Vorig weekend zaten Wim en ik in Eurodisney en Parijs maar ook dit weekend hebben wij amper ons huis gezien. We hadden namelijk “familieweekend”. Wim stamt uit een grote familie met negen broers en zusters en daarbij natuurlijk de nodige neefjes en nichtjes. Omdat het ondoenlijk is om iedereen wat voor hun verjaardag te geven, slaan we dat onderdeel over en gaan we 1x per jaar met z’n alleen in een groot familiehuis zitten met z’n allen. De laatste jaren komen we samen in Gasselternijveen (in de buurt van Stadskanaal). Wim had afgelopen vrijdag vrijgenomen om de spulletjes te pakken en mij van mijn werk te halen in Amsterdam zodat we aan de grote rit van 200 km konden beginnen. Het zou een weg met hindernissen worden want het verkeer staat meestal stil op de A1 bij Muiden, Blaricum en Amersfoort, de A28 is afgeladen en bovendien ligt de hele weg bij Zwolle open. Ik hield al rekening met het ergste dus even bij de McDrive gestopt voor een hapje onderweg. GROTE WAARSCHUWING!!! Ga nooit bij de Mac in Diemen eten!!! Ik kom nu al jaren bij de MacDonalds en ik zweer bij die slappe lauwe broodjes met het stukkie zwemenlerenlap ertussen. Maar ik heb vrijdag toch mijn mond en vingers verbrand aan een McKroket, niet normaal meer. Dit is niet waarvoor ik betaal!! Ik wil een kouwe taaie McKroket met een ondefinieerbare witte saus in een klef broodje, dat ik veilig kan eten achter het stuur!!! Maar even zonder dollen, het was de eerste keer dat de bestelling bij een mcDrive compleet en goed op temperatuur was. Hulde. Gelukkig stond er inderdaad een pittige file op de A1 zodat ik lekker mijn eten achter het stuur kon opeten terwijl ik andere automobilisten likkenbarend langs zag komen. Het enige wat ze van mij kregen was een MacBigSmile.
Na twee en half uur kwamen we in het huisje aan. Het grotendeel van de familie was al aanwezig en een groot gedeelte was nog met het avondeten bezig, bruine bonen met spek. Dat beloofde alvast een gezellige nacht. Het huisje waar we zaten is bestemd voor zeer grote groepen zoals scholieren. Een gemeenschappelijke ruimte en ongeveer 10 slaapkamers met elk 2 dubbeldekkers. Het eerste wat Wim en ik doen is de matrassen van de bedden halen en dan slapen we op de grond. Ik vergeet nooit meer de eerste keer in het huis. Midden in de nacht gaan we naar bed, licht uit en ik stap in bed. PATS. Ik voel één latje onder mij wegschieten en dan… Kletterdeboembeng, alle latjes verdwijnen massaal onder mijn lichaam en met matras en al lig ik op de grond. Ik schrok mij het apezuur en dankte ons lieve heertje dat ik niet op het bovenste bed van het stapelbed lag. Sindsdien slapen Wim en ik op de grond. Na het klaarmaken van onze kamer gaan we terug naar de gemeenschappelijke ruimte waar we met z’n allen koffie of thee drinken. Dit keer zijn er 12 volwassenen en 20 kinderen. Je kan je dus wel voorstellen dat dat een kakofonie aan geluiden geeft. Ik kan daar helemaal niet zo goed tegen. Ik trek me terug in mijn stulpje en voel mij dan heel eenzaam in een grote menigte. Ik zat dus heel eenzaam te wezen naast mijn schoonzusje Suze die in een boekje zat te neuzen met spelletjes en toneelstukjes (dat belooft wat voor morgen.) “Hee Jef, moet je nu eens kijken” kirt ze ineens verrukt. Ik neem een kijkje in het boekje en zie een toneelstukje staan dat heet “Jef en Suze”. Hee dat is ook toevallig roep ik en enthousiast kijk ik waarover het gaat. Nou, in het kort komt het hier op neer: Jef is een mongoloïde man van in de 30 en Suze is een verstandelijk gehandicapt vrouw… Nee he, dat heb ik weer!!! Weten ze een keer mijn naam goed te spellen (met één F) ben ik meteen iemand met Down-syndroom. De familie heeft de grootste lol en ik kruip nu nog verder terug in mijn schulpje en om 11 uur hou ik het maar voor gezien en duik mijn bed in, mij voorbereidend voor de spelletjes van de volgende dag.
En ja hoor, zaterdag was spelletjesdag. Iedereen werd opgedeeld in teams en er werden spelletjes gespeeld zoals blikwerpen, wie-is-wie, spreekwoorden raden en sjoelen!!! En ja hoor, ons team won natuurlijk. Toen werd het tijd voor het eten. Dit keer hutspot. Wat is Wim’s broer (die kookt) voor een sardist? De vorige dag bruine bonen en nu hutspot? Ik ga een nieuw bordje op dat huis plakken, Huize Knettergat. Bij de hutspot worden speklapjes gegeten, nu walg ik echt van vet vlees en speklapjes hoef ik niet. Mijn portie gaat dus naar Wim, maar hutspot vind ik wel lekker. Ik neem dus een flinke hap en bijt op…. Een stuk speklap die fijngesneden door de hutspot zit. Ik voel mijn maag omkeren. Wat moet ik doen? Slikken, denk ik, slikken. Ik neem dus een vork met het prakkie en slik zonder te kauwen. En na even doorzetten is mijn bordje leeg. Dat heb ik ook weer overleefd. Zo’n weekend met de familie weg is echt een survivaltocht. Die avond als de kinderen naar bed zijn is het borreltijd en iedereen zit weer door elkaar te kwekken. Suze probeert de sfeer te verhogen door een CD op te zetten. Ja hoor, 101 kinderliedjes. Ik geloof mijn oren niet. Het lijkt niemand anders op te vallen en iedereen klets vrolijk door… En ik luister verbaasd om mij heen: “Heb je het al gehoord van Aukje? Ze zijn uit elkaar (Hakkehakke pufpuf weg zijn wij)…”, “..Als je dan botst zit er een stalen balk in je bumper en die duwt de bodemplaat dan omhoog (Hop Marianneke stroop in het kanneke, laat de poppetjes dansen…)”. Wim en ik kijken elkaar verbaasd aan, maar gelukkig wordt na een kwartier een andere CD opgezet en al snel klinkt “Fuck that” uit de luidsprekers. Ja, dit is duidelijk van een beter niveau! Van ellende duik ik weer om 11 uur mijn bed in.
Vandaag stond in het tegen van pakken en vertrekken. Na de gezamelijke maaltijd om 3 uur zijn we om 5 uur richting huis vertrokken en ik ben blij om weer in mijn eigen omgeving te zijn. Volgend weekend hebben we rustiger, dan hebben we slechts twee verjaardagen.