Het was deze week een druk weekje. Deden wij zaterdag nog Utrechts aan, gisteren was Zwolle aan de beurt. Wim had in Zwolle een afspraak bij de erfelijkheidsarts en aangezien wij het onaangename met het prettige combineren besloten we er maar een prettig dagje van te maken. Pasula zou om 8 uur bij ons zijn en we moesten om half elf in het ziekenhuis zijn. Even alles bij elkaar gezocht: doktersverklaring, fototoestel, mobiel en na de problemen van afgelopen zaterdag leek het mij ook wel verstandig om ook de tube met deo-creme mee te nemen. Na een kop koffie en een broodje vertrokken wij vol goede moed naar de stad der Blauwvingers. Het ziekenhuis was eerder gevonden dan verwacht, we waren ruim 40 minuten te vroeg. Maar goed, terwijl Wim een ponskaartje moest maken was het tijd voor Pasula en mij voor de eerste plaspauze. Nu was het zoeken naar de specialist in het grote gebouw. De erfelijkheidsarts bleek dus in het aparte kinderpaviljoen te zitten. Dus togen de drie kleine kleutertjes naar het kinderparadijs. In de rij voor balie stonden alleen maar ouders met hun kleine kinderen. Ik moet zeggen dat ik mij heel lullig voelde, toen wij aan de beurt waren, werden wij aangekeken met een blik van: “wat zoeken jullie hier?”. Snel overhandigde Wim de brief, ze fronste haar wenkbrauwen en we moesten maar even plaatsnemen in de wachtruimte. We namen plaats tussen de speelblokken, poppenhuis en driewielertjes. Ik zag een glinstering in Wim’s ogen komen en kon hem nog net op tijd een corrigerende por geven. Gelukkig kwam de baliemevrouw al aangelopen. “U moet naar de kelder…” Ik barste spontaan in lachen uit en moest meteen aan William’s kelder denken. Maar we moesten in de kelder letten op een deur met parachutes erop. Wij dus twee trappen af naar de kelder, waar we tegen werden gehouden door een schoonmaakster. We moesten dus weer een verdieping omhoog en wij maar zoeken naar een deur met parachutes… Deur met clowntjes….. Deur met pinguïns… Geen deur met parachutes te vinden. Uiteindelijk bleek het dus de deur met de pinguïns Terwijl Wim en ik naar binnen gingen, bleef Pasula in de wachtkamer wachten. Na een klein uur kwamen we weer buiten. Pasula veerde op. Ze zat helemaal alleen en zelfs de assistente was weg en ze was langzaam in slaap getuimeld. Ik lag in een duik en stak mijn hand in mijn broekzak. Getverdemme, wat was dat? Op een of andere manier was de dop van de tube deo losgeraakt en bijna de hele inhoud was leeggestroomd in mijn broekzak. Alles zat onder: mijn sleutels, mijn mobiel, mijn hele hand en niet te vergeten mijn broekzak. Terwijl ik uitgelachen werd door Wim en Paula ging ik naar het toilet om met toiletpapier alles schoon te maken, wat redelijk lukte. Maar voortaan geen deo meer in mijn broekzak.
Toen werd het tijd om de stad in te gaan. Omdat het ondertussen al rond twaalven was, werd het tijd voor koffie en een broodje. We stopte bij Dunnik waar we een heerlijk broodje en nattigheid hebben genuttigd. Pasula had de dag van haar leven want voor de deur stond een lekkere gozer te praten. Pasula had een prachtig uitzicht. Daarna was het tijd om te winkelen Bijou Birgitte voor Pasula en Wim en de Doughlas voor mij. Ik vind het heerlijk om allerlei geurtjes te proberen en was helemaal weg van 
Chanel Pour Monsieur. En toen was het tijd voor de Zwolse Balletjes. Op de Grote Markt van Zwolle zit een heel oud winkeltje waar ze ouderwets snoepgoed verkopen. Ze zijn ook nog de enige makers van de Zwolse Balletjes, dit wordt al sinds het midden van de negentiende eeuw in de kelder gemaakt. In het westen van het land worden deze snoepjes ulevellen genoemd. We hebben heel leuk gepraat met de winkeljuffrouw en natuurlijk ook wat gekocht.
Na een kleine stop op een terras met een wijntje (ik BOB dus cola light) liepen we verder, terwijl Wim een plantenwinkel was ingelopen om een plant af te rekenen stonden Pasula en ik buiten te wachten. Naast de bloemenzaak was een kapper gevestigd die een soort van ranzig en kitscherig “kunstwerkje” buiten had staan. Op een paal stond een kubus bedekt met een synthetische harig stofje met koeienprint. Bovenop stonden plastic bloempjes en in het midden was een halfnaakte Barbie gepleurd met vleugeltjes. Op de kubus zat ook een bij. Dat Pasula daarop niet reageerde vond ik zeer vreemd want ze is als de dood voor bijen en wespen.
– Hee Pasula, een bij.
– Nee, die is nep
– Nee, die is echt
– Nep
– Echt
– Nep
– Nou, raak dan maar eens aan als je durft?
Pasula hield haar sigaret vlak bij de kont van het dier… Geen beweging. “Zie je wel, nep” riep ze triomfantelijk. Ik pakte mijn fototoestel en duwde tegen het dier aan, die woest in de rondte begon te vliegen. Pasula gilde en rende in paniek weg, wild met haar tasje om zich heenslaan. Ik pieste bijna in mijn broek van het lachen en strompelde de bloemenzaak binnen om Wim het hele verhaal te vertellen. Helaas zag ik het kistje met viooltjes over het hoofd, dat half de winkel doorschoof.
Het werd tijd voor een rustpauze. Dit keer werd het de MacDonalds. Ik weet nu waar ik Pasula mee kan lokken. Aangezien ze zaterdag de liksaus moest missen bij haar garnalen, ging ze maar wat graag mee naar binnen en ze had geluk. De garnalen EN liksaus waren aanwezig. Madam had weer een smaakorgasme! Daarna zijn we Zwolle verder ingedoken en sloten de dag af met een kop koffie en een heerlijke Zwolse Bol. Het is een Parijse soes, gevuld met slagroom en boerenjongens en overgoten met chocolade en advocaat. Op weg naar huis was het heerlijk rustig. Na zo’n dag beland je namelijk makkelijk in dromenland. Iedereen was wel weer op tijd wakker om thuis naar Lingo te kijken met Sjoerd en Rina.