeg er maar geen genoeg van.
Met een vol buikje zijn we teruggegaan naar huis voor een afzakkertje en een zeer leuke aflevering van Sex in The City. Ik zal niet te veel verraden maar het ging over een rode doos en verder laat ik alles maar over aan je fantasie. Omdat Paula door Beer en Marcel helemaal was gehersenspoeld betreffende Mama Mia, besloot ik de hersenspoeling ongedaan te kregen door haar te bombarderen met mijn Abba-DVD. Alleen wou ze per se Does Your Mother Know horen, ik denk dat er toch een restje Mama Mia is blijven zitten. Toen werd het tijd om afscheid te nemen en Wim en ik brachten Paula en Gerard naar huis. Ik kan je wel vertellen dat het een zeer lollige rit is geworden. Met drie personen in de auto die de Baco’s wel erg lekker vonden kan het ook niet goed gaan. Ondanks de kleine tegenslagen bij die Bedriegertjes is het toch nog een heerlijke dag geworden. Paula en Gerard bedankt.
P.S. Later hoorde we dat we straal langs de Bedriegertjes zijn gelopen maar dat de Bedriegertjes alleen bedriegen tijdens de rondleidingen in de tuin. Nou, we zijn in ieder geval goed bedrogen.